Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό...για δεύτερη φορά.

Η προσπάθεια να φτάσουμε στον παιδικό σταθμό ήτανε ένα σκέτο μαρτύριο. 

 Έκλαιγε σε όλη την διαδρομή και αφού εν τέλει τον κατέβασα με το ζόρι από το αμάξι, ξεκίνησε η μάχη.  Δεν προχωρούσε, με τραβούσε από τα ρούχα, κλωτσούσε, κάποια στιγμή βρεθήκαμε και οι δυο στα χώματα. Δεν άκουγε κουβέντα, δεν ηρεμούσε με τίποτα. Το μόνο που έλεγε ήταν πως δεν ήθελε να πάει…Βγήκαν άνθρωποι από τα μαγαζιά να δουν τι συμβαίνει. Ναι, τόση φασαρία κάναμε.

Το αστείο είναι, πως δεν είναι η πρώτη του φορά στον παιδικό σταθμό. Ούτε πέρσι, που ήτανε η πρώτη του χρονιά, δεν έκανε έτσι. Φέτος φύγανε οι φίλοι του και πήγανε σαν μεγαλύτεροι στα νήπια οπότε ένιωσε μοναξιά, σε ένα κατά τα άλλα οικείο περιβάλλον.

Σκέφτομαι καμιά φορά, πόση δύναμη έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και ειδικότερα οι φιλίες, ακόμα και σε παιδιά τόσο μικρά. Όποια ηλικία και να έχεις, σε όποια φάση της ζωής σου και αν βρίσκεσαι, αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι ο ένας τον άλλον. Ένα οικείο πρόσωπο, ένα χαμόγελο και μια καλημέρα. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε ουσιαστικά σε ομάδες και να νιώθουμε την ασφάλεια του φίλου, του συμμαθητή, της δασκάλας, του συναδέλφου, ακόμα και του γείτονα. Δεν έχουν σημασία τα κτίρια, το νέο σχολείο, το καινούριο σπίτι, η νέα γειτονιά ή η καινούρια δουλειά. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν όλη την διαφορά.

Δεν υπάρχει τέλος σε αυτές τις καινούριες αρχές. Πρώτη μέρα στον παιδικό, πρώτη μέρα στο δημοτικό, πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, πρώτη μέρα στη δουλειά, πρώτη μέρα στο καινούριο σπίτι.

Καλή δύναμη σε όλους σας για αυτές τις καινούριες αρχές!