Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Θα κοιμηθούμε καθόλου;


Το σκηνικό έχει κάπως έτσι.

Μια καημένη, αναμαλλιασμένη συνήθως, με μάτια πρησμένα, σηκώνεται για ακόμη μια φορά μέσα στη νύχτα, σέρνεται στους διαδρόμους του σπιτιού, σκοντάφτει σε κάτι παιχνίδια, πατάει για ακόμη μια φορά το αφημένο τουβλάκι και φτάνει στο δωμάτιο των παιδιών για να συμπαρασταθεί στο καμάρι της που ξύπνησε.

Η αιτία είναι ίδια ή και διαφορετική κάθε βράδυ, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πάλι δεν θα κοιμηθούμε.
 Ίσως έχει κολικούς,
 Ίσως πεινάει και θέλει γάλα, ίσως θέλει λίγο να θηλάσει, ίσως είδε ένα κακό όνειρο.
 Ίσως το μωρό βγάζει δόντια, ίσως διψάει, ίσως χρειάζεται να πάει στη τουαλέτα και δεν μπορεί να κατεβάσει την πυτζάμα του, ίσως είναι λίγο μπουκωμένο και δεν μπορεί να ανασάνει, ίσως έχει πυρετό, ίσως απλά ξύπνησε και ουρλιάζει και θέλει μόνο μια αγκαλιά.
Αν έχετε πάνω από ένα παιδί, είναι μαθηματικά σίγουρο, ότι κάτι από τα παραπάνω θα συμβαίνει τουλάχιστο σε ένα. Άσε που αν αποφασίσεις να αφήσεις λίγο το ένα να κλάψει, θα ξυπνήσουν και τα υπόλοιπα και θα κάνετε πρόβες για χορωδία βραδιάτικα.
Δεν θα κοιμηθείτε όπως και να έχει.

Το πρώτο μας παιδί δε, από το πρώτο βράδυ στο μαιευτήριο, έδειξε τα σημεία. Δεν κλείσαμε μάτι, ούτε εμείς, ούτε οι άλλες κυρίες από δίπλα. Στο σπίτι μετά, μια από τα ίδια. Όλη μέρα το μάτι γαρίδα. Καλά αυτό το παιδί δεν νυστάζει; Αγοράσαμε βιβλία για να ενημερωθούμε, διαβάσαμε και ψάξαμε στο ίντερνετ, ρωτήσαμε την παιδίατρο, βάλαμε μουσική με ήχους της θάλασσας και της φύσης. Όλα τα κάναμε και όλα φαίνονταν ανούσια. Αποτυγχάναμε κάθε βράδυ, ακούγοντας πάραυτα τους ήχους των πουλιών από το cd player.

Για να μην γίνομαι υπερβολική, υπάρχουν κάποια διαστήματα, ημερών, μην φανταστείτε, που κάτι πάει να γίνει και κοιμόμαστε όλο το βράδυ. Για λίγο όμως. Ποτέ δεν κρατάει πολύ.

Και οι συζητήσεις με τους συμπάσχοντες, άυπνους φίλους μας με παιδιά, συνεχίζονται. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι που σε νιώθουν.  Οι απορίες και τα σχέδια δράσης όλο δίνουν και παίρνουν. Μήπως να μην τους κοιμίζουμε το μεσημέρι ή μήπως να τους δώσουμε την ελευθερία να κοιμούνται όποια ώρα θέλουν; Μήπως να του κόψω το γάλα το βράδυ ή μήπως να δίνω τσάι ή νερό;
Να κάνουμε πάλι ένα αγιασμό στο σπίτι μήπως το μωρό βλέπει όνειρα, μήπως κρυώνει, μήπως ζεσταίνεται, μήπως έχει πολύ υγρασία στο σπίτι;

Εκεί που πας να τρελαθείς, γιατί δεν βρίσκεις τι πάει τόσο λάθος και το δικό σου παιδί δεν κοιμάται, ξαφνικά κοιμάται όλο το βράδυ. Κοιμάσαι το πρώτο βράδυ και δεν το πιστεύεις, το δεύτερο βράδυ είσαι ευτυχής και μονολογείς πως το μωρό σου πάει μεγάλωσε και τώρα πια θα κοιμάστε. Πριν προλάβεις να χαρείς, πάλι τα ίδια.
Το πρωί, στην καλύτερη, σας βρίσκει όλους μαζί στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Άλλες θα σας βρει στον καναπέ, άλλες εσένα στο δωμάτιο των παιδιών και τον άντρα σου στο σαλόνι. Οι δυνατότητες των συνδυασμών είναι πολλές.

Μην ψάχνετε άλλο. Όπως λέει και ο άντρας μου, μην πολεμάτε τα δεδομένα. Απλά δεχτείτε το. Δεν υπάρχει ύπνος για σας.
Με το που τελειώσετε το μπάνιο σας, βάλετε τις πυτζάμες σας και πάτε να ξαπλώσετε, τότε είναι που θα ξυπνήσουν. Ή μόλις καταφέρετε να τους κοιμίσετε, μετά από κόπο και πολύ προσπάθεια, τότε είναι που θα κτυπήσει το τηλέφωνο.
Συνεχίστε να περπατάτε στις μύτες για να βγείτε από το δωμάτιό τους, αλλά πάλι θα πατήσετε το παιχνίδι που παίζει μουσική με το άγγιγμα και το παρκέ πάλι θα κάνει το γνωστό θόρυβο.

Νυστάζουμε πολύ αλλά δεν έχει σημασία.
Τα πρωινά, μετά τις πολύωρες βραδυνές μας βόλτες από δωμάτιο σε δωμάτιο, θα είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τους λόγους που το μωρό μας πάλι δεν κοιμήθηκε και θα κλείνουμε τα μάτια κλεφτά, στον καναπέ, όποτε μας δίνεται η ευκαιρία.

Καλά ξενύχτια!

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Σχολεία χωρίς τοίχους.

Όντως υπάρχουν σχολεία χωρίς τοίχους.
 Κυριολεκτικά χωρίς τοίχους. Θα αναρωτηθείτε βέβαια, γιατί να μην έχουν τοίχους και όχι, δεν είναι γιατί δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους για να τους χτίσουν.
 Αυτό το υπέροχο σχολείο βρίσκεται στη Στοκχόλμη της Σουηδίας και ονομάζεται Vittra Telefonplan. Είναι ένα σχολείο του μέλλοντος, μόνο που υπάρχει και υπάρχουν τυχερά παιδιά που φοιτούν σε αυτό.


Το σχολείο βάζει πρώτα απ' όλα τον μαθητή και τις ανάγκες του. Χρησιμοποιώντας νέες εκπαιδευτικές μεθόδους, προάγει την αλληλεπίδραση των μαθητών και των εκπαιδευτικών σε σχέση με το όμορφο περιβάλλον. Είναι ένα σχολείο ανοικτό στις νέες τεχνολογίες, στη δημιουργική ενασχόληση, στη χρήση ομάδων εργασίας, στις νέες ιδέες και στην κατάρριψη των στερεότυπων μορφών εκπαίδευσης.

Ένα άλλο σχολείο, που πέτυχα στο ίντερνετ και πραγματικά με μάγεψε με την όμορφη αρχιτεκτονική του είναι το kiddy shonan C/X nursery school που βρίσκεται στην Ιαπωνία.

Πραγματικά βλέποντας αυτές τις εικόνες, λίγο ζηλεύω. Θα ήθελα τα παιδιά μου να είχαν παρόμοιες επιλογές εκπαίδευσης και εδώ στη χώρα μας. Επιλογές που όχι μόνο έχουν άριστα αποτελέσματα στην απόκτηση γνώσης, αλλά προετοιμάζουν πολίτες ενεργούς, με όρεξη και διάθεση. Έχοντας τέτοιες επιλογές, τα παιδιά δεν παίρνουν απλά μασημένη γνώση, αλλά δημιουργούν και αποκτούν πολύπλευρα ερεθίσματα από πολύ μικρή ηλικία.

 Και εκεί που πάω να απογοητευτώ με τη σύγκριση των πιο πάνω με τα ελληνικά σχολεία, πετυχαίνω το πιο κάτω βίντεο.


Το χαμόγελο το έσκασα μετά το βίντεο αυτό.
 Υπάρχουν και εδώ άνθρωποι με πάθος και όρεξη. Έχουμε τη μαγιά και ξεκινάμε και εμείς σιγά σιγά. Μακάρι όλοι οι δάσκαλοι, να είχαν το πάθος του.
 Όχι για μας, για τα παιδιά μας.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Road trip!!

Φωτό http://whatsupusana.com
Πήραμε τα παιδιά, τρία είναι σας θυμίζω, φορτώσαμε τα πάντα στο αμάξι, όπως γίνεται συνήθως και
ταξιδέψαμε, οδικώς, από Φλώρινα, μέχρι την Αρκαδία Πελοποννήσου.  Να τονίσω, διότι είναι σημαντικό στοιχείο της ιστορίας,  ότι το μεγάλο μας παιδί δεν είναι ακόμα τεσσάρων, ο δεύτερος είναι δύο και η μικρή 7 μηνών.
Ναι το κάναμε, ούτε εγώ δεν το πιστεύω, τώρα που το γράφω.  Όσοι είστε γονείς, έχετε μια εντύπωση του τι έγινε.
Λίγο πριν τελειώσει το καλοκαίρι, και έχοντας μια υποχρέωση στην Πελοπόννησο, αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς και να το κάνουμε σαν εκδρομή.

Το σχέδιο ήτανε να κάνουμε πολλές στάσεις για να ξεκουράζονται τα μωρά. Θα τρώγαμε για μεσημέρι στην Θεσσαλονίκη, θα βλέπαμε τους κουμπάρους μας στο Βόλο, θα πίναμε καφέ στη Χαλκίδα, θα διανυχτερεύαμε Αθήνα και θα συνεχίζαμε την επομένη. Θα επισκεπτόμασταν τον Ισθμό, το Ναύπλιο και εντέλει θα φτάναμε στον προορισμό μας.

Η αλήθεια βέβαια ήταν λίγο διαφορετική. Κάναμε 4-5 στάσεις να αλλάξουμε πάνες, άλλες 4-5 για φαγητό, γάλα, κρέμα, θηλασμό, άλλες 4-5 να καθαρίσουμε τους εμετούς, λίγες ακόμα για να αλλάξουμε ρούχα γιατί χύθηκε το νερό, γιατί χύθηκε ο καφές, γιατί κάποιος ίδρωσε στον ύπνο του, γιατί έπεσε το μπουκάλι τους κάτω από το κάθισμα, άλλες 4-5 για να ηρεμήσουν και να ξεκουραστούν στην μέση του πουθενά και κάπως έτσι όντως διανυχτερεύσαμε στην Αθήνα.

Ο δρόμος μετά, για τον τελικό προορισμό ήταν όλο στροφές και φαντάζεστε τη συνέχεια του ταξιδιού. Κάποια στιγμή δεν είχα άλλα ρούχα να τους βάλω και έκανα και μια πρόχειρη μπουγάδα.
Για να μην φαίνονται όλα τραγικά, να σας πω ότι υπήρχαν και οι στιγμές που φαντάζεται κανείς σε ένα αυτοκίνητο με παιδιά. Τραγούδια, ιστορίες, παραμύθια, ερωτήσεις και απορίες για το τι βλέπουμε στο δρόμο.

 Εντέλει, ήταν μία ωραία εμπειρία και μάθαμε απ' αυτήν πολλά πράγματα.

  • Καταρχήν να μην το ξανακάνουμε! Αστείο ακούγεται, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Αν τα παιδιά σας δεν είναι σε ηλικία που αυτοεξυπηρετούνται σε κάποιο βαθμό και αν δεν είναι απολύτως ανάγκη, αποφύγετε τα μακρινά, πολύωρα ταξίδια. (καλό είναι να ισχύουν και τα δύο).
  • Επιπλέον, σε τυχόν τέτοια μετακίνηση στο μέλλον, θα προτιμήσουμε άλλο μέσο μεταφοράς πιο εύκολο και ίσως πιο ξεκούραστο για τα παιδιά. Σκέφτομαι ότι, το τρένο μπορεί να είναι μια καλή περίπτωση, αλλά και το αεροπλάνο, που μειώνει τις αποστάσεις, ακούγεται μια καλή λύση.
  • Οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι αδελφές και οι νύφες για κάτι τέτοια υπάρχουν. Αφήστε τα παιδιά μια-δυο μέρες και πηγαίνετε να κάνετε την δουλειά σας σαν άνθρωποι. Εξάλλου σε τόσο μικρές ηλικίες, δεν θα θυμούνται και τίποτα. Βέβαια, δεν θα υπάρχουν και οι αναμνηστικές φωτογραφίες με την μαμά αναμαλλιασμένη και τα παιδιά κατάκοπα και ιδρωμένα, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.
  • Αν χρειαστεί παρόλα αυτά να κάνετε το εγχείρημα, εφοδιαστείτε με τα πάντα. Οτιδήποτε μπορεί να περάσει από το μυαλό σας, απλά φορτώστε το στο αμάξι.
  • Αν τελικά το κάνετε και καταφέρετε να γυρίσετε πίσω στη βάση σας, πάρτε δυο-τρεις μέρες άδεια μετά για να συνέλθετε.
Δείτε κάποιες στιγμές από το ταξίδι μας. 


 Η φωτογραφία στον Ισθμό της Κορίνθου που ποτέ δεν βγήκε καλή. Είναι και αυτό όμως μια ανάμνηση!
 Το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας. Ένα ζωντανό θαύμα με 17 δέντρα να βρίσκονται στην στέγη ενός μικρού ναού και πουθενά να μην διακρίνονται ρίζες. Εάν σας δοθεί η ευκαιρία, επισκεφθείτε το.

 Ο ελληνικός καφές που ήπιαμε στο κέντρο της Αθήνας. Τον απολαμβάνεις μόνο που τον βλέπεις έτσι σερβιρισμένο.


Τα Μετέωρα. Ναι, το κάναμε κι αυτό αλλά δεν το μετανιώνω στιγμή. Ανεβήκαμε με τα μωρά στο Μεγάλο Μετέωρο.























Καλά ταξίδια!!

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Πότε μου ομορφαίνεις τη μέρα!

φωτό www.careerealism.com/happiness-work/
  • Όταν τρως μια σοκολάτα και πρέπει εγώ μετά να σε κάνω μπάνιο και να σε αλλάξω ρούχα.
  • Όταν επιμένεις να φας μόνος σου το φαγητό και πρέπει εγώ μετά να σε κάνω μπάνιο, να σε αλλάξω ρούχα, να σφουγγαρίσω και να σε ταΐσω (γιατί δεν έφαγες σχεδόν τίποτα).
  • Όταν τραγουδάς το "Αχ κουνελάκι", και το μόνο που πετυχαίνεις σωστά είναι το -άκι από το κουνελάκι.
  • Όταν θες να με βοηθήσεις με τις δουλειές στο σπίτι και θεωρείς ότι είναι πρέπον να βάλεις νερό από το μπουκάλι σου στο laptop του μπαμπά ή να γεμίσεις azax τον καινούριο καναπέ.
  • Όταν θες να με βοηθήσεις με το κέικ και σου φαίνεται καλή ιδέα να ρίξεις μέσα στο βούτυρο τα αυγά ΟΛΟΚΛΗΡΑ.
  • Όταν βλέπεις έναν ιερέα στο δρόμο και είσαι σίγουρος ότι είναι ο "Χριστούλης".
  • Όταν αγκαλιάζεις τα αδέλφια σου(Θεέ μου τι ωραία εικόνα είναι αυτή).
  • Όταν χορεύεις με όλη σου την ψυχή και κάνεις τις πιο θαυμάσιες δικές σου φιγούρες.
  • Όταν μου φέρνεις για δώρο μια πέτρα που βρήκες στο δρόμο.
  • Όταν γελάς δυνατά και σχεδόν πετάς από την χαρά σου, ενώ ακόμα δεν έχεις μιλήσει.
  • Όταν ανεβαίνεις στο τραπεζάκι του σαλονιού να πεις το ποίημα σου, ενώ δεν έχεις ποίημα, απλά μιμείσαι τον αδελφό σου.
  • Όταν για ένα περίεργο λόγο, όλη σου η βιβλιοθήκη με τα παραμύθια βρίσκεται μέσα στον κάδο του πλυντηρίου.
  • Όταν παίζεις κρυφτό με τα βρεγμένα ρούχα και τελικά πέφτει η απλώστρα και μάλλον τα λευκά πρέπει να ξαναπλυθούν.
  • Όταν ζωγραφίζεις δρόμους(έτσι λες τις γραμμές σου) στους τοίχους του σπιτιού.
  • Όταν πέφτουν τα μπροστινά σου δόντια και εσύ τα επιδεικνύεις όλο χαρά γιατί είσαι πια μεγάλος.
  • Όταν κοιμάσαι και γελάς δυνατά στον ύπνο σου.
  • Όταν σηκώνεις ψηλά τα χεράκια σου και ίσα ίσα ακουμπάς τα μαλλιά σου.
  • Όταν τρέχεις να φέρεις τα δικά σου εργαλεία για να βοηθήσεις τον μπαμπά να φτιάξει κάτι.
  • Όταν μου λες ότι με αγαπάς μέχρι τον ουρανό και μέχρι τον ήλιο.
Σκεφτήκατε ποτέ τις δικές σας στιγμές ευτυχίας μέσα στη μέρα; Τα παιδιά είναι τα ζωντανά θαύματα στη ζωή μας. Ας μάθουμε όλοι μας να απολαμβάνουμε τις στιγμές!

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Υπνοδωμάτια παιδιών στον κόσμο!

Είναι μέρες τώρα που βλέπω το υπνοδωμάτιο των παιδιών και όλο κάτι μου φταίει. Τα παιχνίδια που είναι όλα σκόρπια, τα πράγματά τους που δεν χωράνε, η μοκέτα που θέλει οπωσδήποτε καθάρισμα. Και μετά πέτυχα το παρακάτω άρθρο εδώ το οποίο με συγκλόνισε. Ευτυχώς είμαστε από τους τυχερούς. Όλα τα άλλα είναι απλά γκρίνια.

Τα υπνοδωμάτια 10 παιδιών σε διάφορα 

μέρη του κόσμου.

indira (7 ετών) απο το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Απο 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολειο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.
indira (7 ετών) από το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι,
με τα αδέρφια της. Από 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολείο και
 ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.
Kaya(4 ετών) απο το Τοκυο.Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια οταν μεγαλώσει.
Kaya(4 ετών) από το Τόκιο.Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο
διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλε
 και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.
Dong (9 ετών) απο Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λιγη τηλεόραση και κάνει τα μαθηματα του για το σχολείο. Το ονειρο του ειναι να γίνει αστυνομικός.
Dong (9 ετών) από Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του.
 Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα
 μαθήματά του για το σχολείο. Το όνειρό του είναι να γίνει αστυνομικός.
Joey (11 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Οταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικα του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του ειναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.
Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Όταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο
 του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια
και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν
μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.
Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογέεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω απο 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.
Jasmine (4 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένεια της σε ένα μεγάλο
σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς
και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται
 καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.
Lamine( 12 ετών) απο τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεββατια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα απο τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.
Lamine( 12 ετών) από τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια.
Τα κρεβάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα.
 Δουλεύουν κάθε μέρα από τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου
 διαβάζουν το Κοράνι.
Thais (11 ετών) απο την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια απο την Βραζιλία.
Thais (11 ετών) από την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της.
 Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά.
 Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.
Douha (10 ετών) απο την Παλαιστίνη. Μένει σε kατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.
Douha (10 ετών) από την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα
11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός
 αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.
Jamie (9 ετών) απο την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρε΄θεται να γίνει δικηγορος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδώτικο δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.
Jamie (9 ετών) από την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο.
 Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιωτικό
 δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και
 κολύμβησης.
Roathy(8 ετών) απο την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε σκουπιδια και το κρεβάτι του είναι παλία λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινο. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα οποια και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.
Roathy(8 ετών) από την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε
 σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του
 γεύμα είναι το πρωινό. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό
 κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και
κονσέρβες τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.
Nantio (15 ετών) απο την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή φτιαγμένη απο πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομη.Κάθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.
Nantio (15 ετών) από την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή
 φτιαγμένη από πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα
 πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει
ξύλα.
Άστεγο παιδί απο τη Ρωμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρούν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.
Άστεγο παιδί από τη Ρώμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του
και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρουν κανονικές δουλειές.
Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.

μετάφραση /επιμέλεια: Natalie Sampas
Πηγές:  childit.gr -  aksioprepeiakantoxh.com dkaravasilis.gr 

Μπαμπά, πού είσαι;

Πρόσφατα, ο άντρας μου έλειπε λόγω δουλειάς για περίπου ένα μήνα. Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετωπίσαμε κάτι τέτοιο και εγώ αλήθεια δυσκολεύτηκα. Αυτός ο μήνας ήταν η αιτία να καταλάβω, στο ελάχιστο βέβαια, τι περνάει κάθε γυναίκα που ο άντρας της είτε γυρνάει αργά από την δουλειά σε καθημερινή βάση, είτε λείπει στο εξωτερικό για μεγάλα διαστήματα, είτε είναι στο σπίτι, αλλά με ένα μαγικό δικό του τρόπο είναι σαν είναι και πάλι απών. Ας μην αναφέρω και τις μονογονικές οικογένειες, που φαντάζομαι ότι κάθε μέρα είναι ένας αγώνας δρόμου, ειδικότερα όταν υπάρχουν παραπάνω από ένα παιδιά.
Καταρχήν, να πω ότι τώρα, που πέρασε αυτός ο δύσκολος μήνας, είμαι κομμάτια. Σαν να έχω τελειώσει από ένα αγώνα δρόμου και πρέπει να κάτσω για λίγο, να ανασάνω και να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και το ξυπνητήρι δεν το ακούω πια τα πρωινά. Και αναρωτιέμαι τι έκανα για να  είμαι τόσο κουρασμένη.
  1. Αρχικά, η μοναξιά σε κουράζει από μόνη της. Θα μου πεις πότε προλαβαίνεις να νιώσεις μοναξιά, όταν έχεις τρία παιδιά να τρέχεις; Προλαβαίνεις, μια χαρά προλαβαίνεις. Γιατί έχω καταλήξει πως, τον άντρα μας δεν τον θέλουμε σπίτι για να κάνει δουλειές ή να βοηθάει με τα παιδιά. Απλά θέλουμε να είναι κάπου εκεί γύρω, να περιφέρεται, να τον νιώθουμε κοντά μας, να μας φτιάξει ένα καφέ κάποια στιγμή και να μας τον φέρει, να μας πει ένα καλό λόγο. Είναι αρκετή αυτή η συνεισφορά, τουλάχιστο για μένα.  Όταν είναι εκεί, έχουμε όρεξη και διάθεση και περιέργως και πολύ περισσότερη δύναμη, να κάνουμε τα πάντα.
  2. Η συνεχής και αποκλειστική ευθύνη των παιδιών είναι σχεδόν δυσβάστακτη. Μπορεί να σας ακούγεται τρελό αλλά, το να έχεις το νου σου σε όλα και το μυαλό σου να είναι στην κουζίνα που είναι αναμμένη, στο σίδερο που καίει, στο μπαλκόνι μην ανέβουν σε καμιά καρέκλα, στο μολύβι που κρατάει και όπως το βλέπεις κάποια στιγμή θα βρεθεί στο μάτι του, στο τι ώρα θα γυρίσει το βράδυ, στο αν θα τρέχει πάλι με το μηχανάκι, ε! πώς να το κάνουμε, είναι κουραστικό. 
  3. Το να πάρεις γάλα είναι ολόκληρο ταξίδι. Όταν τα μωρά είναι μικρά και δεν μπορείς να τα αφήσεις, ακόμα και το να πάρεις ένα γάλα και ένα ψωμί γίνεται σίριαλ. Ετοίμασε τους όλους, κουβάλα τους στο αμάξι, βάλτους στο καρότσι, ψώνισε, ψάξε να βρεις το δεκάευρο μέσα στον πανικό σου, κουβάλα τα ψώνια, κουβάλα και τα μωρά. Το αστείο είναι πως, με το που θα γυρίσεις σπίτι, κάτι θα θυμηθείς ότι δεν πήρες. 
  4.  Είναι και το απογευματινό πρόγραμμα. Είναι γνωστό ότι όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι πολυπράγμονες. Τρέξε καημένη μάνα τώρα και στα αγγλικά και στο ποδόσφαιρο και στο μπαλέτο της μικρής. Μην ξεχάσεις και το κολυμβητήριο, το βιολί και την κιθάρα. Στα ενδιάμεσα πρέπει να διαβάσουμε και για την επομένη και αν μας μείνουν 5 λεπτά να προλάβουμε και εμείς οι καημένες να κάνουμε ένα μπάνιο. 
  5.  Οι αντρικές δουλειές. Ξαφνικά έχεις να γεμίσεις το αμάξι με βενζίνη, να βγάλεις τα σκουπίδια έξω, να πλύνεις το αυτοκίνητο που είναι χάλια, να τρέξεις στις τράπεζες για τους λογαριασμούς, στην σπιτονοικοκυρά για το νοίκι, να ποτίσεις και να κλαδέψεις, ίσως και να αλλάξεις την λάμπα που κάηκε. Βέβαια, όλα τα παραπάνω τα κάνεις έτσι και αλλιώς, αλλά καμιά φορά, πού ξέρεις, ίσως αν ήταν σπίτι να ήσουν τυχερή. 
  6.  Το να είσαι ο ΟΗΕ συνέχεια είναι ανυπόφορο. Δεν το αντέχω να κάνω συνέχεια το διαιτητή στους τσακωμούς των παιδιών. Το να ανεβάζεις την ένταση της φωνής σου, να τιμωρείς και να βάζεις τιμωρίες είναι πολύ κουραστικό. Άσε που όταν σε ακούνε συνέχεια να φωνάζεις, από ένα σημείο και μετά δεν σε ακούνε έτσι και αλλιώς. 
  7.  Τα παιδιά τον χρειάζονται. Μπορεί να μην το λένε, αλλά σίγουρα τους λείπει. Γι' αυτό όταν ο μπαμπάς λείπει πολύ, τα παιδιά γίνονται πιο ανυπάκουα, λιγότερο συνεργάσιμα, θυμώνουν πιο εύκολα, κλαίνε πιο εύκολα, γκρινιάζουν συχνότερα. Τον έχουν ανάγκη.
 Το θέμα είναι μεγάλο, σοβαρό και ανεξάντλητο. Όσες μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά, είναι προικισμένες από τον Θεό για να τα καταφέρνουν. Εμείς οι υπόλοιπες, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τίποτα.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Νεύρα, πολλά νεύρα.

 Πριν γίνω μαμά, έβλεπα καμιά φορά παιδιά να τσιρίζουν σε δημόσιους χώρους, να πέφτουν κάτω και να χτυπιούνται σε πάρκα, παιδικές χαρές, καταστήματα παιχνιδιών. Γονείς να τα σέρνουν από τα χέρια μέχρι το αυτοκίνητο, φωνές και κλάματα για κάτι που ήθελαν και δεν ικανοποιήθηκε.
Τότε ανυποψίαστη, έλεγα πως, αν ποτέ αποκτούσα παιδιά, δεν θα επέτρεπα τέτοιες συμπεριφορές. Ήμουν σίγουρη πως τα παιδιά μου, δεν θα τα μεγάλωνα "έτσι" και πως σε κάθε περίπτωση, θα ήξερα κάθε φορά, πως να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση, γιατί θα ήξερα μάλλον κάτι περισσότερο από τις υπόλοιπες μαμάδες.

Μέχρι που απέκτησα παιδιά και μάλιστα αγόρια.
Και είναι ο ένας δύο ετών και ο άλλος 3,5(η μικρή ακόμα είναι πολύ μικρή για τέτοια και είναι και κορίτσι-ίσως τη γλυτώσουμε από κει).

Η τακτική μου είναι σχεδόν πάντα η ίδια, αδιαφορία και συζήτηση αργότερα, αφού θα έχουν ηρεμήσει. Έχω παρατηρήσει ότι, την ώρα του θυμού τους οι κουβέντες και οι συμβουλές μάλλον ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Αν δε, χάσεις την ψυχραιμία σου και αρχίσεις και εσύ τις φωνές, τότε είναι που θα γίνουν όλα χειρότερα.

 Πόση όμως αδιαφορία μπορείς να δείξεις όταν αρνείται να κατέβει από το αμάξι και εσύ έχεις του κόσμου τις δουλειές? Πόση αδιαφορία μπορείς να δείξεις αν κάτσει πεισματικά και τσιρίζει στην άκρη του δρόμου ή και στο πεζοδρόμιο? Πόση αδιαφορία μπορείς να δείξεις αν είσαι στην ουρά της τράπεζας ή προσπαθείς να του κρατήσεις το χέρι μέσα στη λαϊκή για να μην χαθείτε; Η ασφάλειά τους σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να διακυβεύεται.
Διατηρήστε την ψυχραιμία σας
Διατηρήστε την ψυχραιμία
Διατηρήστε την ψυχραιμία σας
Διατηρήστε την ψυχραιμία σας

Έχω καταλήξει πάντως με σιγουριά πως όταν τα παιδιά ξεσπούν, τις περισσότερες φορές (όλες μάλλον, αλλά ας μην είμαι απόλυτη), φταίμε εμείς, οι γονείς. Μην σας φαίνεται παράξενο. Ό,τι πάει και ό,τι δεν πάει καλά σε μια μέρα, όλα ξεκινάνε από εμάς. Κάτι δεν θα κάναμε καλά. Προσέξτε πως τις μέρες που τα παιδιά μας δεν είναι καλά και έχουν μια γενικότερη γκρίνια, είμαστε εμείς ή λίγο άρρωστες, ή λίγο αγχωμένες, ή ο χρόνος μας πιέζει λίγο για να προλάβουμε κάτι ή έχουμε τα νεύρα μας, ή αποφασίσαμε να τους βγάλουμε έξω μαζί μας για δουλειές, ενώ ξέρουμε ότι είναι η ώρα του ύπνου ή του φαγητού τους.
Αν έπρεπε να καταλήξω παρόλα αυτά, σε κάποια σημεία προσοχής και αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων θα έλεγα τα εξής:
 
  • Ψυχραιμία
 Παιδιά είναι, ας ξεσπάσουν και αυτά μια στο τόσο. Εμείς δηλαδή είμαστε καλύτερες που ξεσπάμε στο κομμωτήριο ή στα μαγαζιά ή όταν βγαίνουμε μια βόλτα χωρίς τα παιδιά "έτσι για να ξεσκάσουμε λίγο"; Αυτά δεν το έχουν ανάγκη; Ας μπούμε λίγο στη θέση τους και να σκεφτούμε πώς είναι να σε πηγαίνουν κάπου που δεν θες όταν είσαι κουρασμένος, όταν θέλεις κάτι να φας και απλά προτιμούσες να μείνεις στο σπίτι για παιδικό ή να πας στον φίλο σου τον Γιώργο για παιχνίδι. Τι να κάνουμε τώρα, η τράπεζα δεν είναι και στις πρώτες σου επιλογές.
  • Καμία ντροπή
Αν το παιδί σου χτυπιέται στην παιδική χαρά ή στο λούνα παρκ, μην αρχίσεις να σκέφτεσαι πως σε κοιτάνε όλοι σαν την πιο αποτυχημένη μάνα, πως είσαι η μόνη που δεν μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση, πώς γίνεσαι ρεζίλι και άλλα συναφή. Αυτή είσαι και αυτό εκεί που χτυπιέται είναι το παιδί σου και σε έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αγκάλιασέ το αν μπορείς, προστάτεψέ το αν κινδυνεύει να χτυπήσει και αν είναι δυνατό απομάκρυνέ το από βλέμματα τρίτων. Θα νιώσει καλύτερα, θα ηρεμήσει γρηγορότερα και θα του δώσετε την σωστή εικόνα πως ότι και να κάνει, εσείς είστε μια ομάδα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι και να κοιτάνε την δουλειά τους.
  • Πρόγραμμα, πρόγραμμα, πρόγραμμα
Τα παιδιά χρειάζονται πρόγραμμα. Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις και πρέπει να τους χαλάσεις το πρόγραμμα, βρες τρόπους για να το περάσουν ομαλά. Πάρε μαζί σου ένα σνακ για να το φάνε μέσα στο αμάξι, να έχεις σίγουρα μαζί σου νερό και κάτι γλυκό, αν πρέπει να ταλαιπωρηθούν αρκετή ώρα. Μια γκοφρέτα ή μία σοκολάτα με έχει βοηθήσει εμένα πολλλές φορές. Ετοίμασε ένα μικρό τσαντάκι που θα έχει μέσα παιχνίδια, μπλοκ ζωγραφικής, μολύβια και ό,τι άλλο σκεφτείς που μπορεί να τους απασχολήσει. Βρες τρόπο λίγο να κοιμηθούν αν θελήσουν, όπου και αν βρίσκεσαι. Δεν πειράζει αν σου βγει η μέση μετά για να τους κουβαλήσεις στο αμάξι.
  • Διάλεξε αν θα δώσεις τη μάχη ή όχι
Κάποιες μάχες πρέπει να τις αποφεύγουμε, για χάρη της οικογενειακής γαλήνης και ηρεμίας. Για παράδειγμα, δεν είναι και υψίστης σημασίας το ότι επιμένει να φορέσει το κόκκινο μπουφάν ενώ το μανίκι της φτάνει μέχρι τον αγκώνα, ούτε το ότι θέλει να φορέσει εξ αρχής το μπουφάν ενώ έξω σκάει ο τζίτζικας. Ας το φορέσει. Πού θα πάει, θα σκάσει και θα το βγάλει. Άσε που και εμείς θα πούμε και μια κουβέντα με τον γείτονα και λίγο θα γελάσουμε για την μικρή αστοχία του παιδιού μας.
. Αναγνωρίστε την αιτία


  • Μην ενδώσεις, ΠΟΤΕ
Ό,τι και να γίνει, όση ώρα και να χρειαστεί για να ηρεμήσει, μην ενδώσετε σε παράλογες απαιτήσεις του παιδιού σας. Έχετε χάσει το παιχνίδι και έχετε να περιμένετε ακόμα πολλά ξεσπάσματα θυμού και απαιτήσεων. Κρατήστε την ψυχραιμία σας και περιμένετε να ηρεμήσει. Μιλήστε μετά στο σπίτι που θα είναι όλοι ήρεμοι και εξηγήστε ότι είναι φυσιολογικό να θυμώνουμε μερικές φορές απλά ο τρόπος που εκφραζόμαστε πρέπει να έχει κάποια όρια, ειδικότερα αν είμαστε κάπου έξω.
  • Παιχνίδι
Μην το υποτιμάτε καθόλου! Βάλτε στο καθημερινό σας πρόγραμμα κάποια ώρα παιχνιδιού που να περιλαμβάνει τρέξιμο, κυνηγητό, φωνές και γέλια. Κάντε μια βόλτα μέχρι την παιδική χαρά ή την πλατεία, κάντε ποδήλατο ή παίξτε λίγη μπάλα. Αν είναι καταχείμωνο, μας κάνει και το σαλόνι για λίγο κυνηγητό, οι ντουλάπες για κρυφτό και τα μαξιλάρια για λίγο πόλεμο. Αν έχετε μεγαλύτερα παιδιά, η δυνατή μουσική και το τραγούδι τύπου ποιος θα ακουστεί πιο πολύ από όλους στο σπίτι, είναι θαυματουργά. Όλοι κάπου πρέπει να ξεδίνουμε.



Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Το έμβρυο έχει δικαιώματα.

Σήμερα, τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα έντυπο συγκέντρωσης υπογραφών. Συνήθως σε κάτι τέτοια δεν δίνω σημασία και τα προσπερνώ. Αυτό όμως ήταν κάτι διαφορετικό και αξίζει να σταθούμε για λίγο και αν δεν ψηφίσουμε, τουλάχιστο να προβληματιστούμε.

Πρόκειται για μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία που γεννήθηκε από πολίτες και ονομάζεται One of us-Ένας από μας. Η Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία είναι ένας νέος τρόπος συμμετοχής των πολιτών στην δημοκρατία, όπου μέσω της συγκέντρωσης υπογραφών, προτείνονται θέματα για νομοθεσία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πρέπει όμως η πρωτοβουλία να υποστηριχτεί από ένα εκατομμύριο πολίτες της Ευρώπης που προέρχονται τουλάχιστο από 7 μέλη κράτη.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αφορά στην προστασία της αξιοπρέπειας του ατόμου από την στιγμή της σύλληψης. Μάλιστα κάπου στο σάιτ τους διάβασα και το υπέροχο " Δεν έχει σημασία πόσο νέος είσαι", εννοώντας φυσικά και υποστηρίζοντας πως, ακόμα και το έμβρυο έχει δικαίωμα στη ζωή. Στόχος τους είναι η απαγόρευση των διαφόρων πολιτικών που επιτρέπουν την χρήση εμβρύων για επιστημονικούς ή άλλους λόγους, σαν πειραματόζωα δηλαδή, με πρόφαση το κοινό καλό. Το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο έχει ήδη έτοιμη πρόταση χρηματοδότησης ενός τέτοιου απαίσιου προγράμματος που θα οδηγήσει, μοιραία, στην εμπορική εκμετάλλευση του εμβρύου, για χάρη δήθεν της επιστήμης.

Μπορούμε να βοηθήσουμε και εμείς.Η προθεσμία λήγει την 1η Νοεμβρίου. Αφιερώστε λίγο χρόνο και μπείτε στο σάιτ για να μάθετε περισσότερα και να ψηφίσετε.http://www.oneofus.eu/el/

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό...για δεύτερη φορά.



Η προσπάθεια να φτάσουμε στον παιδικό σταθμό ήτανε ένα σκέτο μαρτύριο. 
 Έκλαιγε σε όλη την διαδρομή και αφού εν τέλει τον κατέβασα με το ζόρι από το αμάξι, ξεκίνησε η μάχη.  Δεν προχωρούσε, με τραβούσε από τα ρούχα, κλωτσούσε, κάποια στιγμή βρεθήκαμε και οι δυο στα χώματα. Δεν άκουγε κουβέντα, δεν ηρεμούσε με τίποτα. Το μόνο που έλεγε ήταν πως δεν ήθελε να πάει…Βγήκαν άνθρωποι από τα μαγαζιά να δουν τι συμβαίνει. Ναι, τόση φασαρία κάναμε.

Το αστείο είναι, πως δεν είναι η πρώτη του φορά στον παιδικό σταθμό. Ούτε πέρσι, που ήτανε η πρώτη του χρονιά, δεν έκανε έτσι. Φέτος φύγανε οι φίλοι του και πήγανε σαν μεγαλύτεροι στα νήπια οπότε ένιωσε μοναξιά, σε ένα κατά τα άλλα οικείο περιβάλλον.

Σκέφτομαι καμιά φορά, πόση δύναμη έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και ειδικότερα οι φιλίες, ακόμα και σε παιδιά τόσο μικρά. Όποια ηλικία και να έχεις, σε όποια φάση της ζωής σου και αν βρίσκεσαι, αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι ο ένας τον άλλον. Ένα οικείο πρόσωπο, ένα χαμόγελο και μια καλημέρα. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε ουσιαστικά σε ομάδες και να νιώθουμε την ασφάλεια του φίλου, του συμμαθητή, της δασκάλας, του συναδέλφου, ακόμα και του γείτονα. Δεν έχουν σημασία τα κτίρια, το νέο σχολείο, το καινούριο σπίτι, η νέα γειτονιά ή η καινούρια δουλειά. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν όλη την διαφορά.

Δεν υπάρχει τέλος σε αυτές τις καινούριες αρχές. Πρώτη μέρα στον παιδικό, πρώτη μέρα στο δημοτικό, πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, πρώτη μέρα στη δουλειά, πρώτη μέρα στο καινούριο σπίτι.

Καλή δύναμη σε όλους σας για αυτές τις καινούριες αρχές!