Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής η Εύα δημιουργεί.

Τη Εύα δεν την έχω γνωρίσει ποτέ. 

Δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Με ένα περίεργο, μαγικό τρόπο όμως, νιώθω ότι την έχω μέσα στην καρδιά μου. Δεν την έχω αντικρίσει ούτε μια φορά, αλλά όταν κλείσω τα μάτια σχεδόν την βλέπω να χαμογελάει. 
Να χαμογελάει και να ελπίζει.



Η Εύα είναι στη φυλακή. 
Δεν είμαι κατάλληλη να την κρίνω, ούτε καν σε θέση να εκφέρω άποψη, αφού ό,τι έχω ακούσει γι' αυτήν είναι λόγια και κουβέντες της γειτονιάς. Κουβέντες που λίγο μόνο προσεγγίζουν την αλήθεια, λίγο την παραποιούν, λίγο την κρύβουν. Λίγο από όλα, οπότε μην ρωτήσετε να σας πω το πως και το γιατί, γιατί πιθανότατα θα σας παραπληροφορήσω. Δεν επικροτώ τις πράξεις της, ούτε τις καταδικάζω. Δεν θα ασχοληθώ, ούτε είμαι σε θέση να ασχοληθώ, με αυτό το κομμάτι της ιστορίας.

Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως η Εύα, εκεί στη φυλακή, έγραψε ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο με συνταγές. 
Βιβλίο με συνταγές αλλά στην ουσία τόσα πολλά πράγματα περισσότερο από αυτό. Ένα βιβλίο με συνταγές που έχει τόσα να πει για την πίστη μας στο Θεό, για την ελπίδα που δεν χάνεται ποτέ, για το φως μέσα στο σκοτάδι στη φυλακής, για τα όνειρα που δεν σταματάνε, για την αγάπη που τρυπώνει παντού, για τη δύναμη που μας δίνουν τα παιδιά μας, για την ανακούφιση πως δεν είμαστε μόνοι ούτε καν στις φυλακές που ο καθένας μας μπαίνει. Φυλακές που έχουν να κάνουν είτε με σίδερα και κελιά ή φυλακές άλλες, της ζωής και της σκέψης μας.

"Η μεγαλύτερη ευλογία του Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο δώρο σε μια γυναίκα, είναι τα παιδιά!Αυτά τα παιδιά,  δυστυχώς, εγώ στερήθηκα για τρία χρόνια και συνεχίζω να στερούμαι ακόμη".
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει τον πρόλογό της η Εύα στο βιβλίο. Ένα βιβλίο με γλυκές και αλμυρές λιχουδιές. Τα λόγια συγκλονίζουν τον αναγνώστη και οι σκέψεις γίνονται εικόνες που ξεπηδάνε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Πίσω από τα γραφόμενα και κάτω από τις συνταγές, θαρρείς υπάρχει ένα άλλο διαφορετικό βιβλίο, κρυμμένο στο σκοτάδι και το κρύο ενός κελιού, που όσο και αν παλεύει να μείνει κρυφό, ολοένα πετάγεται μπροστά στον έκπληκτο αναγνώστη. Διαβάζεις τα υλικά για την τούρτα με κομματάκια σοκολάτας και η καρδιά σου πάει να σπάσει. Πρωτόγνωρα συναισθήματα που, για μένα τουλάχιστο, είναι αξιοπερίεργο πως μπορεί να τα δημιουργήσει ένα βιβλίο συνταγών.

"Η ζωή μου κινείται μέσα στη φυλακή. Εδώ μέσα άλλαξε η πορεία μου". Διαβάζω την εξομολόγηση καρδιάς που κάνει η Εύα στον πρόλογό της και θέλω να πάω να την βρω και να την αγκαλιάσω. Την σκέφτομαι μόνη σε ένα κελί να προσεύχεται και να βουρκώνει για τα παιδιά της που της λείπουν.

Το βιβλίο όπως γράφει και η ίδια, το έγραψε για να στείλει ένα μήνυμα σε όλες τις μητέρες, πως πρέπει κάθε ώρα και στιγμή της οικογένειάς τους, να τη ζουν σαν να είναι η τελευταία τους. Δεν μπορείς να μην σταθείς σ' αυτά της τα λόγια. Δεν μπορείς να μην αναλογιστείς πώς πέρασε χτες η δικιά σου μέρα με τα παιδιά και πόσα λάθη έκανες. Πόσες στιγμές έπρεπε, και όφειλες σαν μάνα, να είναι καλύτερες, ουσιαστικότερες και πιο γεμάτες;
Πόσα θαύματα μας χάρισε αλήθεια ο Θεός και εμείς αποτυγχάνουμε, κάθε μέρα και κάθε στιγμή να ανταποδώσουμε ή να ευχαριστήσουμε στο ελάχιστο; Πόσο ανεπαρκείς και πόσο "χλιαροί" είμαστε σε όλα;

" Ο πλάστης της φυλακής είναι ένα σκουπόξυλο σπασμένο στη μέση". Ένα μικρό δείγμα από τα γραφόμενα του βιβλίου που αλήθεια θα σας εκπλήξει. 

Αν θέλετε να αγοράσετε το βιβλίο και να ενισχύσετε με αυτό τον τρόπο την Εύα, στείλτε μου ένα mail για να σας στείλω τις λεπτομέρειες στο diplamoumama@gmail.com