Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Δώσε μια καρδιά με το φιλί σου.



Καμιά φορά με κάνουν να βλέπω τη ζωή μέσα από άλλα μάτια, τα δικά τους. Καμιά φορά με κάνουν να σαστίζω, να χαμογελάω και να σκέφτομαι τι όμορφα σκέφτονται τα παιδιά. Καμιά φορά με τις απαντήσεις τους απλά με κάνουν να σωπαίνω.

Και είναι τόσο όμορφο να σωπαίνουν οι μεγάλοι και να μιλάνε τα παιδιά.

Το λιονταράκι λοιπόν το δικό μου (έτσι αυτοαποκαλείται το τελευταίο διάστημα), δεν αρέσκεται καθόλου στα φιλιά μου. Τον φιλώ  και αμέσως με το χέρι του επίμονα σκουπίζει τη "μολυσμένη" περιοχή. Δεν με ενοχλούσε ποτέ. Με διασκεδάζει μπορώ να πω αυτή η καθημερινή μας συναναστροφή. Εγώ τον φιλάω συνέχεια, αυτός σκουπίζεται, χαμογελάμε και οι δυο και συνεχίζουμε τις δουλειές μας.

Προχτές θέλοντας να διασκεδάσω την συνήθειά μας λίγο περισσότερο, τόλμησα να τον ρωτήσω γιατί δεν θέλει φιλιά από τη μαμά. Η απάντηση συνταρακτική, αποστομωτική και τόσο γλυκιά και όμορφη.
"Δεν θέλω ρε μαμά να γεμίζω φιλιά καρδιές στο πρόσωπό μου". 
Πλημμύρισα χαρά και ένιωσα τόσο χαρούμενη που είμαι μαμά ενός τέτοιου παιδιού. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι ένα μικρός λεκές από κραγιόν, μοιάζει με καρδιά στα μάτια των παιδιών. Είναι μια διαπίστωση που με γέμισε ελπίδα, που με έκανε να καταλάβω πόσο όμορφο βλέπουν αυτόν τον κόσμο τα παιδιά.
Τα φιλιά της μαμάς είναι γεμάτα με την καρδιά της. Μια καρδιά κόκκινη, γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη για όλο αυτό το θαύμα που της χαρίστηκε. Τα παιδιά της.