Πράγματα απλά.

Έχω μια αγωνία όταν πιάνουν οι βροχές και τα κρύα. Πώς θα απασχολούμε ολόκληρο χειμώνα τα παιδιά; Πώς να γεμίσουν οι ώρες μας και να είμαστε ταυτόχρονα παραγωγικοί και ουσιαστικοί; Αυτό το τελευταίο στην ουσία μεταφράζεται "να μην βλέπουμε Μικρούς Αϊνστάιν με τις ώρες".

Βλέπετε όσοι από μας έχουμε παιδιά προσχολικής ηλικίας, η απασχόλησή τους στο σπίτι είναι σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας.

Είναι μέρες που με πιάνει και διαβάζω ολόκληρα κατεβατά για την απασχόληση παιδιών στο σπίτι. Υπάρχουν χιλιάδες ανάλογες ιστοσελίδες και αντίστοιχα βιβλία. Και μετά τρέχω να αγοράσω νερομπογιές και πλαστελίνες και να ανανεώσω λίγο την παιδική βιβλιοθήκη του σπιτιού. 

Λίγο να ζωγραφίσουμε, λίγο να τραγουδήσουμε, λίγο να στήσουμε τα στρατιωτάκια μας. Θα χορέψουμε και λίγο τις καλές μέρες και θα παίξουμε μουσικές καρέκλες.

Τι γίνεται όμως με τις άλλες μέρες; Τις δύσκολες. Που θέλουμε να τους αφήσουμε στην αυλή να τρέχουν και να κάνουν ποδήλατο και εμείς απλά να πίνουμε τον καφέ μας;

Θα μου πείτε σίγουρα πως υπάρχουν και οι παιδότοποι. Δεν θα φέρω αντίρρηση. Ένας παιδότοπος είναι πάντα μια πολύ καλή λύση, ειδικά όταν υπάρχει και φύλαξη παιδιών από κάποια κοπέλα.

Βέβαια ο παιδότοπος δεν φαντάζει το ίδιο ευχάριστος σε κάποιους που πρέπει να οδηγήσουν μισή ώρα για να φτάσουν, ή να πληρώσουν 4 ευρώ το παιδί για είσοδο ή όταν φτάσουν εντέλει να διαπιστώσουν ότι κάποιοι από τους λοιπούς θαμώνες τολμούν να καπνίζουν, στον ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ επαναλαμβάνω. (Ναι τα έχω ακούσει και αυτά.)

Να 'μαστε λοιπόν μέσα Νοεμβρίου, γύρω στις 5 το απόγευμα, που έχει ήδη αρχίζει να σκοτεινιάζει και περνάμε μια δύσκολη μέρα. Μια δύσκολη μέρα γιατί έξω βρέχει καταρρακτωδώς, γιατί είναι ακόμα μέσα της εβδομάδος, γιατί ήδη έχουμε αρπάξει ωτίτιδα και γιατί οι μεγάλοι του σπιτιού είναι πολύ κουρασμένοι για στρατιωτάκια.

Εμείς σήμερα θα μαζέψουμε βροχή. Θα πάρουμε τα μπωλάκια μας, θα ντυθούμε και θα βγούμε στο μπαλκόνι να μαζέψουμε βροχή.

Τι όμορφη που είναι η βροχή και πόσο χαρούμενα κάνει τα παιδιά;

Αλήθεια πώς κάτι τόσο απλό κάνει τα παιδιά να γελάνε από καρδιάς;

Φορέστε το χαμόγελό σας και μαζέψτε βροχή, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ζωντάνεψε τα αγάλματά σου.

Pygmalion effect ή Φαινόμενο του Πυγμαλίωνα ή αλλίως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Ο Πυγμαλίωνας ένας μυθικός βασιλιάς της Κύπρου, κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα της Αφροδίτης. Τόσο πολύ το ερωτεύτηκε που ζήτησε από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια.

Δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο μύθος, αλλά το φαινόμενο που σήμερα βρίσκει εφαρμογή στην εκπαίδευση, στην κοινωνία και στη ζωή μας γενικότερα. Το φαινόμενο του Πυγμαλίωνα ή όπως αλλίως συναντιέται συχνά στη βιβλιογραφία, η αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το φαινόμενο βρίσκει συχνά εφαρμογή στην εκπαίδευση, όπου  ο εκπαιδευτικός έχει τη «δυνατότητα» να προβλέψει συνειδητά την εξέλιξη ή την επίδοση ενός παιδιού και ασυνείδητα να κάνει τις προβλέψεις του αυτές πραγματικότητα.  

Πίσω από το φαινόμενο κρύβονται χρόνια μελετών και πειραμάτων.

 Ένα ενδεικτικό και πολύ γνωστό πείραμα είναι ένα που έγινε τη δεκαετία του 60 στην Αμερική. Ο καθηγητής R. Rosenthal, εφάρμοσε σε 18 τάξεις ένα τεστ νοημοσύνης, το “The Harvard Test of Inflected Acquisition”.

Ειπώθηκε σε δασκάλους και παιδιά, χωρίς βέβαια να ισχύει, οτι αυτό το τέστ θα έδειχνε ποια παιδιά μελλοντικά θα γινόταν ιδιοφυείες, ποια είχαν δηλαδή πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης.

Με εντελώς τυχαίο τρόπο επέλεξαν το 20% των παιδιών των 18 τάξεων, και τα έχρισαν ως εξαιρετικά ευφυή. 

Στη συνέχεια είπαν στους δασκάλους τους πως αυτά τα παιδιά θα είχαν εξαίσιες επιδόσεις μέσα στους επόμενους 8 μήνες που θα ολοκληρωνόταν η σχολική χρονιά. Τάχα μου το προέβλεψε το τεστ. Σας υπενθυμίζω βέβαια πως η αλήθεια είναι πως αυτά τα παιδιά ήταν μια τυχαία επιλογή. Η υψηλή νοημοσύνη αυτών των παιδιών, υπήρχε μόνο στο μυαλό των δασκάλων τους.

Όταν οι οχτώ μήνες πέρασαν, τα τυχαία επιλεγμένα παιδιά εξετάστηκαν με το ίδιο τεστ που είχε χρησιμοποιηθεί και στην αρχή και βρέθηκε να έχουν κάνει σημαντικότατη πρόοδο.  Οι ερευνητές ονόμασαν αυτό το φαινόμενο "Pygmalion effect". 

Το πείραμα έδειξε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι προσδοκίες του περιβάλλοντος, στην προκειμένη των δασκάλων, στην ακαδημαική επίδοση των παιδιών.

Το τεστ έγινε ξανά μετά από δύο χρόνια και τα παιδιά αυτά εξακολουθούσαν να έχουν το προβάδισμα, σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά για τα οποία δεν έγινε καμία πρόβλεψη σχετικά με την νοητική τους εξέλιξη.

Σκοπός του πειράματος, ήταν να αποδείξει πως η πραγματικότητα, μπορεί να επηρεαστεί απ’ τις προσδοκίες των άλλων.

Κατά τον ο W.I.Thomas: «Όταν οι άνθρωποι θεωρούν ορισμένες καταστάσεις πραγματικές, αυτές γίνονται πραγματικές στις επιπτώσεις τους». Με απλά λόγια όταν πιστεύεις κάτι, εντέλει αυτό θα υλοποιηθεί. Όχι μαγικά και ανεξήγητα, αλλά με συγκεκριμένο, μετρήσιμο και ουσιαστικό τρόπο. Οι προσδοκίες σου και τα πιστεύω σου, θα αλλάξουν τις προσπάθειές σου, τον τρόπο ζωής σου, τις ενέργειές σου σε τέτοιο βαθμό, που η αρχική πρόβλεψη θα βγει αληθινή.

Είναι αποδεδειγμένο δηλαδή, πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που οι γύρω μας περιμένουν, σαν να εκπληρώνουμε την προφητεία τους με έναν υποσυνείδητο τρόπο.

Πού θέλω να καταλήξω; 

Πώς το φαινόμενο αυτό, είναι δυνατό εργαλείο στα χέρια όλων των γονιών. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, μην λες στο παιδί σου ή στους γύρω σας οτι δεν τρώει τα φασόλια γιατί τότε αλήθεια δεν θα τα τρώεΙ. Μην λες ποτέ στη μαμά σου στο τηλέφωνο πως η κόρη σου δεν ακούει τίποτα, γιατί η ανυπακοή θα γίνει η απόλυτη αλήθεια σου και μην λες πως δυσκολεύεται στα μαθηματικά γιατί θα παλεύετε με αυτά μέχρι τα 18 της χρόνια.Δεν είναι τα βιολογικά δεδομένα, αλλά τα αρνητικά συναισθήματα.

Μην λες πως το παιδί σου διαβάζει αργά, μην λες οτι είναι ανορθόγραφο, βίαιο, πως βρίζει, πως κοιμάται αργά, ζηλεύει, πως δεν είναι καλός μαθητής. Μην τα λές, γιατι τότε είναι που θα γίνουν πέρα για πέρα αλήθεια.

 Απόκτησε μέσα σου προσδοκίες για το παιδί σου. Θετικές προσδοκίες. Δεν μιλάω βέβαια μόνο για μαθησιακές επιδόσεις, γιατί δεν είναι και το σημαντικότερο στη ζωή μας. Πίστεψε πως το παιδί σου ξέρει να αγαπάει, πως ξέρει να μοιράζεται, πως στεναχωριέται με την αδικία, πως νοιάζεται, πως είναι ευγενικό, πως έχει τρόπους, πως ξέρει να δίνει και να προσφέρει. 

Είναι μια εκπαιδευτική πολιτική που εφαρμόζεται από τους νέους δασκάλους και έχει θετικότατα αποτελέσματα.

Πίστεψε ωραία πράγματα και ωραία πράγματα θα γίνουν.

Πίστεψε και εσύ τόσο πολύ και θα ζωντανέψεις και εσύ τα αγάλματά σου σαν σύγχρονος Πυγμαλίωνας.

Μαμά, η ζέβρα σε περιμένει.

Θύμωσε πολύ.

Σηκώθηκε από κάτω όπου καθότανε και βάδισε γρήγορα προς το μέρος μου. Περπάτησε ανάμεσα στα λιοντάρια και τις ζέβρες και με μια βίαιη σχεδόν, κίνηση, έκλεισε την οθόνη του laptop. Πάλι καλά που δεν με έβαλε τιμωρία για 31 λεπτά στο δωμάτιό μου (στο σπίτι εφαρμόζουμε τον κανόνα του ενός λεπτού τιμωρία ανά χρόνο ζωής).Ένιωσα τόσο άσχημα, που μπορεί και να πήγαινα. 

Με έβαλε στη θέση μου και να σου πω και την αλήθεια, είχε απόλυτο δίκιο.Το τρίχρονο είχε δίκιο και η κίνησή του έκανε τις τύψεις και τις ενοχές μου να χτυπήσουν κόκκινο. Μην μιλήσω για την συνεχή ανησυχία του αν τελικά είμαι καλή μάνα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι είμαι η χειρότερη.

Με παρακαλούσε ώρα να παίξουμε ζούγκλα (ξέρεις, το παιχνίδι όπου τα ζώα της ζούγκλας είναι αραδιασμένα στο πάτωμα και εμείς δημιουργούμε φανταστικές ιστορίες και φανταστικούς διαλόγους). Είναι της αντίστοιχης φιλοσοφίας του να παίξουμε αυτοκινητάκια, να παίξουμε σχολείο, να παίξουμε μαμά και παιδάκια.

Όχι μόνο έκλεισε την οθόνη λοιπόν, αλλά την πράξη του την έκανε και λόγια. Έτσι, για να αναπαράγεται ο ήχος των λέξεων του στα αυτιά μου και να μην το ξεχάσω ποτέ. " Μαμά πρέπει να κλείσεις τον υπολογιστή σου".

Με άλλα λόγια, μου έλεγε το παιδί πως, ή παίζουμε ή δεν παίζουμε. Δεν μπορείς εσύ κυρία μου, που λογιέσαι και μεγάλη και σοφότερη από μας τα μικρά, να νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις με το βλαστάρι σου και ταυτόχρονα να χαζεύεις ή ακόμα και να δουλεύεις στον υπολογιστή. Είναι αδιαπραγμάτευτο και δεν πρόκειται να σε σώσει ούτε η δικαιολογία της δουλειάς, ούτε η δικαιολογία της ξεκούρασης. Γιατί έχουμε φτάσει να νομίζουμε πως για να ξεκουραστούμε, είτε θα σερφάρουμε στο ίντερνετ, είτε θα χαζεύουμε στην τηλεόραση πίνοντας τον καφέ μας. Ή παίζεις ζούγκλα ή δεν παίζεις. Αν δεν θα είσαι εδώ "ψυχή τε και πνεύματι", καλύτερα να μην είσαι καθόλου. Άσε με τουλάχιστον να παίζω μόνος μου και να κάνω ωραιότερους, εξυπνότερους και πιο αστείους διαλόγους ( ή έστω μονολόγους). Μην αφήνεις την ζέβρα μου να περιμένει να της πεις πού είναι το ποτάμι, γιατί να ξέρεις ότι όλα τα καταλαβαίνει. Ξέρει ότι ψιλοβαριέσαι και μάλλον φαίνεται ότι κάτι πιο ενδιαφέρον έχεις να κάνεις. Αν το συνεχίσεις για πολύ, να ξέρεις ότι η ζέβρα δεν θα στο συγχωρήσει και άσε που δεν θα θέλει να ξαναπαίξει μαζί σου.

Τρομάζω από εκείνη τη μέρα. Κάθε φορά που θέλω να ανοίξω το laptop, φοβάμαι λίγο και κρύβομαι να μην με δει. Ακραίο, το ξέρω. Αλλά μου αρέσει πολύ να παίζω τη ζούγκλα και θέλω να συνεχίσει ο τρίχρονος γιος μου να μου το ζητάει. Πώς θα απεμπλακώ από τις ώρες ενασχόλησής μου με τον υπολογιστή, την τηλεόραση ή έστω το τηλέφωνό μου; Δεν είναι πολλές αυτές οι ώρες, αλλά ακόμα και αυτές τις λίγες μήπως... Δεν ξέρω. Μήπως να κατεβάσω τη μοναδική τηλεόρασή μας στην αποθήκη και να ακούμε από το πρωί μουσική; 

Τα παιδιά μαζί με τα ζωάκια τους, τα αυτοκινητάκια τους, τα τουβλάκια τους, τα κουζινικά τους, πάντα είναι έτοιμα για παιχνίδι. Ξέρω, γιατί το βιώνω, πως κάθε μέρα είναι διαφορετική. Άλλες μέρες είμαστε γεμάτες διάθεση, χρόνο και όρεξη για παιχνίδι, άλλες το κάνουμε σαν αγγαρεία και άλλες πάλι δεν έχουμε καμία διάθεση και θέλουμε απλά να δούμε τις καινούριες αναρτήσεις στα αγαπημένα μπλοκ και να σερφάρουμε στο σάιτ που ανακαλύψαμε τελευταία με τα ωραία και φτηνά συνολάκια. Κατανοητό και θεμιτό γιατί δεν είμαστε μόνο μαμάδες. Είμαστε και εργαζόμενες και γυναίκες και κουρασμένες. 

Αυτό που προσωπικά θέλω να καταφέρω, είναι να είμαι πραγματικά εκεί όταν τους το λέω. Ολοκληρωτικά εκεί, ακόμα και αν είναι μόνο για λίγο. 

Δεν θέλω να αφήσω ξανά τη ζέβρα να περιμένει απάντηση.

Σχετικά άρθρα

• Εσύ είσαι το λιμάνι τους;
• Δεν νιώθεις αρκετή;Ναι, αλλά για ποιον;

Πηγή φωτό www.stickit.gr

Το θαύμα του τοκετού.

Σίγουρα το έχεις νιώσει και εσύ.

Το μετά.

 Το υπέροχο, γαληνεμένο, γεμάτο ευτυχία μετά.

Εκεί στο δωμάτιο του μαιευτηρίου, ανάλαφρη, ήσυχη, πλημμυρισμένη με αισθήματα χαράς και ανακούφισης.

Το σώμα ακόμα πονάει, αλλά εσύ μόλις έχεις γεννήσει. Δεν σε νοιάζει τίποτα πια. Μόλις έχεις βιώσει το θαύμα και έχεις το μικροσκοπικό ανθρωπάκι σου, υγιές, εκεί δίπλα σου. Να κοιμάται, να κλαίει, να θηλάζει, δεν έχει σημασία. Φτάνει που είναι εκεί δίπλα σου.

Αυτό το πλάσμα που είναι τώρα τυλιγμένο στις κουβέρτες του, βγήκε πριν λίγο από μέσα σου.

Το σώμα σου ακόμα το μαρτυρεί. Το μωρό άφησε τα σημάδια του. Μετά από μήνες αναμονής και αγωνίας, φόβου μερικές φορές, όλα έχουν τελειώσει. Ή μήπως τώρα αρχίζουν;

Τα καταφέρατε. Οι δυο σας τα καταφέρατε. Έχετε ήδη γνωριστεί και η ανεπανάληπτη μυρωδιά του δεν σας αφήνει πια ούτε λεπτό.

Έχετε γίνει πια μαμά και σχεδόν δεν το πιστεύτετε. Ζείτε σε μια δική σας, φανταστική σαπουνόφουσκα. 

Στο δικό σας συννεφάκι. 

Λίγο επανέρχεστε με τις επισκέψεις των δικών σας στο μαιευτήριο, τη χαρά τους και την αγωνιώδη προσπάθειά τους να βρουν σε ποιον μοιάζει το μωρό. Και μετά πάλι βυθίζεστε στο ευτυχισμένο συννεφάκι σας. Ζείτε το μετά. Επιτέλους ζείτε το μετά και δεν μπορείτε να χορτάσετε την τόση ευτυχία.

Η γλυκιά, μυστική έπαρσή σας, πλημμυρίζει το σώμα και το μυαλό.

Όλα πήγαν κατ' ευχήν. Πόνεσες, φοβήθηκες, έκλαψες και εντέλει τα κατάφερες. Όλα τα φανταστικά σενάρια φόβου και πανικού, έχουν πια σβήσει από το μυαλό σου και απλά ζεις το δικό σου μετά όπου όλα μοιάζουν υπέροχα. Το μωρό σου είναι υπέροχο, η ζωή είναι υπέροχη, ακόμα και ο πόνος που νιώθεις, είναι και αυτός υπέροχος.

Όσες φορές και αν έχεις γίνει μαμά, όσες φορές και αν έχεις ζήσει αυτό το μετά, είναι πάντα το ίδιο ανεπανάληπτο. Κάθε φορά το θαύμα σε εκπλήσσει. Ένας άνθρωπος, αποτέλεσμα αγάπης και δώρο Θεού, βγήκε από τα σπλάχνα σου. 

Πώς να ευχαριστήσω το Θεό που μας επισκέφθηκε και πάλι; Πώς να μετατρέψω σε λόγια αυτό που νιώθω;

Δεν θέλω να το ξεχάσω ποτέ. Θέλω να κλείνω τα μάτια και να θυμάμαι πάντα το δικό μας θαύμα.

Ακόμα και όταν γίνει τριών και με τρελαίνει με τις ζαβολιές του, ακόμα και αν πάει στο σχολείο και με φτάνει στα όριά μου για να μάθει σωστά μια άσκηση, ακόμα και όταν θα κυνηγιόμαστε στην εφηβεία του.

Θέλω να μπορώ να ζω κάθε μέρα και για πάντα, αυτό το υπέροχο, ανεπανάληπτο θαύμα.

Αυτό το υπέροχο μετά.

Δεν νιώθεις αρκετή; Ναι, αλλά για ποιον;

 Είμαι ένα χάλι.

Μια αποτυχία.
Όσο σκληρά και αν προσπαθώ, όσα και αν προσφέρω, δεν είμαι αρκετή.
Το σπίτι είναι πάλι χάλια (το ίδιο και τα μαλλιά μου) και τα παιδιά ζητάνε πάλι κέικ και έχω ξεμείνει από αυγά.
Πραγματικά μπορώ να νιώσω το σπίτι να βρομίζει. Σαν να έχω αισθητήρες στη μοκέτα.
Προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ για μια στιγμή. Μόνο για μια στιγμή, γιατί αμέσως μετά αγχώνομαι και ακολουθεί μια κρίση ψυχασθένειας.

Δεν θέλω να μεταμορφώνομαι σε Χάλκ( ξέρετε αυτό το τεράστιο πράσινο πράγμα). Απλά συμβαίνει από μόνο του.
Γιατί νιώθω έτσι; Γιατί δεν νιώθω αρκετή; Ούτε για τα παιδιά μου, ούτε για τον άντρα μου, ούτε για τους φίλους μου, ούτε για το σπίτι και ούτε για το Θεό;

Μετά έρχεται μια άλλη στιγμή.
Μια στιγμή ηρεμίας.
Τα μωρά κοιμούνται ή είναι από τις λίγες φορές που παίζουν ήσυχα, το κέικ που ψήνεται στο φούρνο έχει μοσχομυρίσει σε όλο το σπίτι και μόλις έχω τελειώσει το σιδέρωμα. Νιώθω τόσο ωραία και αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι,όχι μόνο για μένα αλλά και για τις φίλες μου, τις απανταχού γνωστές μου μαμάδες και για σένα που διαβάζεις αυτή τη στιγμή.
Λες ο Θεός να έκανε λάθος; Αμφιβάλλω ότι έκανε λάθος δίνοντας στα παιδιά σου τη μαμά που τους έδωσε.
Σπαταλάμε τόση ενέργεια και τόσο χρόνο στο να κατηγορούμε τον εαυτό μας, που είναι , αλήθεια, εξουθενωτικό και ψυχοφθόρο. Ο Θεός δεν έκανε σίγουρα λάθος που σε έκανε αυτήν που είσαι. Ό,τι και αν είσαι. Φτάνει απλά να είσαι ο εαυτός σου και Αυτός θα αναλάβει όλα τα υπόλοιπα.

Και αν ποτέ πιστέψεις ότι η ζωή σου πρέπει να αλλάξει για να είσαι ευτυχισμένη, ξανασκέψου το και θα δεις ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο ψέμα.
Πράγματι δεν χαμογελάω συνέχεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι χαμογελάω με τόσα όμορφα μικρά πράγματα κάθε μέρα της ζωής μου. Της τρελής, αγχώδους, εκτός ορίων μερικές φορές, αλλά όμορφης ζωής μου.

Εντάξει δεν είμαι τέλεια. Κάνω πάρα πολλά λάθη, αλλά είμαι ακριβώς εκεί που ήθελε ο Θεός να είμαι και είμαι σίγουρη ότι μου έδωσε ό,τι χρειάζομαι για να τα βγάλω πέρα.

Είμαι ένα χάλι. Ένα όμορφο, γλυκό χάλι που δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
Και ναι δεν είμαι αρκετή. Δεν είμαι αρκετή για μένα. Όλοι οι υπόλοιποι αρκούνται σε αυτό που είμαι.
Και όλα είναι καλά. Ίσως είναι μια απάντηση σε όσα με απασχόλησαν στο παλιότερο post  Εσύ είσαι το λιμάνι τους;

Μπείτε στον κόπο να δείτε την ταινία "Mom's night out", απ' όπου και εμπνεύστηκα αυτό το άρθρο. Δείτε πόσα κοινά έχουμε όλες οι μαμάδες και χαμογελάστε όταν αναγνωρίσετε τον εαυτό σας στο πρόσωπο της τρελής πρωταγωνίστριας, που είναι και μαμά blogger.
Ανησυχητικά κοινή η ζωή μας.

 

Ζήσε αληθινά!

Μην κάνεις τίποτα για τους λάθους λόγους.

 Κάνε αυτά που πραγματικά ξεχειλίζουν από την καρδιά σου και που νιώθεις ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει.
Είναι τόσο δυνατή η θέληση και η επιμονή μας όταν έχουμε αποφασίσει για κάτι και είμαστε 100% σίγουροι.
Δεν συμβαίνει συχνά στη ζωή μας ξέρετε.
Λίγες είναι οι φορές που είμαστε απολύτως σίγουροι για τις αποφάσεις μας και οι οποίες αφορούν συνήθως σημαντικά θέματα. Για τα μικρά και τα καθημερινά είναι που έχουμε αμφιβολίες και τα σκεφτόμαστε και τα ξανασκεφτόμαστε ξανά και ξανά και που μας απασχολούν και μετά. Κάναμε σωστά ή έπρεπε να κάνουμε κάτι άλλο; Ερωτήματα και ανησυχίες στο μυαλό μας συνέχεια!

Το “Live True” ήταν μια παγκόσμια καμπάνια που ξεκίνησε για το ουίσκι Dewar’s.
Το video της καμπάνιας παρουσιάζει ανθρώπους που είτε εμπνέουν με τις πράξεις τους, είτε ψάχνουν να εμπνευστούν προκειμένου να «Ζήσουν Αληθινά».
Αυτό που κάνει τη διαφήμιση ιδιαίτερη και τόσο έντονη σε συναισθήματα, είναι η φωνή που ακούγεται να διαβάζει στίχους από το ποίημα του Charles Bukowski , “So you Want to Be a Writer?”, θέλοντας να τονίσει ότι αν κάτι δεν το επιθυμείς πολύ και για ανιδιοτελείς σκοπούς, μην το κάνεις καθόλου.
Δείτε το βιντεάκι και αφήστε το να σας ταξιδέψει και να σας προβληματίσει λίγο, όπως προβλημάτισε και μένα. Είναι ωραία να σκέφτεσαι δικές σου στιγμές και αποφάσεις του παρελθόντος με βάση αυτό.

Ταξιδέψτε λίγο στις αναμνήσεις σας και ζήστε τα πάντα αληθινά.

Να πας να γεννήσεις αλλού!

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι το σύστημα υγείας μπορεί να σε φτάσει στα όριά σου.

Πάντα είχα μια πίστη στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ίσως γιατί τα τρία μου παιδιά τα γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο, γιατί σε δημόσιο νοσοκομείο κάναμε τα πρώτα ράμματα μετά από ατύχημα σε παιδική χαρά, γιατί σε δημόσιο νοσοκομείο βάλαμε γυψονάρθηκα στο χέρι μας μετά από ατύχημα και πάλι σε παιδική χαρά.
Είχα γενικά καλές εντυπώσεις και μας συμπεριφέρονταν πάντα με προσοχή και υπευθυνότητα.
Μέχρι τώρα.

Που με το που μπήκα στο μήνα μου, μας ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούμε να γεννήσουμε στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, γιατί παραιτήθηκαν οι παιδίατροι και χωρίς παιδίατρους, γέννα δεν γίνεται.
Στο ίδιο νοσοκομείο που είχα όλο τον καιρό το γιατρό μου, όπου έκανα τις εξετάσεις μου, που ήξερα τα κατατόπια, που είχα ξαναγεννήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μας φώναξαν ένα πρωί και μας έδωσαν αντίγραφο του ιατρικού μας φακέλου για να τον έχουμε μαζί όπου κι αν πάμε.

Βέβαια το όπου και αν πάμε είναι τόσο σχετικό που μου ακούγεται κοροϊδία.

Εδώ στην επαρχία οι επιλογές είναι συγκεκριμένες.
Λίγες και συγκεκριμένες.
Το πλησιέστερο νοσοκομείο είναι σε μια διπλανή πόλη μισή ώρα απόσταση. Μια χαρά θα μου πείτε. Ναι, αλλά δεν σε δέχονται αν πας τελευταία στιγμή και κάτι άκουσα (από πολλούς μάλιστα) για φακελάκια που δίνουν και παίρνουν. Το κορυφαίο είναι πως σε μια επίσκεψη μου εκεί σήμερα,έμαθα από γνωστή μου που βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με μένα και εντέλει γέννησε εκεί, πως όση ώρα ήταν στο χειρουργείο(την έκαναν καισαρική χωρίς ουσιαστικό λόγο), ο γιατρός γκρίνιαζε γιατί την πήγαν εκεί να γεννήσει. 
Η άλλη επιλογή είναι η ιδιωτική κλινική που έχει βέβαια τα εύσημα από όλους , αλλά το οικονομικό είναι λίγο τσουχτερό.
Τα άλλα νοσοκομεία του νομού, αλλά και άλλων διπλανών νομών ψυχορραγούν και είναι ένα βήμα πριν την διάλυση και πάει λέγοντας.

Έχω έτοιμη την βαλίτσα του μαιευτηρίου και κάθε φορά που την προσπερνώ στο σπίτι, κάτι με πιάνει. Δεν ξέρω πού θα πάω να γεννήσω. Αν θα προλάβω να παω κάπου ή αν τελικά έρθει το μωρό κάπου στο δρόμο, ψάχνοντας για νοσοκομείο, που εφημερεύει μαιευτήρας και παιδίατρος ταυτόχρονα. Πράγμα δύσκολο και δυσεύρετο.

Η αγανάκτησή που νιώθω βέβαια δεν είναι προσωπική μόνο.
Απλά νευριάζω και θυμώνω με το σύστημα.
Νιώθω σαν να ζω σε μια υπανάπτυκτη χώρα που σε αφήνει στο έλεός σου αν αρρωστήσεις ή αν χρειαστείς ιατρική βοήθεια και δεν έχεις να τα "σκάσεις" σε κάποιο ιδιωτικό ιατρείο. Που για να βρεις ποιότητα στο θέμα της υγείας, πρέπει να πεις δυο κουβεντούλες και να δώσεις το αντίτιμο πίσω από κλειστές πόρτες. Που το δικό σου παιδί θα έχει την προσοχή που του αξίζει, με βάση το πόσο αντέχει η τσέπη σου.
Νευριάζω που έχει χαθεί κάθε αιδώ και που σε αφήνουν εκεί στη μοίρα σου και στην ανάγκη μόνο σου, σάμπως και δεν έχουν την υποχρέωση να σε κοιτάξουν.
Στεναχωριέμαι που η ευγένεια έχει χαθεί και αν βρεθείς σε δημόσιο νοσοκομείο, πρέπει να ανεχτείς άσχημες συμπεριφορές και να νιώσεις επαίτης και πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

Στεναχωριέμαι που αν ζεις στην επαρχία ή σε κάποιο μικρό νησί, η ζωή σου μάλλον αξίζει λιγότερο. Που πρέπει να προσπαθείς σκληρότερα για να βρεις επαρκή ιατρική κάλυψη, να τρέξεις περισσότερο για να προλάβεις τα έκτακτα ή να πληρώσεις περισσότερα για να τύχεις ισάξιας σημασίας.

Στεναχωριέμαι για όλα και το μόνο που κάνω είναι να ελπίζω στα καλύτερα.

Η κόρη μου είναι αντράκι.

Ακόμα καλά-καλά "μαμά" δεν με φωνάζει, αλλά ξέρει να λέει "ντα" σε όλους.
 Δεν είναι ένα απλό "ντα".
Είναι επιβλητικό, μεγαλόφωνο, μακρόσυρτο στο τέλος, το οποίο συνοδεύεται, σχεδόν πάντα, με κίνηση χεριού τύπου "θύμωσα τώρα" και έντονο συνοφρύωμα.

Αλήθεια σας το λέω.
Η κόρη μου είναι άγρια, διεκδικητική και πεισματάρα. Πριν την κατηγορήσετε, ή πριν κατηγορήσετε εμένα σαν μαμά που δίνω ευκαιρία και δικαίωμα για τέτοιες συμπεριφορές, να σας θυμίσω ότι είναι το τρίτο παιδί, μετά από δύο αγόρια που προηγούνται.
Δυο αγόρια που περνάνε τη φάση του ποιος θα επικρατήσει στο παιχνίδι, ποιος θα βγει πρώτος, ποιος είναι ψηλότερος, ποιος είναι μεγαλύτερος. Που τσακώνονται γιατί ο ένας είναι του παιδικού σταθμού και ο άλλος των μικρών νηπίων και άρα δεν έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Που τσακώνονται για το ποιος θα πάρει το πάνω κρεβάτι, το μεγαλύτερο παραμύθι, ποιος θα πιει πρώτος το γάλα του, ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο, ποιος θα μιλήσει πρώτος στον μπαμπά, ποιος θα έχει φίλο το μικρό Γιωργάκη (είναι αδύνατο να τον έχουν και οι δύο).

Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν, καταλαβαίνετε γιατί η μικρή μας κόρη, έχασε την ευκαιρία (εκ των πραγμάτων), να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό κορίτσι. Με τις κούκλες της, τα τραγουδάκια της, τα βραχιολάκια της και τις κουζινούλες της.
Ενώ εμείς προσπαθούμε να την εισαγάγουμε σε μια νέα πραγματικότητα, αγοράζοντάς της τα κατάλληλα "σύνεργα", αυτή προτιμά να χοροπηδάει στους καναπέδες και να κάνει αγώνες  με εμπόδια τα μαξιλάρια. Ευχαρίστως ο σπόρος, που ακόμα δεν μπορεί να περπατήσει ίσια, μπλέκεται σε καβγάδες αντρών που περιλαμβάνουν γροθιές, μαλλιοτραβήγματα, γρατσουνιές και όπλο της είναι πάντα το κατά μέτωπον δάγκωμα. Εκεί που δεν το περιμένεις, σου έρχεται μια δαγκωματιά και δεν ξέρεις πού να πας να κρυφτείς.
Όλοι οι "φίλοι" της είναι οι φίλοι των αγοριών με τους οποίους ξέρει να κάνει "κόλλα πέντε" και γενικώς την έχουν πάρει όλοι χαμπάρι.

Χαίρομαι κάπως που μεγαλώνει έτσι, γιατί φαντάζομαι πως θα επιβιώσει μια χαρά σε ένα κόσμο, που όπως λέγεται, είναι φτιαγμένος για άντρες. Έχει βρει από τώρα τις άμυνές της και τον τρόπο να επιβιώνει στη ζούγκλα του σπιτιού.
Ελπίζω πως θα είναι έτοιμη για την άλλη ζούγκλα της ζωής.

Για να ησυχάσει η καρδιά του...

Τα παιδιά όσο μεγαλώνουν, τόσο μας εκπλήσσουν.
Και μας συγκινούν επίσης...

Ο μεγάλος μου γιος περιμένει πώς και πώς το αδελφάκι του να έρθει. Όταν βλέπει την κοιλιά μου, που έχει πια μεγαλώσει, όλο με ρωτάει πότε θα έρθει ο αδελφός του.
Αφήστε που καμιά φορά θυμώνει και μου λέει πως πολύ άργησε και πως έμεινε στην κοιλιά μου πολύ καιρό.
Το κορυφαίο βέβαια έγινε χτες, που για πρώτη φορά ήρθε μόνος του και χάιδευε την κοιλιά μου.
Να το χαϊδέψω λίγο, μου είπε, για να ησυχάσει η καρδιά του.
Δεν ξέρω ακριβώς τι είχε στο μυαλό του, αλλά αλήθεια με συγκίνησε.

Η αλήθεια των παιδιών είναι τόσο πρωτόγονη, αλλά και τόσο αληθινή. Πηγάζει από την καρδιά τους και καμιά φορά σκέφτομαι πως πρέπει να παίρνουμε μαθήματα αγάπης από κάτι τέτοιες μικρές, αλλά τόσο μεγάλες, πράξεις τους.

Φοβάμαι πως την αυθεντικότητα και την αμεσότητα των παιδιών, τη χαλάμε εμείς, οι γονείς τους. Όχι βέβαια εσκεμμένα ή ηθελημένα, αλλά σιγά σιγά, με τη συμπεριφορά μας, την καθημερινότητά μας, την κυνικότητά μας στα συναισθήματα τους ή και τα γέλια μας. Γελάμε από τη χαρά μας ή για να κάνουμε χάζι με τους φίλους, αλλά αυτά τα καημένα δεν το παίρνουν ακριβώς έτσι.

Θέλω να τους ακούω να μιλάνε αληθινά και από καρδιάς για πάντα. Ας το κάνουν τα παιδιά γιατί εμείς οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει πώς γίνεται.

Πηγή φωτογραφίας http://www.sigmalive.com/lifestyle/showbiz/49230

Τα παιδιά της γειτονιάς...

...παίζουν μήλα.
Το διασκεδαστικό παιχνίδι από τα νιάτα μας, παίζεται ακόμα.
Καθόμαστε με καφέ στο μπαλκόνι και χαζεύουμε, έχοντας ένα ωραίο αίσθημα γλυκιάς ανάμνησης των παιδικών μας χρόνων.
Πόσο διασκεδάζουν αλήθεια τα παιδιά με τέτοια παιχνίδια; Γίνονται μια ομάδα και γελάνε. Ακούς τρανταχτά γέλια και χαίρεσαι. Χαίρεσαι που βλέπεις την αθωότητα να υπάρχει ακόμα στα βλέμματά τους.

 Νιώθεις σχεδόν στο πετσί σου, τη χαρά τους που ήρθε το καλοκαίρι και κλείνουν τα σχολεία.
Κλείνω τα μάτια στιγμιαία και νιώθω τη χαρά αυτή. Τώρα ήρθε η σειρά των παιδιών μας να παίζουν μήλα και αναρωτιέμαι πότε πέρασαν τα χρόνια.
Χαίρομαι αλήθεια και δεν ξέρω γιατί.
Χαίρομαι που τα χαζεύουμε με τον άντρα μου και χαμογελάμε.
Κάνοντας τους κριτές, σχολιάζουμε τις  "αδικίες" και κάνουμε κερκίδα από το μπαλκόνι.
Θα ήθελα να κατέβω να παίξω για λίγο, αν και οι κανόνες έχουν διαφοροποιηθεί λίγο.

Μαζί με τις γενιές, εξελίχτηκαν μάλλον και οι κανόνες του παιχνιδιού. Έγιναν πιο σύνθετοι και πολύπλοκοι, όπως σύνθετα είναι πια και τα παιδιά μας. Το μυαλό τους τρέχει και δεν τους φτάνει πια το τόσο λίγο το δικό μας.
Υπήρχαν στιγμές στο παιχνίδι που τους ρωτούσαμε τι κάνουν. Κάτι για μαρούλια λέγανε, κάτι για καρότα, κάτι για σπιτάκια και διάφορα άλλα.
Χαμογελάω και το μυαλό μου τρέχει. Έτσι είναι το αναμενόμενο.
Τα μήλα εξελίχτηκαν και τα παιδιά το ίδιο.
Μόνο τα μήλα πια δεν φτάνουν.

 Οι νέες γενιές μας ξεπερνούν και αυτό είναι ωραίο.
 Χτίζοντας στα παλιά, φτιάχνουν κάτι καλύτερο και ομορφότερο.
Ωραίο δεν είναι αυτό;


Πηγή φωτογραφίας http://12dim-volou.mag.sch.gr

Η πολυτεκνία είναι υπόθεση καρδιάς.

Έχω μια φίλη που έχει 7 παιδιά και θα ήθελε και άλλο. Έχω φιλενάδες που έχουν τέσσερα και έχω

θαυμάσει κυρίες που έχουν 6 ή 5.
Όχι, δεν είναι πλούσιες και ναι, οι περισσότερες εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα.
Ξέρετε τι άλλο;
Όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό που το βλέπεις και το αναγνωρίζεις από τη πρώτη στιγμή που θα τις γνωρίσεις. Είναι όλες χαρούμενες και δείχνουν πλήρεις και ευτυχισμένες. Έχουν όλες τους μια εξωτερική ομορφιά και μια γαλήνη στο πρόσωπο που είναι ζηλευτή. Μια ομορφιά διαφορετική από τις άλλες, όχι φτιαχτή και επιτηδευμένη. Είναι ομορφιά μοναδική και εσωτερική.  Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται στο σπίτι τους κάθε μέρα και πώς τα βγάζουν πέρα. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι δεν παραπονιούνται ποτέ και πάντα είναι ήρεμες, κουρασμένες μεν, αλλά ήρεμες και χαμογελαστές.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι και γεμάτη αφέλεια τις ρωτάω για τα διαδικαστικά.
Τι κάνουν, για παράδειγμα με τα ψώνια του σπιτιού και πόσο κρέας χρειάζονται για το μεσημεριανό τους; Τις ρωτάω τι κάνουν με το πλύσιμο των ρούχων και το σιδέρωμα, το διάβασμα των παιδιών και τόσα άλλα που φαίνονται στο μυαλό μου άλυτα και ακατανόητα. Δεν ξέρω αλήθεια τι περιμένω για απάντηση, αλλά πάντα η δικιά τους περιλαμβάνει τις λέξεις υπομονή, σιγά-σιγά, βοήθεια από όλους, κατανόηση.
Η ζωή τους μου φαίνεται σαν κατόρθωμα. Σκέφτομαι τα απλά καθημερινά και αναρωτιέμαι αλήθεια πώς τα καταφέρνουν. Δηλαδή το πρωί, μέχρι να πλυθούν, να ντυθούν και να φύγουν όλοι από το σπίτι, άλλοι για τη δουλειά και άλλοι για το σχολείο, τι ακριβώς γίνεται στο σπίτι; Γιατί εγώ, έχω να ετοιμάσω μόνο δύο για τον παιδικό σταθμό, και τρέχω σαν τρελή να προλάβω. Άσε το τι γίνεται στο μεσημεριανό φαγητό ή στο βραδινό μπάνιο. Δεν ξέρω. Λίγο αναρωτιέμαι, λίγο απορώ και κατά πολύ θαυμάζω.
Θαυμάζω τις σχέσεις των παιδιών τους μεταξύ τους, θαυμάζω τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τους και θαυμάζω και τις σχέσεις των ζευγαριών που έχουν πολλά παιδιά. Όλοι ξεχειλίζουν από αγάπη και τα παιδιά μεγαλώνουν νομίζω, πιο νορμάλ. Ξέρουν ότι δεν είναι το επίκεντρο του κόσμου, όπως εξάλλου δεν θα είναι και στην κοινωνία όταν μεγαλώσουν, ξέρουν να έχουν υπομονή, να μοιράζονται, να περιμένουν τη σειρά τους. Ξέρουν να ζουν με λίγα και ξέρουν τι θα πει το όχι. Ξέρουν να βοηθούν τα αδέλφια τους, τους γονείς τους και κατ' επέκταση όποιον το χρειάζεται.

Στις μέρες που ζούμε, η πολυτεκνία δυστυχώς τείνει να εκλείψει.
 Πνιγμένοι στα τρεχάματα και στην οικονομική δυσπραγία, αρνούμαστε να πολλαπλασιάσουμε τη χαρά μας και να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Ενώ πολλές από εμάς παραδεχόμαστε ότι το να αποκτάς παιδιά είναι η μεγαλύτερη ευτυχία στον κόσμο, συνειδητά ορίζουμε την ευτυχία μας σε χαμηλα επίπεδα.
Ξέρω τι θα μου πείτε.
Πώς θα γίνει να τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Τι θα τα ταΐζουμε και πώς θα τα στείλουμε σχολείο και πώς θα μάθουν αγγλικά και άλλα τέτοια γραφικά. Και εγώ τα σκέφτομαι και δεν έχω ουσιαστικές απαντήσεις. Απλά αναρωτιέμαι αν έχουμε δικαίωμα με τη λογική και μόνο να εξισώσουμε την ευτυχία, με λίγες δυσκολίες που θα εμφανιστούν. Η΄και πολλές.

Οι πολύτεκνες οικογένειες που συνειδητά μεγαλώνουν την οικογένειά τους, δεν είναι μόνες τους. Έχουν σε αυτή τη ζωή συνοδοιπόρο, οδηγό και καθοδηγητή την Παναγιά. Δεν υπάρχει περίπτωση, να αφήσει τα παιδιά της να παλεύουν μόνα τους.
Η πολυτεκνία, από επιλογή πάντα, που έχει βάση την πίστη και την προσευχή, είναι τελικά υπόθεση καρδιάς.
Δύσκολα ή εύκολα, η πολυτεκνία είναι πάντα υπόθεση καρδιάς.

πηγή φωτό http://politeknoi.gr/

Ένα φυσικό παιχνίδι!

Έχουμε αγοράσει στα παιδιά μας πολλά παιχνίδια κατά καιρούς.
Ακριβά παιχνίδια, εκπαιδευτικά παιχνίδια, στρατιωτάκια, κουζινούλες, σπιτάκια, φάρμες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

Παιχνίδια εξερευνήσεων, παζλ, επιτραπέζια, παιχνίδια που γίνονται μόδα κατά καιρούς και είναι σκέτη αηδία και άλλα πολλά.


Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε νιώσει την απογοητευτική εμπειρία του να μαζέψετε τα "σημαντικά" παιχνίδια από το χαλί που ήταν πεταμένα, ενοχλημένοι σαν να είχαν αγοραστεί για σας. Σκεφτήκατε προς στιγμή, πως τελικά δεν άξιζε τα λεφτά αυτό το παιχνίδι και είπατε και σεις το κορυφαίο "ασχολούνται λίγο με τα καινούρια παιχνίδια και μετά τα βαριούνται". Λίγο θυμώσατε γιατί δεν σεβάστηκαν τα λεφτά σας οι μικροί κακούργοι και αφού σας πέρασε ο θυμός, τα μαζέψατε πάλι, για να παίξουν μια άλλη μέρα άλλα 10 λεπτά.

Δεν έχει τελειωμό.
Μέχρι τα παιδιά να μεγαλώσουν και να εκτιμούν αυτό που τους προσφέρεται, κάπως έτσι θα έχουν τα πράγματα. Και εγώ θυμώνω που βλέπω πεταμένα τα playmobil, για τα οποία, όχι μόνο ξοδέψαμε χρήμα, αλλά και φαιά ουσία για να καταλήξουμε στο καταλληλότερο για την ηλικία και τα ενδιαφέροντά του. Θυμώνω που όταν θυμηθεί να παίξει με τις φαντεζί καινούριες σβούρες του, που είχαμε φτάσει στο σημείο να έχουμε συλλογή, τώρα για να τις βρούμε πρέπει να ψάξουμε σε όλα τα κουτιά με τα κάθε λογής παιχνίδια. Νευριάζω, που όταν θυμηθεί τη μικρή της τσαντούλα, είναι απλά σπασμένη και δεν κλείνει. Τα πάντα είναι σκορπισμένα, μισοσπασμένα και σκόρπια. Αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ που δεν τα έμαθα να μαζεύουν μετά από κάθε παιχνίδι, να μην τα κακομεταχειρίζονται και κυρίως να προσέχουν για να έχουν. Και πάλι τι να πρωτομάθεις απ' αυτά ένα παιδί 4 χρονών. Οπότε καμιά φορά τη βδομάδα, όταν βρω κουράγιο, τα συμμαζεύω κατά είδος, τα συναρμολογώ, βρίσκω τα κομμάτια από το διαλυμένο παζλ και πάει λέγοντας.

Μέχρι που ανακάλυψα ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, πολύ φτηνό, που δεν σκορπίζεται και δεν έχει φόβο να σπάσει. Είναι πάντα στη θέση του όταν το θελήσεις και όταν το βαρεθείς, απλά το αφήνεις και φεύγεις. Το σημαντικότερο βέβαια ξέρετε ποιο είναι; Ότι προσφέρει στα παιδιά απίστευτη χαρά, δημιουργικότητα, αναπτύσσει τη φαντασία και ποτέ, μα ποτέ δεν το βαριούνται, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ξέρετε ποιο είναι αυτό; Φύση λέγεται και σίγουρα το έχετε και σεις.

Τα οφέλη από τη δοκιμή είναι απίστευτα και θα προσπαθήσω να σας τα απαριθμήσω.

1. Τα παιδιά όταν έρθουν κοντά στη φύση, είναι πολύ χαρούμενα, ευτυχισμένα και ήρεμα. Ούτε γκρίνια, ούτε κλαψουρίσματα.
2. Η φαντασία τους οργιάζει, αφού κάθε φορά ενεργοποιούνται και σκαρφίζονται καινούργιους τρόπους να περάσουν την ώρα τους. Τα παιχνίδια που σκέφτονται να παίξουν κάθε φορά είναι ευφάνταστα και δημιουργικά.
3. Μαθαίνουν καινούριες λέξεις και κάθε φορά όλο και κάτι θα ρωτήσουν.
4. Μαθαίνουν να εκτιμούν το ωραίο και το όμορφο. Εκτιμούν την απίστευτη ομορφιά που υπάρχει γύρω μας, απλά είμαστε τόσο κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, που απλά το ξεχνάμε.
5. Έρχονται σε επαφή με ζωάκια, έντομα, φυτά και λουλούδια, που σε άλλη περίπτωση θα ήξεραν μόνο από τα παραμύθια.
6. Μαθαίνουν να ζουν με τα λίγα. Έλεος πια με τα θέλω. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι ξέρω, δωρεάν.
7. Δεν βαριούνται ποτέ. Η φύση είναι ατελείωτη. Τα ερεθίσματα που τους προσφέρονται είναι άπειρα και αν το παιδί είναι σε κατάλληλη ηλικία, μπορείς να το εκμεταλλευθείς για βελτίωση της σχολικής επίδοσής του.
8. Κουράζονται πολύ από το τρέξιμο και το παιχνίδι. Εννοείται ότι η ώρα του ύπνου γίνεται παιχνίδι, αλλά αν δούμε και την μεγάλη εικόνα, μειώνεται και η καθιστική ζωή και η παχυσαρκία. Πόσες ώρες πια να βλέπουν παιδικό ή να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια;

 

Είναι εύκολο, ειδικά τώρα που άνοιξε ο καιρός, να πάμε τα παιδιά μας κοντά στη φύση. έστω για λίγη ώρα κάθε μέρα. Ό,τι βρίσκεται στον καθένα. Πάρκο, γήπεδο, βουνό, θάλασσα, κήπος, έστω μπαλκόνι. Βρείτε λίμνες και πάτε μια βόλτα, ή επισκεφθείτε για πρώτη φορά το ζωολογικό κήπο, ένα θεματικό πάρκο, ένα ποτάμι, ένα αμπέλι, ένα κτήμα, ένα περβόλι. Βρείτε ένα κοτέτσι ή μια φάρμα και πάτε τα παιδιά μια βόλτα. Θα ξετρελαθούν.

Φτάνει εμείς οι μεγάλοι να σηκωθούμε από την καρέκλα.

ΔΕΛΤΑ Moms!

Χάρηκα πολύ σήμερα όταν παρέλαβα στο σπίτι, ένα πακέτο από την εταιρεία Δέλτα που ειδικεύεται στην παιδική διατροφή.
Η δικιά μου χαρά βέβαια δεν ήταν τίποτα μπροστά στη χαρά των παιδιών, που μόλις αντίκρισαν τα νέα επιδόρπια γιαουρτιού Δέλτα Smart με γεύση σοκολάτα-μπανάνα, έπαθαν ένα γλυκό παροξυσμό.
 Βέβαια η μικρή τσάκισε τα υπέροχα smart γαλακτο κέικ με φρέσκο γάλα και μέλι, που είναι τόσο αφράτα, μαλακά και κυρίως λαχταριστά που δεν κρατήθηκα και "έκλεψα" και εγώ ένα.
 Το πακέτο περιείχε επίσης τα κλασικά πια γιαουρτάκια Advance, με 5 αλεσμένα δημητριακά, εμπλουτισμένα με σίδηρο και βιταμίνες καθώς και γάλα ΔΕΛΤΑ Advance υψηλής παστερίωσης και ΔΕΛΤΑ smart για παιδιά προνηπίου, νηπιαγωγείου και δημοτικού.

Διαβάζοντας λίγο στο site http://www.deltamoms.gr/ ενημερώθηκα ότι στα πλαίσια του φετινού διεθνούς θεσμού "Προϊόν της Χρονιάς" και σχετικής έρευνας που διεξήχθη σε 3000 Έλληνες καταναλωτές, τα προϊόντα ΔΕΛΤΑ SMART βραβεύτηκαν ως "Προϊόν της Χρονιάς 2014" στην κατηγορία Προϊόντα Παιδικής Διατροφής.

Μπορείτε να επισκεφτείτε το συγκεκριμένο site και να ενημερωθείτε, μέσα από πολύ ενδιαφέροντα άρθρα, για θέματα που σας απασχολούν σαν μανούλες, να βρείτε κουπόνια και προσφορές και πολλά άλλα.

Ευχαριστώ πολύ την διαφημιστική εταιρία της Δέλτα για το δωράκι τους. 

Νιώθω ότι τους το όφειλα αυτό το post.

 

Χρόνια Πολλά μαμά μου!

Χρόνια πολλά σε σένα που με τρέχεις όλη μέρα.

Σε σένα που μου κρατάς το χέρι σε κάθε βήμα.
Που έχεις την αγωνία να γίνω καλός άνθρωπος.
Που σκέφτεσαι πώς να περνάω σήμερα στο σχολείο ή πώς έγραψα στο διαγώνισμα.
Σε σένα που φοβάσαι για μένα πριν από μένα.
Σε σένα που νιώθεις τι νιώθω και τι θέλω να πω.
Σε σένα που με υπερασπίζεσαι σε όλους και σε όλα.
Σε σένα που κάνεις τις επιθυμίες μου πραγματικότητα.
Σε σένα που δακρύζεις στο πρώτο μου βήμα, στις πρώτες μου λέξεις, στο πρώτο μου ποίημα στο σχολείο.
Χρόνια πολλά μανούλα μου και να ξέρεις ότι σ' αγαπάω και σε ευχαριστώ για όλα.
Σε ευχαριστώ και ας μην στο λέω συχνά.
Σε ευχαριστώ που μ' αγαπάς τόσο πολύ.
Που είσαι ο άνθρωπός μου.
Που ανέχεσαι την γκρίνια και τις κακίες μου.
Που ανέχεσαι τα νεύρα και τα χαζά μου θέλω.
Σε ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω χαρούμενη και ευτυχισμένη.
Σε ευχαριστώ που κουράζεσαι για μένα και δεν υπολογίζεις τίποτα.
Σε ευχαριστώ που κάνεις τα πάντα για να έχω εγώ τα πάντα.
Δεν ξέρω τι άλλο, αλλά σε ευχαριστώ να ξέρεις. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Χρόνια πολλά σε σένα που μ' αγάπησες πιο πολύ και από τη ζωή σου.

Πηγή φωτόhttp://skepseismonaxias.blogspot.gr

Περί γαστρεντερίτιδας ο λόγος.

Ο κύκλος αυτή τη φορά ξεκίνησε από μένα.

Ξέρετε το σενάριο φαντάζομαι. Πονόκοιλος, εμετοί, διάρροια και κάποιοι ακόμα πιο τυχεροί, τα συνδυάζουν όλα με πυρετό.
Μην σας φαίνεται ότι είμαι λίγο ειρωνική. Γιατί, αλήθεια είμαι. Και μάλιστα πολύ.
Έχω νευριάσει πολύ με αυτή τη γαστρεντερίτιδα. Έτσι ύπουλα, χωρίς να την πάρεις χαμπάρι εισβάλλει στη ζωή σου και σε τυραννάει καμιά δεκαριά μέρες. Όχι, δεν κρατάει τόσο, αλλά είσαι σίγουρη ότι θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει απ' όλους στην οικογένεια. Οπότε θα τυραννιέσαι έτσι και αλλιώς, είτε σαν ασθενής είτε σαν "νοσοκόμα".
Άντε οι μεγάλοι λίγο το παλεύουμε. Όταν βλέπω τα παιδιά να ζορίζονται από τον εμετό και τις επισκέψεις στην τουαλέτα ή όταν τα πολύ μικρά δεν μπορούν να κοιμηθούν και ψήνονται στον πυρετό, τότε είναι που νευριάζω ακόμα περισσότερο.

Δεν υπάρχει η απόλυτη προστασία, αλλιώς θα την ξέραμε. Άσε που όλοι οι απανταχού γνωστοί μας, θα ήξεραν τι να κάνουν για να προφυλακτούν. Γιατί για ένα περίεργο λόγο, όταν είναι κάποιος στο σπίτι με γαστρεντερίτιδα, ξαφνικά ακούς και δεκάδες άλλες περιπτώσεις γνωστών και φίλων.
Άσε που πέρα από τα γνωστά και καθόλου όμορφα συμπτώματά της, έχει και πολλά άλλα άσχημα συνεπακόλουθα.

1. Δεν προλαβαίνεις να καθαρίζεις το σπίτι, τα πατώματα, τους καναπέδες, τα σεντόνια, τα μαξιλάρια, τα χαλιά. Μην μιλήσω για τα ρουχαλάκια των μωρών, που συνέχεια βγάζεις και πλένεις. Αυτές τις μέρες το πλυντήριο και το στεγνωτήριο(ευτυχώς που υπάρχει και αυτό), δεν σταμάτησαν να λειτουργούν.
2. Δεν μπορείς να φας τίποτα και να πιεις ό,τι θες. Διψάς τόσο πολύ και θέλεις να πιεις τα πάντα, μόνο που δεν μπορείς. Αν κάνεις το λάθος και πιεις με λαχτάρα το παγωμένο ποτήρι με νερό που τόσο θες, στο επόμενο δεκάλεπτο θα το'χεις ήδη μετανιώσει.
3. Δεν μπορείς να δεις άνθρωπο για όσες μέρες διαρκεί η "Οδύσσειά" σου. Εννοείται ότι προειδοποιείς όποιον τολμήσει να σου προτείνει να έρθει για καφέ στο σπίτι. Εξάλλου, η προθυμία του ξαφνικά χάνεται, όταν μάθει τι συμβαίνει.Τα παιδιά δεν μπορούν να βγουν στην αυλή να παίξουν, όσο και αν τους ζητάνε οι φίλοι τους, γιατί φοβάσαι μην είσαι η αιτία να σε αντιπαθήσει η γειτόνισσα που κόλλησε το παιδί της γαστρεντερίτιδα.
4. Ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο ανεπαρκές είναι το ένα μπάνιο στο σπίτι πενταμελούς οικογένειας. Καλά τι σκέφτονταν αυτοί που έφτιαχναν το σπίτι;
5. Δεν υπάρχει τρόπος να πείσεις το μωρό ότι δεν πρέπει σήμερα να πιει γάλα. Καμία δικαιολογία δεν τους φαίνεται επαρκής και λογική, οπότε ετοιμάζεις το μπουκάλι με το γάλα και σε 5 λεπτά μαζεύεις τα σεντόνια από το κρεβατάκι του μωρού.
6. Δεν ξέρεις τελικά ποια είναι η καλύτερη θεραπεία. Ο λαπάς παίζει πολύ, συνήθως με πολύ λεμόνι, οι φρυγανιές με λίγο τυρί και ψηλά στη λίστα είναι και τα αεριούχα αναψυκτικά(αφού τα αφήσεις να ξεθυμάνουν και μόνο-εννοείται-για ενήλικες). Άκουσα για τσάι του βουνού και άκουσα επίσης πως το τσάι του βουνού σε κάνει χειρότερα. Άκουσα επίσης πως μια κουταλιά ελληνικού καφέ ανακατεμένου με λεμόνι, κάνει θαύματα.Αυτά βέβαια είναι τα μαντζούνια και τα αυτοσχέδια. Κάποιοι γιατροί σου κάνουν εισαγωγή και σε κρατάνε ένα εικοσιτετράωρο με χορήγηση ορού. Η αντιβίωση πάντα παίζει εννοείται και υπάρχουν και οι πιο ήπιες προσεγγίσεις με ξεκούραση και κατάλληλη διατροφή στο σπίτι. Όπως και να έχει "αυτή η άτιμη" θα κάνει τον κύκλο της.

Αν περνάτε τη φάση της γαστρεντερίτιδας, καλό κουράγιο. Αλλιώς προσέξτε μπας και τη γλυτώσετε, γιατί ακούω καραδοκεί.


Υ.Γ Εννοείται πως όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές εμπειρίες και γνώμες. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν στοιχεία διάγνωσης ή θεραπείας.

Φωτό άρθρου από http://skotadi-fos.blogspot.gr

Φτιάξτε μόνοι σας οικονομικά δωράκια για το Πάσχα.

Τέτοιες μέρες, σίγουρα, έχετε κάπου να πάτε σαν καλεσμένοι. Και αν δεν είστε καλεσμένοι, τότε σίγουρα κάποιον έχετε καλεσμένο στο σπίτι. Αν πάλι όχι, σίγουρα έχετε βαφτιστήρι ή κάποιον που έχει την ονομαστική του γιορτή. Αν πάλι είστε λίγο μοναχικοί και δεν σας βρίσκω πουθενά, διαβάστε και δείτε λίγο παρακάτω,μπας και ανοίξει λίγο η καρδιά σας και φτιάξτε κάτι και απλά χαρίστε το. Θα είστε υπεύθυνοι για πολλά χαμόγελα και πολλή χαρά.

Επειδή λοιπόν βρίσκομαι σε τέτοιο mood( να φτιάχνω και να χαρίζω), έψαξα και βρήκα εύκολες και οικονομικές ιδέες δώρων, γιατί δεν είναι εποχές για πολλά έξοδα. Φτιάξτε τα και δώστε τα στη φίλη σας που θα έρθει για καφέ, στους φίλους των παιδιών σας, στην κουμπάρα σας που θα έρθει για τη λαμπάδα. Οι ιδέες είναι άπειρες και οι συνδυασμοί αμέτρητοι. Διαλέξτε ανάλογα με την περίσταση και τον αποδέκτη και απλά αυτοσχεδιάστε.

δ

Δείτε και μια δική μου πρώτη απόπειρα. Προοριζόταν για μια φίλη μου που μόλις γέννησε. Το διασκέδασα τόσο πολύ φτιάχνοντάς το και ακόμα περισσότερο χαρίζοντάς το.

Είναι ένα κουτί γεμάτο με πολλά αναγκαία για ένα νεογέννητο. Έβαλα μέσα pampers, αφρόλουτρο, κρέμα για σύγκαμα, μπουκάλι για γάλα, πιπίλες, σαλιάρες, πανούλες, πετσέτα μπάνιου, σεντονάκια, κουβερτούλα αγκαλιάς, κουδουνίστρες και ότι άλλο μου ερχόταν στο κεφάλι. Μπορείτε να πάρετε όλα όσα χρειάζεστε από το Jumbo , όπου οι επιλογές είναι άπειρες και κυρίως οικονομικές. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει πλέον και το ηλεκτρονικό κατάστημα απ' όπου μπορείτε να κάνετε τις αγορές σας on-line.
Αν θέλετε να εκτυπώσετε δωρεάν, όμορφα χαρτονάκια, καρτούλες, σχεδιάκια και άλλα πολλά, για να διακοσμήσετε τις κατασκευές σας, ρίξτε και μια ματιά εδώ και εδώ.
Καλές δημιουργίες.

Δασκάλα για λίγο.

Σας είπα ότι είμαι φοιτήτρια;
Ναι, φοιτήτρια παιδαγωγικού δημοτικής εκπαίδευσης.

φωτό www.yeskid.gr

Κάποιες στιγμές που το σκέφτομαι, ακόμα και τώρα που γράφω γι' αυτό, μου φαίνεται αστείο. Αυτό όμως είναι μια συζήτηση που θα κάνουμε άλλη φορά.

Σήμερα θα πούμε για κάτι άλλο. Πώς ξαφνικά μετά από χρόνια σε σχολεία και πανεπιστήμια, βρέθηκα για λίγο στην απέναντι πλευρά. Την πλευρά του εκπαιδευτή και όχι του εκπαιδευομένου.
Στα πλαίσια λοιπόν κάποιων μαθημάτων, είχαμε την υποχρέωση να διδάξουμε σε τάξεις του δημοτικού για κάποιες ώρες.
Και βρέθηκα ξαφνικά με άγχος πρωτάρη, να κάνω κάτι καινούριο και να έχω μπροστά μου παιδιά άλλων μαμάδων, που περίμεναν από μένα κάτι να πω και κάτι να τα μάθω.
Στα μάτια των παιδιών αυτών έβλεπα τα παιδιά μου και ένιωθα μια μεγάλη ευθύνη για κάθε λέξη μου και κάθε συμπεριφορά μου.
Ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα. Δυο φύσεις να έρχονται αντιμέτωπες. Από τη μία η μαμά που ένιωθε την αγωνία των παιδιών και την αγωνία των γονιών για το πώς θα περάσουν και σήμερα τα παιδιά στο σχολείο. Από την άλλη η φύση της εν δυνάμει δασκάλας, που έπρεπε να κάνει το μάθημα, να "βγει" η ύλη, να βρει τρόπους να κάτσουν τα παιδιά ήσυχα.
Άθελα μου και μη γνωρίζοντας τα ονόματά τους, τα φώναζα "ψυχή μου" και "αγάπη μου", πράγμα αντιπαιδαγωγικό και λάθος από πολλές απόψεις. Όταν έκαναν φασαρία, έκανα προσπάθεια να μην θυμώσω, όπως θυμώνω στα παιδιά μου και να βρω όλες τις σωστές ψυχολογικές και παιδαγωγικές τεχνικές για να κάτσουν ήσυχα.
Ήθελα να μάθουν και να πάνε στο σπίτι χαρούμενα και γεμάτα όρεξη.Όπως ακριβώς θέλω και τα παιδιά μου κάποια στιγμή να γυρνάνε από το σχολείο πλήρη και χαρούμενα για τις νέες γνώσεις. Ήθελα να μεταφέρω τον ενθουσιασμό της μάθησης και να πουν στα αδέλφια τους με χαρά στο σπίτι όλα τα ενδιαφέροντα που έμαθαν σήμερα στο σχολείο.
Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι δάσκαλοι αλήθεια;
Αυτοί διαμορφώνουν χαρακτήρες και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές των παιδιών μας. Η συμπεριφορά τους, ο λόγος τους, ο τρόπος που ντύνονται, ακόμα και οι συνήθειές τους, είναι μέρος της ζωής των παιδιών.
Είναι πολύ νωρίς για μένα να σκέφτομαι πιο πολύ από την πλευρά της εκπαιδευτικού.
Αυτό που σκέφτομαι τώρα και ελπίζω, είναι τα παιδιά μου να συναντήσουν στο δρόμο τους ανθρώπους φωτισμένους, γεμάτους όρεξη και πάθος για τη δουλειά τους. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν δασκάλους που η καρδιά τους να πλημμυρίζει αρχικά με αγάπη για τα παιδιά.
Δυστυχώς, μέσα από τη μικρή μέχρι τώρα εμπειρία που είχα στα σχολεία, οι δάσκαλοι αυτοί είναι ελάχιστοι και είδος προς εξαφάνιση.
Έχω έρθει σε επαφή με δασκάλες που κατά τη διάρκεια της μέρας, δεν έσκασαν στα παιδιά ούτε ένα χαμόγελο. Δασκάλους με καμία διάθεση, σαν να βρίσκονται σε αγγαρεία. Δασκάλους να προσπερνάνε τα κοροϊδευτικά σχόλια των παιδιών εις βάρος των συμμαθητών τους. Δασκάλους που κάνουν ολόκληρο το μάθημα με τους ένα-δυο γνωστούς "καλούς μαθητές", αφήνοντας όλους τους άλλους στη μοίρα τους.
Πολύ στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά μου και τα χρόνια που θα περάσουν στα σχολεία. Έχω δασκάλες από το δημοτικό που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου θετικά και ακόμα τις θυμάμαι. Ξέρω και πολλούς φίλους που έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Γιατί να μην είναι έτσι και σήμερα τα πράγματα, που ήρθε η σειρά των παιδιών μας;
Δεν τα ισοπεδώνω όλα, προς Θεού. Γνώρισα και εκπαιδευτικούς που σε εμπνέουν μόνο με την καλημέρα τους. Απλά με στενοχωρούν όλοι οι υπόλοιποι.

Τα παιδιά μου είναι ακόμα σε φάση παιδικού σταθμού. Είμαι τόσο χαρούμενη για την "κυρία Ντίνα" που τους μαθαίνει τόσα πράγματα κάθε μέρα, που είναι "ζωντανή" και χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη που κάνει τον γιο μου να γυρνάει με χαμόγελο στο σπίτι και την χειροτεχνία της μέρας ανά χείρας. Είμαι χαρούμενη που δεν τα ξεφορτώνεται κάθε μέρα βάζοντάς τα να δουν παιδικό ή να παίξουν ό,τι θέλουν(γιατί τα έχω ακούσει και αυτά).

Δεν ξέρω τελικά πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια. ίσως σε λίγα χρόνια σαν μαμά παιδιών δημοτικού και ίσως κάποια στιγμή σαν δασκάλα, να ξέρω περισσότερα.
Τα παιδιά, για όσους ασχολούνται με αυτά, είναι τόσο μεγάλη ευθύνη. Συναρπαστικό και δύσκολο το ταξίδι τόσο για τους γονείς, όσο και για τους εκπαιδευτικούς.
Τα παιδιά, μάς χρειάζονται.

Χωρίς βοηθητικές...

Ο μεγάλος μου γιος έμαθε να κάνει ποδήλατο χωρίς τις βοηθητικές ρόδες. Τον χάζευα προχτές με

τον μπαμπά του που πάλευαν και δάκρυσα.
 Πότε μεγάλωσε αυτός έτσι;
 Πώς πέρασαν τα χρόνια και έφτασε ήδη τα 4;

Και δεν είναι μόνο αυτό!
 Πριν λίγες μέρες για πρώτη φορά τον άφησα σε σπίτι οικογενειακών μας φίλων για να παίξει με τα παιδιά. Μου ζήτησε να πάει. Δεν του αρνήθηκα και τον πήγα. Και έφυγα. Για πρώτη φορά τον άφησα κάπου μόνο του και έφυγα. Στην τσάντα που του ετοίμασα, έβαλα μια αλλαξιά, από εσώρουχα μέχρι παπούτσια, νερό, γιατί η φιλενάδα μου πού να βρει νερό να δώσει στο παιδί μου και ένα τοστ για να μην πεινάσει.
Αστεία δεν ήμουνα;
Τα παιδιά ήδη έπαιζαν στην αυλή και εγώ έτρεχα να του δώσω ένα φιλί για να τον χαιρετήσω.
Και πού τις πας τις οδηγίες; Τον τρέλανα σε κανόνες και οδηγίες.

Η συμπεριφορά μου ήταν σχεδόν τραγική και έφτασε, έχω την εντύπωση, τα όρια του παραλόγου, αφού με τους εν λόγω φίλους είμαστε μαζί σχεδόν κάθε μέρα και το σπίτι τους απέχει από το δικό μας 2-3 χιλιόμετρα.
Δεν έχω καταλήξει τελικά αν αυτές τις "βοηθητικές" τις έχει ανάγκη το παιδί ή εγώ; Ποιος δυσκολεύεται να "απογαλακτιστεί", δεν ξέρω είναι η αλήθεια.
Πόσο χαζά φερόμαστε καμιά φορά στην τάση των παιδιών μας για ανεξαρτησία, στο βαθμό βέβαια που τους επιτρέπεται λόγω ηλικίας και στην αυτοπραγμάτωσή τους. Τι είναι αυτό το πνίξιμο που τους επιβάλλουμε άθελα μας από βρέφη ακόμα, λόγω της "αποκλειστικής" αγάπης που φοβόμαστε να χάσουμε;
Μου αρέσει που το παιδί μου άρχισε να κάνει βόλτες στη ζωή του "χωρίς βοηθητικές".
Λίγο χαίρομαι, λίγο φοβάμαι, λίγο αγχώνομαι, λίγο απ' όλα.
Έτσι είναι η ζωή, τι το ψάχνεις;
Να ετοιμάσεις τα παιδιά σου να μπουν σε ένα κόσμο χωρίς βοηθητικές. Ο δικός μας σκοπός είναι να το κάνουμε αυτό όσο πιο ομαλά γίνεται.
Αυτή είναι η μαγκιά. Να είσαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρει μια χαρά με όσα του έχεις μάθει.
Η ασφυκτική, εγωιστική αγάπη μας, μόνο αγάπη δεν είναι.
Είναι μόνο εγωισμός και "παροπλίζει" τα παιδιά μας. Γιατί η μάνα,απανταχού στον κόσμο, αλλά η Ελληνίδα ιδιαιτέρως, θέλει και της αρέσει να είναι αναγκαία.
Και μένα μου αρέσει αλλά δεν πρέπει.

Καλές μας διαδρομές λοιπόν. Όσες μαμάδες είστε σε φάση αφαίρεσης "βοηθητικών", καλό κουράγιο.




φωτό άρθρου http://www.tsantiri.gr/wp-content/uploads/2013/09/464.jpg

Πώς να οργανώσετε μόνες σας τη βάπτιση του παιδιού σας.

Ενθουσιάζομαι πολύ με την προετοιμασία και την οργάνωση οικογενειακών εκδηλώσεων. Οπότε

φαντάζεστε πώς ένιωθα όταν είχαμε να οργανώσουμε τις βαφτίσεις των παιδιών μας.

Οργασμός ιδεών!
 Ήθελα να κάνω τα πάντα. Δεν μπορούσα βέβαια και δεν ήταν μόνο το οικονομικό. Όταν δουλεύεις, τρέχεις ταυτόχρονα τα παιδιά και το σπίτι, δεν είναι εύκολα τα πράγματα. 

Μετά από τρεις βαπτίσεις λοιπόν και ειδικά την τελευταία, που αποφασίσαμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας( είχαμε μπουφέ αλμυρών και γλυκών στο προαύλιο της εκκλησίας), θα προσπαθήσω να καταγράψω τα σημαντικότερα κατ'εμέ βήματα μιας σωστής οργάνωσης.

Η άνοιξη είναι προ των πυλών και το καλοκαίρι δεν είναι πολύ μακριά, οπότε αν έχετε σκοπό να οργανώσετε την βάπτιση μόνοι σας, ακόμα και το κέρασμα, ρίξτε μια ματιά. 

Είναι πολύ εύκολο να ευχαριστήσετε τους καλεσμένους σας και να κάνετε κάτι παραπάνω από ένα γλυκό μετά το μυστήριο.

1. Βγάλτε στην άκρη από την αρχή το διαθέσιμο ποσό. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρετε από την αρχή πού βαδίζετε. Μην το αφήσετε στην τύχη, γιατί σίγουρα θα ξεφύγετε ή θα αφήσετε πίσω πράγματα που θα θέλατε πολύ να κάνετε.Μέσα σε αυτό το ποσό θα περιλαμβάνονται τα ρούχα όλης της οικογένειας, ο στολισμός, οι μπομπονιέρες, τα γλυκά, τα κεράσματα ή το τραπέζι που θα παραθέσετε μετά. Βάλτε στην άκρη λοιπόν 500, 1000, 2000, δεν ξέρω πόσα διαθέτει ο καθένας και βάλτε τα σε ένα φάκελο. 
2. Πού, πώς και πόσοι.Μετά τον ορισμό του διαθέσιμου ποσού, πρέπει να καταλήξετε στον αριθμό των καλεσμένων, το χώρο της βάπτισης και του κεράσματος, καθώς και στο τι τελικά θα κάνετε. Σημειώστε τους καλεσμένους ονομαστικά και αποφασίστε το "εύρος" της δεξίωσης. Σε αυτά θα στηριχτεί όλη η υπόλοιπη οργάνωση.
3. Το ίντερνετ θα είναι το δεύτερό σας χέρι. Οι μαμάδες λοιπόν με περιορισμένο χρόνο, θα κάνουν όλη τη δουλειά από το σπίτι. Ψάξτε αρχικά για ιδέες. Δείτε σάιτ με εταιρείες οργάνωσης βαπτίσεων, πάρτε ιδέες, δείτε φωτογραφίες. Διαβάστε φόρουμ μαμάδων και blogs γιατί θα σας εκπλήξει πόσα μπορείτε να δείτε από κει. Θα διαβάσετε και θα δείτε άλλες βαπτίσεις που οργανώθηκαν κατά μόνας και θα δείτε διάφορες απόψεις και γνώμες. Θα δείτε πού κάποιες απέτυχαν και τι άρεσε πολύ στους καλεσμένους. Λίγο θα "κλέψετε" ό,τι σας αρέσει.Σε όλη τη διάρκεια της έρευνάς σας θα έχετε δίπλα σας το μπλοκάκι, όπου θα σημειώνετε τι σας αρέσει και διευθύνσεις που θέλετε να επισκεφτείτε ξανά. Μην το παραλείψετε αυτό, γιατί η μνήμη σας θα σας προδώσει με όσα θα έχετε στο μυαλό.   Καταλήξτε στην μπομπονιέρα, την πρόσκληση και τον στολισμό και ξεκινήστε τις παραγγελίες σας από το ίντερνετ. Υπάρχουν άπειρα σάιτ που κάνουν πωλήσεις ειδών για βάπτιση, που θα τρελαθείτε να ψάχνετε. Συνέχεια θα σημειώνετε στο μπλοκάκι ιδέες, σάιτ και τιμές, γιατί τελικά στο μπλοκάκι σας στηρίζετε η επιτυχία.  Μην πέσετε όμως στην παγίδα του ίντερνετ. Οι επιλογές είναι άπειρες και κάποια στιγμή θα πελαγώσετε και θα χάσετε και χρόνο. Καταλήξτε σε θέματα και καταγράψτε τα για να προχωράτε. Μην επανέλθετε σε θέματα που έχουν κλείσει γιατί κάθε φορά κάτι άλλο θα σας αρέσει.
4. Αποφασίστε για το μενού. Θα κάνετε δεξίωση, μπουφέ γλυκών, μπουφέ γλυκών και αλμυρών, ή θα κεράσετε απλά ένα γλυκάκι; Αποφασίστε και αρχίστε να καταγράφετε στο μπλοκάκι σας το μενού σε μια νέα σελίδα. Κάντε μια λίστα με ιδέες, αλλά να είστε συγκεκριμένες. Βρείτε συνταγές και καταγράψτε τις και αυτές. Είναι σημαντικό να ξέρετε από την αρχή τι έχετε να φτιάξετε για να οργανωθείτε. Βρείτε βιβλία συνταγών και ανοίξτε βιβλία μαγειρικής. Σκεφτείτε τον τρόπο και τα μέσα που χρειάζεστε για να τα σερβίρετε και κάντε πάλι τις παραγγελίες σας από το ίντερνετ. Υπάρχουν φτηνές λύσεις για δίσκους σερβιρίσματος, πλαστικά σερβίτσια, ποτήρια, μπωλάκια για γλυκά βάφτισης, ακόμα και κούπες για καφέ. Όλα εξαρτώνται από το budget σας, το χρόνο που έχετε μπροστά σας και την βοήθεια που έχετε. Δηλαδή, είναι η μαμά ή η πεθερά κοντά για να βοηθήσουν; Έστω η αδελφή ή η κουμπάρα; Σε καμία περίπτωση μην το αναλάβετε μόνες σας, γιατί θα το μετανιώσετε. Επιπλέον, αν έχετε μεγάλη κατάψυξη ή καταψύκτη στο σπίτι ή εσείς ή κάποιος δικός σας, θα είναι καταλυτικής σημασίας, διότι δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα πράγματα φυλάγονται σε καταψύκτη. Με αυτό το τρόπο μπορείτε να φτιάξετε τα πάντα από νωρίς για να μην τρέχετε τελευταία στιγμή. Έχω φτιάξει περίπου ένα μήνα πριν τα κέικ, τα cupcakes, κορμούς, παντεσπάνια, μους φράουλας και σοκολάτας, μπισκότα και πολλά άλλα.
5. Μοιράστε τις δουλειές.Αν έχετε πολλά να κάνετε και λίγο πνίγεστε, μην πέσετε στην παγίδα να τα κάνετε όλα μόνες σας. Καθορίστε ποιος θα κάνει τι από την οικογένεια και δώστε ακριβείς οδηγίες. Εσείς θα είστε κάτι σαν διοργανωτής. Μόνο έτσι θα έχετε επιτυχία. Μην μπλεχτείτε με τα πάντα. Απλά οργανώστε τα και κάντε τους "βοηθούς" σας να καταλάβουν ακριβώς τι είναι αυτό που θέλετε. Μοιράστε τα υλικά στους αρμόδιους και πείτε πότε ακριβώς πρέπει να έχουν έτοιμο το κομμάτι τους. Γράψτε τις λεπτομέρειες σε χαρτί και δώστε τις, αν αυτό σας κάνει να αισθάνεστε πιο σίγουρες.
6. Ξεκινήστε τη δουλειά.Μην πείτε είναι νωρίς. Όταν βρίσκετε χρόνο κάντε κάτι και αφήστε το στην άκρη. Θα νιώθετε τόσο ωραία τις τελευταίες μέρες όταν όλα σχεδόν θα είναι έτοιμα.

Για το τέλος άφησα κάποιες ιδέες που μπορεί είτε λίγο να στοιχίζουν, είτε να θέλουν λίγο τρέξιμο παραπάνω, όμως αν μπορείτε να τις υλοποιήσετε θα το ευχαριστηθούν όλοι πολύ.

• Νοικιάστε μηχανή παγωτού ή πάρτε ένα ψυγείο με παγωτά(αν είναι βέβαια καλοκαίρι).
• Ωραία ιδέα είναι να έχετε μια μηχανή παρασκευής ποπ-κορν ή μαλλί της γριάς. 
• Επιστρατεύσετε το φίλο που παίζει κιθάρα να δώσει λίγη μελωδία στην βάπτιση ή κουβαλήστε από το σπίτι laptop και μεγάλα ηχεία για να κάνετε τη διαφορά. Εννοείτε ότι θα έχετε έτοιμο ένα playlist με επιλεγμένη μουσική.( η απαλή τζαζ είναι θαυμάσια επιλογή).
• Δανειστείτε για τη μέρα από το φίλο ψιλικατζή ή νοικιάστε από την κάβα της γειτονιάς ένα μεγάλο ψυγείο βιτρίνα. Μπορείτε εκεί να έχετε τα γλυκά αν είναι καλοκαίρι ή να το γεμίσετε αναψυκτικά και χυμούς.
• Μαζέψτε όλες τις καφετιέρες και κανάτες της οικογένειας ή αγοράστε τις κανάτες με βρυσούλα που θα βρείτε στο ίντερνετ και ετοιμάστε γαλλικό καφέ, σπιτικές λεμονάδες ή βυσσινάδες και οι καλεσμένοι σας θα είναι χαρούμενοι. Αν βρείτε και μια-δυο εσπρεσσιέρες ωραία θα ήταν.

Δείτε κάποιες φωτογραφίες από την τελευταία αυτοσχέδια βάπτιση μήπως μπορέσετε και δείτε κάτι που σας αρέσει.

Οι παιδικές μπομπονιέρες

Προσέξτε την αμυγδαλιά που φτιάξαμε από ποπ-κορν 

Τραπέζι ευχών.

Δυο είδη μαρτυρικών για επιλογή

Μαρτυρικά

Οι μπομπονιέρες. Σπιτικό λεμοντσέλο.

Μπουκαλάκια νερού σε κουβά με το όνομα της μικρής.

Στολίστε ότι μπορέσετε

Κουβάδες με γλυκά σαν λουλούδι

Τα πομ-πομ

Το ψυγείο παγωτών

Γενική άποψη του χώρου

1.