Βγήκα βράδυ για ένα ποτό! Με τις φιλενάδες μου, σαν τα παλιά τα χρόνια.
Υπήρξα μόνη μου για ένα δίωρο και η τσάντα μου για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν είχε μωρομάντηλα και μπουκάλι με νερό( ένα ξεχασμένο pampers πάντως είχε).
Μπόρεσα και περπάτησα σαν άνθρωπος πάνω στις γόβες μου γιατί δεν έπρεπε να κουβαλάω 2-3 μπουφάν στα χέρια, ούτε την τσάντα με τα απαραίτητα μωρουδιακά, ούτε να έχω αγκαλιά την μικρή που κουράστηκε.
Στην πραγματικότητα, μπόρεσα και έκατσα σε μια καρέκλα για ένα συνεχόμενο δίωρο, χωρίς να σηκωθώ να σκουπίσω μύξες, χωρίς να κουνήσω το καρότσι, χωρίς να αλλάξω ούτε μια πάνα. Το πιστεύετε; Για ένα ολόκληρο δίωρο.
Όσο απίστευτο και αν μου φαινότανε, έπρεπε να προσέχω μόνο τον εαυτό μου, να παρακολουθήσω σαν καλός ακροατής μια συζήτηση και να συμμετέχω σε αυτήν ενεργά. Δεν είχα τίποτα και κανένα να με διακόπτει συνέχεια, ούτε να μου κλείνει κυριολεκτικά το στόμα για να σταματήσω να μιλάω και να ακούσω τι σημαντικό έχει να μου η μικρή του ψυχούλα.
Έβαλα τακούνια, ναι το έκανα και αυτό. Και το όμορφο καλοκαιρινό μου μπλουζάκι που μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια. Θυμήθηκα πώς είναι να είσαι γυναίκα, αλλά μόνο γυναίκα. Όχι μαμά και σύζυγος. Μόνο γυναίκα. Ντύθηκα, βάφτηκα και ένιωσα όμορφη και για λίγο ξέγνοιαστη.
Ετοιμάστηκα και απλά βγήκα. Δεν είχα να ετοιμάσω κανέναν άλλο και ούτε να μαζέψω χίλια μύρια πράγματα για να πάρω μαζί. Αυτή τη φορά στα αλήθεια είχα χρόνο να φτιάξω τα μαλλιά μου και να μην βγω από το σπίτι σαν να είχα μόλις ξυπνήσει και όσο κοινό και αν μπορεί να σας ακούγεται, είχα χρόνο να σκεφτώ πραγματικά το τι θα φορέσω, αντί να αρπάξω ό,τι βρεθεί μπροστά μου.
Ήταν όμορφα και γλυκά σαν ένα όμορφο τραγούδι και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να χαλαρώνουμε έτσι κάποιες φορές. Το να υπάρχουμε για λίγο μόνες μας, μας κάνει καλύτερες μαμάδες και καλύτερες συζύγους. Δεν χρειάζεται πολύ, μόνο λίγο. Λίγο για να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να συνειδητοποιούμε ξανά το ποια είναι τα σημαντικά και τι πραγματικά έχει σημασία.
Γιατί όσο έλειπα από το σπίτι, μου έλειπαν τα παιδιά και ο άντρας μου. Γιατί όσο έλειπα από το σπίτι κατάλαβα και θυμήθηκα τόσο έντονα, πόσο πολύ θέλω να είμαι μαζί τους και πως είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου.
Είμαστε πολύ περίπλοκες τελικά εμείς οι γυναίκες.
Γύρισα σπίτι και άπλωσα το τελευταίο πλυντήριο της μέρας γεμάτη χαρά.
Σχετικά άρθρα Εσύ πόσο τριάντα είσαι;
Σχετικά άρθρα Εσύ πόσο τριάντα είσαι;
