Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Φαινόμενο glass ceiling και σύγχρονη γυναίκα.



Γυάλινη οροφή; Μα δεν βλέπω καμία γυάλινη οροφή.





Γυάλινη οροφή είναι μια μεταφορική έκφραση. Αναφέρεται στα ανεπίσημα, κατά βάση,εμπόδια που υπάρχουν και δύσκολα αναγνωρίζονται και που αφορούν στην αδυναμία των γυναικών να πάρουν προαγωγές, αυξήσεις στον μισθό, να ανεβούν ιεραρχικά στον χώρο εργασίας ή να προοδέψουν όσο δύνανται σε ακαδημαϊκά ή άλλα ερευνητικά προγράμματα.
Είναι ο γυάλινος θόλος που υπάρχει πάνω από το κεφάλι μας και αν και αόρατος σε όλους, αισθητός σε όλες τις εργαζόμενες. Η αγγλική ορολογία, που είναι και η αυθεντική, είναι "glass ceiling effect" και αναφέρεται σε γυαλί γιατί αυτά όλα τα εμπόδια είναι αόρατα, ακόμα και στις γυναίκες που για να καταλάβουν την ύπαρξή τους πρέπει πρώτα να χτυπήσουν το κεφάλι τους σε αυτό το γυάλινο θόλο.

Εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, με καταλαβαίνεις μόνο αν την εβδομάδα που είχες το σημαντικό σεμινάριο,  ήσουν στην κλινική και γεννούσες. Αν δεν μπόρεσες να ακολουθήσεις τους συναδέλφους σου στο ταξίδι στο εξωτερικό γιατί τα παιδιά είχαν σχολείο.  Με καταλαβαίνεις μόνο αν δεν μπόρεσες να συμμετέχεις στο project, γιατί θα αναγκαζόσουν να δουλέψεις σε άλλη πόλη ή να λείψεις πολλές ώρες από το σπίτι. Με καταλαβαίνεις, αν δεν ακολούθησες την μετεκπαίδευση γιατί ήσουν τότε έγκυος ή δεν έκανες το μεταπτυχιακό σου στον τομέα που ήθελες ή δεν ολοκλήρωσες το όνειρό σου για το διδακτορικό γιατί "δεν είμαστε τώρα για τέτοια".

Τα παραδείγματα είναι άπειρα και μάλλον κάτι απ'όλα αυτά θα ισχύει και για σένα. Εκεί που θα έκανες το επόμενο βήμα στην καριέρα σου ή στην επιμόρφωσή σου ή την προσπάθεια για μια αύξηση, κάτι συνέβη στην προσωπική σου ζωή που σε κράτησε πίσω. Και συ, όπως χιλιάδες γυναίκες επέλεξες να κάνεις ένα βήμα πίσω στην καριέρα σου για χάρη της προσωπικής, οικογενειακής και σωματικής σου γαλήνης. 
Τι να κάνουμε που αν και πολλά χρόνια μετά το γυναικείο κίνημα για εξισορρόπηση των εργασιακών συνθηκών μεταξύ ανδρών και γυναικών και της γυναικείας γενικής απελευθέρωσης, υπάρχουν ακόμα εμπόδια για σένα και για κάθε γυναίκα; Τι να κάνουμε που κάποια στιγμή έπρεπε να γίνεις μάνα;

Αυτός ο γυάλινος θόλος υπάρχει πάνω από το κεφάλι μας και είναι όλοι αυτοί οι μικροί συμβιβασμοί που κάνουμε. Όλα τα μικρά μας θέλω που θα οδηγούσαν στην επαγγελματική μας αυτοπραγμάτωση και που όμως έμειναν πίσω για χάρη της προσωπικής και οικογενειακής αυτοπραγμάτωσης. Είναι το γυάλινο όριο που όλες κάποια στιγμή φτάνουμε.

Άλλες από μας επιλέγουμε μετά το χτύπημα σε αυτό το γυάλινο εμπόδιο να γυρίσουμε λίγο προς τα πίσω και να αφήσουμε πράγματα για λίγο αργότερα. "Θα δούμε, ίσως του χρόνου", "όταν μεγαλώσουν τα παιδιά θα το ξανασκεφτώ" και άλλα τέτοια συναφή. Άλλες από μας, με πλήρη επίγνωση,επιλέγουν να σπρώξουν τα πράγματα λίγο ακόμα και να σπάσουν αυτό το γυάλινο θόλο, να ανεβούν και άλλο, να τερματίσουν. Οι συνέπειες είναι συχνά συγκεκριμένες και οι επιλογές σημαντικά ορόσημα για το πού θα οδηγηθείς. Αν επιλέξεις να προχωρήσεις πέρα από το σημείο του δικού σου γυάλινου θόλου  και να σπάσεις τα κοινωνικά όρια που η ζωή από μόνη της σου βάζει, κάτι θα στερηθείς, κάπου θα υπερβάλλεις, κάπου θα κουραστείς πιο πολύ από όσο αντέχεις, κάπου θα χάσεις το παιχνίδι κάποια στιγμή.

Breaking the glass ceiling (original image from http://dillingermediaonline.com/breaking-the-glass-ceiling/)

Τα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες

Η παραδοσιακή γυναίκα προτιμούσε στο παρελθόν να μείνει στο σπίτι και να φροντίζει την οικογένειά της. Το ισχύον όμως οικονομικό περιβάλλον, συνοδευόμενο πάντα με τη θέληση για καλύτερη, οικονομικά πάντα, διαβίωση και συνθήκες που  προετοιμάζουν τη γυναίκα να  υποδυθεί πια το ρόλο της "δυτικής γυναίκας", είχε σαν αποτέλεσμα τη συνεχόμενα αυξανόμενη τάση των γυναικών να μπαίνουν στον στίβο της εργασίας.

 

Τα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες είναι κατά βάση τα εξής δύο

1. Εξισορρόπιση μεταξύ οικογένειας και εργασίας.
2. Η αναγνώριση στο χώρο εργασίας σε βαθμό ισοτιμίας με τον αντρικό πληθυσμό.
Αυτή ο διπλός ρόλος της γυναίκας (γυναίκα καριέρας- σύζυγος και μητέρα), αναφέρεται σε πολλά επιστημονικά άρθρα ως "σύνδρομο διπλής επιβάρυνσης".

Οι σημερινές καριέρες δεν περιορίζονται στο ωράριο 9-4, αλλά περιστασιακά σε εξαναγκάζουν, σε κάποιο βαθμό, να παραστείς σε συναντήσεις, σεμινάρια, δείπνα και άλλα συναφή, πέρα του ωραρίου το οποίο πληρώνεσαι. Και εδώ ξεκινάνε οι ενοχές και τα ερωτηματικά των γυναικών. Άραγε αξίζει; Χάνουμε τα παιδιά μας που μεγαλώνουν; 

Απ΄την άλλη, πολλές από μας δεν είμαστε ικανοποιημένες μόνο με τον ρόλο της νοικοκυράς και της μαμάς.
Εξάλλου πώς να πετάξουμε έτσι τόσο χρόνια σπουδών; 
 Και αν αποφασίσεις να κάνεις ένα διάλλειμα από την καριέρα σου για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, ξαφνικά το σύστημα σε αποβάλλει από μόνο του και οι ευκαιρίες χάνονται ανεπιστρεπτί.

Τι να κάνουμε τελικά;

Αν είσαι αποφασισμένη να τα κάνεις όλα και να είσαι εξίσου καλή πάρ'το απόφαση και σήκωσε τα μανίκια. Μάθε να κάνεις δημόσιες σχέσιες και να αναμειγνύεσαι με αυτοπεποίθηση και ανεπτυγμένες δεξιότητες επικοινωνίας. Μάθε να ηγείσαι στην δουλειά και στην οικογένειά σου, προκειμένου να κάνεις τη διαφορά και να φέρεις τις αλλαγές που θέλεις. Σκέψου νέους δρόμους και φρέσκες ιδέες, ακόμα και στα παιχνίδια που θα παίζεις με τα παιδιά σου. Μην χάνεις χρόνο άσκοπα. Να είσαι όλη τη μέρα ουσιαστική και παραγωγική. Όλα αυτά βέβαια θα τα βάλεις κάτω από την ομπρέλα ενός σχεδίου και μιας στρατηγικής που θα εφαρμόσεις. Μην δουλεύεις στην τύχη ούτε στο σπίτι σου με την οικογένειά σου, ούτε στον εργασιακό σου χώρο. Μάθε πώς να εμπνέεις τους γύρω σου και να κατανοείς τα συναισθήματά τους.

Αν θέλουμε όλο το πακέτο της σύγχρονης γυναίκας πρέπει να γίνουμε "γυναικές του ναι".  Ναι και στο διάβασμα παραμυθιών όταν δεν σε παίρνουν τα πόδια σου, ναι και στο τσάι πάρτυ της κόρης σου με καλεσμένες την Barbie και τα πόνυ σας. Ναι και στα νέα προγράμματα στη δουλειά, ναι και στο σεμινάριο το άλλο σαββατοκύριακο. Ναι στον άντρα σου που σε παρακαλάει να βγείτε για καφέ και στις φίλες σου που παλεύουν μέρες να σε πετύχουν στο τηλέφωνο.

Το φαινόμενο glass ceiling μπορεί να σπάσει. 
Απόκτησε το όραμά σου, δείξε το ανάστημά σου και απλά ξεκίνα με πάθος για τους στόχους σου. Δεν λέω, μπορεί να πέσεις. Σήκω και συνέχισε, με γνώμονα πάντα τα παιδιά σου που πιστεύω πως πρέπει να είναι ο κύριος σου στόχος. Όταν δεις πως χάνεις αυτόν τον στόχο, τότε σταμάτα και κάνε μια αναδιοργάνωση. Αν χρειαστεί, φτιάξε μια ομάδα γύρω σου που θα βοηθάει και θα ενισχύει την προσπάθειά σου (οικογένεια και συνεργάτες).

 

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Δώσε μια καρδιά με το φιλί σου.



Καμιά φορά με κάνουν να βλέπω τη ζωή μέσα από άλλα μάτια, τα δικά τους. Καμιά φορά με κάνουν να σαστίζω, να χαμογελάω και να σκέφτομαι τι όμορφα σκέφτονται τα παιδιά. Καμιά φορά με τις απαντήσεις τους απλά με κάνουν να σωπαίνω.

Και είναι τόσο όμορφο να σωπαίνουν οι μεγάλοι και να μιλάνε τα παιδιά.

Το λιονταράκι λοιπόν το δικό μου (έτσι αυτοαποκαλείται το τελευταίο διάστημα), δεν αρέσκεται καθόλου στα φιλιά μου. Τον φιλώ  και αμέσως με το χέρι του επίμονα σκουπίζει τη "μολυσμένη" περιοχή. Δεν με ενοχλούσε ποτέ. Με διασκεδάζει μπορώ να πω αυτή η καθημερινή μας συναναστροφή. Εγώ τον φιλάω συνέχεια, αυτός σκουπίζεται, χαμογελάμε και οι δυο και συνεχίζουμε τις δουλειές μας.

Προχτές θέλοντας να διασκεδάσω την συνήθειά μας λίγο περισσότερο, τόλμησα να τον ρωτήσω γιατί δεν θέλει φιλιά από τη μαμά. Η απάντηση συνταρακτική, αποστομωτική και τόσο γλυκιά και όμορφη.
"Δεν θέλω ρε μαμά να γεμίζω φιλιά καρδιές στο πρόσωπό μου". 
Πλημμύρισα χαρά και ένιωσα τόσο χαρούμενη που είμαι μαμά ενός τέτοιου παιδιού. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι ένα μικρός λεκές από κραγιόν, μοιάζει με καρδιά στα μάτια των παιδιών. Είναι μια διαπίστωση που με γέμισε ελπίδα, που με έκανε να καταλάβω πόσο όμορφο βλέπουν αυτόν τον κόσμο τα παιδιά.
Τα φιλιά της μαμάς είναι γεμάτα με την καρδιά της. Μια καρδιά κόκκινη, γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη για όλο αυτό το θαύμα που της χαρίστηκε. Τα παιδιά της.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Απογευματινές δραστηριότητες για παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Ένα απόγευμα πήγαμε για μπάσκετ. Η ιδέα μάλλον ναυάγησε.
Ένα άλλο απόγευμα πήγαμε για καράτε. Αυτή η ιδέα και αν ναυάγησε!


Το ποδόσφαιρο ναυάγησε πριν πάμε καν και εκκρεμεί το απόγευμα του κολυμβητηρίου.
Το ωδείο το έχουμε καθιερώσει από πέρσι, αν και τείνω να καταλήξω πως η μουσική προπαιδεία σε παιδιά νηπιαγωγείου που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν, μάλλον αποτυγχάνει από μόνη της με τον τρόπο που γίνεται και υλοποιείται.

Απογευματινές δραστηριότητες για παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Μεγάλο θέμα με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Χρειάζονται άραγε τα παιδιά μας σε αυτή την ηλικία απογευματινές δραστηριότητες ή να αρκεστούμε στο παιχνίδι κατ' οίκον και άντε και κανένα παιδότοπο;

Όταν άρχισα να αναζητώ τρόπους απασχόλησης των παιδιών μου για τα κρύα απογεύματα του χειμώνα, είχα στο μυαλό μου δημιουργικά εργαστήρια με μια κεφάτη, γεμάτη ζωντάνια "κυρία", ανάγνωση και θεατρική απόδοση παιδικών βιβλίων, παιδικές βιβλιοθήκες με πολύχρωμα στρογγυλά τραπεζάκια και άλλα συναφή. Δεν βρήκα αυτά, ή μάλλον για να είμαι δίκαιη δεν τα βρήκα με τον τρόπο που τα είχα στο μυαλό μου.
Οι αθλητικές δραστηριότητες ζωντανές και έντονες στην τοπική κοινωνία που ζούμε, έλα όμως που τα δικά μου παιδιά δεν θέλουν να συμμετέχουν. Οι υπόλοιπες δραστηριότητες οι πιο πνευματικές, που περιλαμβάνουν περιβάλλοντα βιωματικής μάθησης και κοινωνικής ένταξης, κοινωνικοποίησης, ενσυναίσθησης και καλλιέργειας- ανάπτυξης της προσωπικότητας με τρόπο δημιουργικό και παιγνιώδη, όπως άλλωστε αρμόζει σε αυτή την ηλικία, είναι μάλλον απούσες.

Όταν δε, ξεκινήσαμε με μεγάλη χαρά την μουσική προπαιδεία και η δασκάλα μας έδωσε σαφείς οδηγίες πως τα παιδιά πιο πολύ θα παίζουν και μέσα από το παιχνίδι θα μαθαίνουν και θα ζουν το μεγαλείο της μουσικής, εγώ ενθουσιάστηκα. Και όντως για ένα ολόκληρο χρόνο το παιδί γυρνούσε στο σπίτι μετά το μάθημα γεμάτο και χαρούμενο και εμένα αυτό μου αρκούσε. Όταν φέτος επανήλθαμε στα μαθήματα και η κυρία άρχισε να κάνει παράπονα  πως δεν εξασκούνται τα παιδιά αρκετά στο σπίτι και πως μπερδεύουν τις νότες, άρχισα λιγάκι να θυμώνω. Συγγνώμη αλλά δεν θα βάλω ένα παιδί με το ζόρι να διαβάζει τα απογεύματα μουσική και να επιμείνω στη στεγνή επανάληψη προκειμένου να λάμψει ως ο καλύτερος μαθητής. Όχι δεν θα το κάνω γιατί στα 5 του, δεν πρέπει ακόμα να ζορίζεται τόσο, πρέπει να παίζει.

Θα μου πεις είναι δικιά μου επιλογή. Ναι, ολοδικιά μου. Τι γίνεται όμως με τον ανταγωνισμό και πώς μπορείς να αντέξεις το γεγονός πως μόνη μου θα αυτοκαθορίσω την ακαδημαϊκή συνέχεια του παιδιού μου;

Είμαστε στην αναμονή για την έναρξη του θεατρικού εργαστηρίου για παιδιά προσχολικής ηλικίας και του τμήματος ζωγραφικής. Θα δοκιμάσουμε τις τύχες μας και εκεί για ένα απόγευμα. Ποιος ξέρει, μπορεί ο ενδιαφερόμενος να αρεστεί στις τέχνες.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Συναισθηματική διαλεκτική για παιδιά μέσα από παραμύθι, παιχνίδι και κουκλοθέατρο.





Η Συναισθηματική Διαλεκτική Για Παιδιά, αποτελεί μία μέθοδο που μέσα από ψυχοδραστηριότητες με τη μορφή παιχνιδιού, βοηθάει τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με έννοιες όπως συναισθήματα, αυτοεκτίμηση, κοινωνικές δεξιότητες, επίλυση συγκρούσεων, διαχείριση θυμού – φόβου - άγχους, επικοινωνία  και αποδοχή της διαφορετικότητας βελτιώνοντας την καθημερινότητά τους.

Ψυχολογία, παραμύθι, θεατρικό παιχνίδι και κουκλοθέατρο ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα μαγικό ταξίδι που τα πάντα είναι δυνατά.

Εισηγητές είναι ο παιδοψυχολόγος - εκπαιδευτικός Γιώργος Μπουμπούσης, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Στέλιος Καλαθάς και η ηθοποιός - παραμυθού Ντιάνα Καβέτσου.
 Στόχος της μεθόδου είναι να τα βοηθήσει στο:
·         να  κατανοούν αλλά και να αποδέχονται τα ευχάριστα και δυσάρεστα συναισθήματα μέσα τους,
·         να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους (αυτογνωσία) και να ενισχύσουν  την αυτοεκτίμησή τους,
·         να λύνουν με επιτυχία τις διαφωνίες και τα προβλήματά τους,
·         να αναπτύξουν τα υπάρχοντα δημιουργικά στοιχεία του χαρακτήρα τους αλλά και να ανακαλύψουν καινούρια,
·         να διατυπώνουν τις απόψεις τους μέσα σε μια ομάδα χωρίς να διστάζουν,
·         να καλλιεργήσουν θετικά τις σχέσεις τους με τους άλλους (φίλους, γονείς, εκπαιδευτικούς κτλ.),
·         να ενδυναμώσουν τα δυνατά σημεία της προσωπικότητάς τους και να τα χρησιμοποιούν για να  αντιμετωπίζουν προβληματικές καταστάσεις,
·         να διαχειρίζονται λειτουργικά τον θυμό τους ώστε «να μην χάνουν το δίκιο τους»,
·         να αποδεχτούν τους γύρω τους σεβόμενοι την όποια διαφορετικότητα αντιλαμβάνονται.

Οι συναντήσεις απευθύνονται σε παιδιά πρώτης σχολικής και σχολικής ηλικίας (από νηπιαγωγείο έως και τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου).
Στο τέλος κάθε συνάντησης παρέχεται συμβουλευτική γονέων από τον παιδοψυχολόγο Γιώργο Μπουμπούση.
Το κόστος ανα μήνα είναι 40 ευρώ (για ένα παιδί), 30 ευρώ/παιδί για αδερφάκια.
Οι συναντήσεις γίνονται κάθε Σάββατο στις 11.30 το πρωί από τις 3 Οκτωβρίου, στον Πολυχώρο Τέχνης & Έκφρασης +αίσθημα, Αθηνάς 30 (Μετρό Μοναστηράκι)
Για πληροφορίες μπορείτε να καλείται το 6946 105520, κα Ρίζου Σοφία.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Σε ένιωσα μόνο για λίγο και μετά απλά χάθηκες.

 Γράφει μια ψυχή που πονάει.

Στο ίδιο κρεβάτι νοσοκομείου που γέννησα πέρσι τον γιο μου, έχασα τώρα ένα άλλο αγγελούδι.
Στο ίδιο δωμάτιο ωδινών που έζησα πέρσι την χαρά, φέτος ένιωθα τις ωδίνες της ψυχής μου, εντονότερες. Σπαραχτικές ωδίνες που δεν πονάνε το σώμα, αλλά την ψυχή και την καρδιά μου.


Δεν σε γνώρισα ποτέ  ψυχούλα μου, αλλά να ξέρεις ότι σε ένιωσα μέσα μου και ονειρεύτηκα την κοινή ζωή μας. Σε είδα, από τα μάτια της καρδιάς μου να μεγαλώνεις, να χαμογελάς, να ονειρεύεσαι. Έκλεισα τα μάτια και είδα τη στιγμή που θα γνωριζόμασταν, ένιωσα τον πόνο της γέννας και σχεδόν ανακουφίστηκα από το χάδι σου.
Δεν σε γνώρισα ποτέ αλλά όσο και αν σου φαίνεται παράξενο και ψέμα, εγώ να ξέρεις ότι σε μύρισα και την μυρωδιά σου την ονειρεύομαι ακόμα τα βράδια.

Άκουσα την καρδιά σου μόνο για λίγο. Λίγες μέρες μέσα μου και με έκανες να πετάω στα σύννεφα. Ήσουν εδώ για λίγο μόνο.  Ήρθες, χαιρέτισες και μετά απλά χάθηκες. Μ' ακούμπησες, μου χαμογέλασες και μετά έφυγες. Αυτό ήταν το ταξίδι σου, τόσο δα μικρό...

Όλοι μου λένε πως αυτά γίνονται και πως είναι πολύ συνηθισμένο. Πως όλες το έχουνε περάσει και στην τελική, τι να πουν και άλλα ζευγάρια που δεν έχουν καθόλου παιδιά, τουλάχιστον εγώ έχω και άλλα.
Αλήθεια τι πάει να πει αυτό;
Πώς λογίζεται η απώλεια; 
Πώς μετριέται ο πόνος και πώς ορίζει ο νους την καρδιά;
Σε ποιον απογορεύεται το δάκρυ και τελικά έχουν μέτρο η χαρά και ο πόνος;

 Ήσουν πολύ ξεχωριστό για μένα και ήθελα αλήθεια να αντικρίσω τα ματάκια σου. 'Ησουν εδώ, το ξέρω και ας μην σε υπολογίζει κανένας άλλος. Ήθελα να γνωριστούμε, αλλά εσύ έφυγες.

Μου λένε πως τώρα έχουμε ένα αγγελούδι στον ουρανό να μεσιτεύει για μας.
Αυτή η σκέψη με ηρεμεί και με αυτή τη σκέψη θα κοιμηθώ και σήμερα το βράδυ.
Σ' αγαπάω πολύ ψυχή μου.

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Η Ελένη πάντα είχε λίγη ντομάτα για το φαγητό...

Γνωριστήκαμε πριν τρία χρόνια. Συναντηθήκαμε στα σκαλιά της πολυκατοικίας όταν τα πράγματά τους ήταν ακόμα σε κούτες από την μετακόμιση. Τότε απλά χαιρετηθήκαμε. Μια όμορφη οικογένεια με ένα γλυκύτατο παιδάκι.

Σήμερα το βράδυ τους αποχαιρετήσαμε με δάκρυα στα μάτια. Σήμερα, με φόντο τα αμπαλαρισμένα τους πράγματα και το φορτηγάκι της μετακόμισης στην αυλή μας για ακόμη μια φορά, ο αποχωρισμός ήταν δυσβάσταχτος. Δυσβάσταχτος για τους μεγάλους που αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους μας, δυσβάσταχτος και για τα παιδιά που τρία χρόνια τώρα μεγαλώνουν σαν αδέλφια.

Οι στρατιωτικοί βλέπετε ζουν λίγο σαν νομάδες. Κάθε 3-4 χρόνια λόγω μετάθεσης, αλλάζουν πόλη, σπίτι και γειτονιά. 
Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια γίναμε κουμπάροι, γιορτάσαμε, γελάσαμε, πολλές φορές πονέσαμε. Ζήσαμε χαρές, αρρώστιες, δυσκολίες, γέννες, βαπτίσεις. Ζήσαμε και άλλα πολλά που αυτά είναι που με πονάνε τώρα περισσότερο.

Με ποιον θα πηγαίνουμε πια μαζί στο σχολείο και με ποιον θα πίνουμε καφέ κάθε απόγευμα; Με ποιους θα βρισκόμαστε για μεταμεσονύχτιες μπύρες, αφού θα έχουν κοιμηθεί τα παιδιά; Ποιος θα μου αφήνει σοκολάτες στο χερούλι της εξώπορτας και εντέλει όταν θα ανοίγω το μπαλκόνι το πρωί με ποιον θα μιλάω;
Άκουγα το κλάμα των παιδιών τους (τα οποία έγιναν πια 2), άκουγα τα γέλια τους, είχα μια αδελφή στην δίπλα πόρτα.

Το σπίτι τους είναι τώρα άδειο και με πονάει το αυριανό ξημέρωμα. 
Τα κλειδιά στην πόρτα για να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά δεν έχουν πια αξία και αναρωτιέμαι τελικά από πού θα δανειστώ λίγη ντομάτα για το φαγητό. Η Ελένη πάντα είχε.

Τελικά η απώλεια της οικειότητας είναι αυτό που πονάει. Όταν δεθείς πολύ, ο αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι θα βρισκόμαστε συχνά και εκβιαστικά θα οργανώνουμε συναντήσεις, αλλά το σίγουρο είναι πως αύριο κάτι θα μου λείπει.

"Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ", τους φώναξε ο γιος μου καθώς έφευγαν και θαύμασα το πόσο αντρίκεια και ουσιαστική ήταν η αντίδρασή του.

Οι αποχωρισμοί δυστυχώς πονάνε. Μαζί τους όμως γεννιέται και η χαρά της επίγνωσης του πόσο σημαντική είναι η αγάπη στην ζωή μας και πως οι άνθρωποι, αν αφεθούμε, μπορούμε να αγαπήσουμε πολύ...

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Βεράντα, γύρω στις 11!


11 η ώρα το βράδυ. Τα παιδιά μόλις κοιμήθηκαν.

Ανάβω τα κεριά στο τραπεζάκι της βεράντας, ανοίγουμε το μικρό, ξεχασμένο από τον χρόνο ραδιοφωνάκι μας και αράζουμε στις πολυθρόνες. Είναι η ώρα η δικιά μας. Η ώρα της μέρας που αδειάζει το μυαλό και ησυχάζει το σώμα.Δυο βαθιές ανάσες αρκούν για να αποσυμφοριστείς από την ένταση και να κάνεις τις δικές σου μικρές διακοπές σε ένα μπαλκόνι της πόλης.
Είναι μια ώρα μαγική, χωρίς πολλά πολλά. 
Χωρίς πολλές κουβέντες και σχεδόν καθόλου κινήσεις. Η πολυτέλεια του να υπάρχεις μόνο για τον εαυτό σου έστω για 10 λεπτά μέσα στη μέρα, είναι για μένα θέμα ζωτικής σημασίας. Αυτά τα 10 λεπτά θα σου δώσουν κουράγιο και δύναμη για την επόμενη μέρα, θα διώξουν εντάσεις και νεύρα και θα συγχωρέσουν τα αθώα λάθη των παιδιών που σε έφτασαν για ακόμα μια φορά στα άκρα. 
Είναι η ώρα που αναλογίζεσαι τα λάθη τα δικά σου και συνειδητοποιείς πως σήμερα δεν τους είπες ένα μικρό, αλλά τόσο σημαντικό γι' αυτά "σ' αγαπώ". Πώς ξεχάστηκες έτσι; Πέρασε η μέρα χωρίς μια αγκαλιά ή ένα χάδι; Πόσο χρόνο παίρνει πια μια αγκαλιά;
Τρέχεις στα κρεβατάκια τους και επανορθώνεις τα λάθη σου. Το " σ΄ αγαπώ" ενώ κοιμούνται, με κάνει να βουρκώνω. Αύριο θα το πω πολλές φορές, όσο και αν με τρελάνουν.
Γυρίζω στο μπαλκόνι και θέλω τόσο πολύ να συνεχίσουμε αυτό το όμορφο άδειασμα από όλα. Το μυαλό της μαμάς όμως αρχίζει μετά από λίγο να τρέχει. Πρέπει να ποτίσω λίγο τα λουλούδια μου και μάλλον το πλυντήριο έχει τελειώσει. 
Ο μπαμπάς αρχίζει να νιώθει την κούραση της μέρας και μάλλον ήρθε η ώρα να ξαπλώσει.

Αυτό ήτανε. Ραντεβού πάλι αύριο.
Βεράντα, κατά τις 11!

Πηγή φωτό http://www.mom4real.com