Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Φτιάξτε μου σας παρακαλώ μια παιδική χαρά που να μου αξίζει.

Ξέρεις τι με κάνει να θυμώνω; Που νομίζεις πως επειδή δεν ψηφίζω, δεν έχω και λόγο. Που επειδή το ύψος μου δεν ξεπερνάει το 1 μέτρο, νομίζεις πως είμαι ασήμαντος. Που νομίζεις, λανθασμένα φίλε μου πως επειδή καλά-καλά δεν μιλάω, δεν έχω και άποψη.
Να σου πω κάτι;
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει "παιδική χαρά" και ξέρω πολύ καλά τι εννοεί η μαμά όταν μου λέει πως θα πάμε βόλτα στις κούνιες.
Πάω πολύ συχνά στην παιδική χαρά, αλλά ξέρεις τι; Δεν μου αρέσει και πάρα πολύ.




Το δάπεδο είναι γεμάτο τρύπες και όλος ο χώρος είναι γεμάτος συχνά από σκουπίδια. Οι τοίχοι γύρω γύρω επίσης, δεν είναι πολύ καθαροί. Μια φορά είχαμε βγάλει φωτογραφία με τα αδέλφια μου και πίσω μας φαινότανε μια πολύ κακιά λέξη γραμμένη με σπρέι στον τοίχο.

Οι κούνιες είναι σπασμένες και χωρίς αλυσίδα ασφαλείας και γι' αυτό ο μικρός μου αδελφός δεν μπορεί να κάνει, ενώ θέλει πολύ. Επίσης, η μαμά λέει πως έπρεπε οι κούνιες να είχαν μια μικρή περίφραξη γιατί μια φορά ένα γνωστό μας παιδάκι πήγε στο νοσοκομείο και έκανε ράμματα στο πρόσωπο γιατί έτρεχε και δεν πρόσεξε τα παιδάκια στις κούνιες.

Η τραμπάλα δεν έχει καλά καθισματάκια και όταν κάποιες φορές ανεβαίνω πονάω πολύ γιατί χτυπάω στο τσιμέντο από κάτω. Η τσουλήθρα είναι ωραία και πολύ ψηλή, αλλά η μαμά δεν με αφήνει να ανεβαίνω. Έχει, λέει, τόσο μεγάλα σκαλοπάτια που χωράω να περάσω από μέσα ολόκληρος. Άσε που είναι φτιαγμένη όλη από μέταλλο και πολλά σημεία είναι γεμάτα σκουριά.

Επίσης, ο χώρος είναι εντελώς αφύλακτος. Πολλές φορές η μπάλα μου βγαίνει στο δρόμο και οι φίλοι μου τρέχουν να την φέρουν. Καμιά φορά αν πάω νωρίς το πρωί, βρίσκω και πολλά μπουκάλια μπύρας και τα μαζεύω δίπλα στο ποδήλατό μου.

Έχουμε και μια άλλη παιδική χαρά, λίγο πιο μικρή. Και αυτή αφύλακτη είναι, με πολλές τρύπες στο δάπεδο. Τα ελατήρια από τα αλογάκια έχουν σπάσει και οι κούνιες είναι κολλητές με την τσουλήθρα. Καμιά φορά ο αδελφός μου δεν προσέχει όταν τρέχει να ανέβει στην τσουλήθρα και εγώ τον χτυπάω κάνοντας κούνια.

Αυτά που σου λέω είναι αλήθεια.
 Ξέρεις δεν λέω ποτέ ψέματα εγώ. Απλά αναρωτιέμαι αν όλα αυτά ενδιαφέρουν αληθινά κάποιον. Ζω στη βόρεια Ελλάδα σε μια πόλη που μεγάλο μέρος του χρόνου έχει κρύο. Δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο, ούτε παιδότοπους και λούνα παρκ για να επισκεφθώ. Ήθελα κάποιος να σκεφτεί πως τις λίγες ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα και όποιους μήνες έχει καλό καιρό, θέλω να τα εκμεταλλεύομαι στο έπακρο. Έχω ανάγκη να βγω και να παίξω σε μια παιδική χαρά που μου αξίζει.
Δεν μου αξίζει μια όμορφη και ασφαλής παιδική χαρά;

Ακούω τους μεγάλους που μιλάνε για τη σημασία του παιχνιδιού και αναρωτιέμαι γιατί εμένα δεν με σκέφτεται κανείς. Επειδή δηλαδή ζω στην επαρχία, δεν μου αξίζει λίγη σημασία; Αν όντως το παιχνίδι ενισχύει την ευφυΐα και τη σωματική-γνωστική και συναισθηματική ανάπτυξη, γιατί εσύ που είσαι ενήλικας και τα ξέρεις όλα με καταδικάζεις σε σωματική και πνευματική υστέρηση;
Γιατί αυτό κάνεις, να ξέρεις! Μου στερείς τη δυνατότητα της χαράς και του παιχνιδιού και με σπρώχνεις να γίνω ένα εσώκλειστο φυτό της τηλεόρασης και του playstation.

Μπορεί για σένα να είμαι παιδί δευτέρας κατηγορίας ή ωχαδελφιστικά να μου απαντήσεις πως πρέπει να παίζω στο σπίτι με τα παιχνίδια και τους γονείς μου. 
Εντάξει, εγώ αυτό θα κάνω και τις μέρες που θα πηγαίνω στην παιδική χαρά, θα σκέφτομαι την παιδική χαρά των ονείρων μου. Γιατί μου είπαν πως είμαι Ευρωπαίος πολίτης και πως έχω δικαίωμα στο όνειρο. Και όταν σε λίγα χρόνια μεγαλώσω και κάνω δικά μου παιδιά και θρηνήσω μαζί με άλλους το παιδί που έτρεξε στο δρόμο από την παιδική χαρά, θα πω και γω πως έπρεπε να μείνει στο σπίτι και πως φταίνε οι γονείς του που δεν το πρόσεξαν.
Γιατί όταν μεγαλώσω, θα γίνω αδιάφορος, χωρίς αίσθημα ευθύνης, συγκαταβατικός. Δηλαδή θα γίνω εσύ!

Δεν μου αξίζει αυτό.
Σκύψε λίγο το κεφάλι προς τα κάτω να με δεις.