Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Καλά Χριστούγεννα!

Έξω έχει μια όμορφη καταχνιά που μοιάζει να σιγοτραγουδά τα κάλαντα. Όλα ήσυχα και σχεδόν ασάλευτα μοιάζουν να περιμένουν την αυγή. Ακόμα και η φύση περιμένει να γιορτάσει το Χριστό και να δει το θαύμα που πρόκειται να συμβεί σε λίγο. Στο σπίτι τα παιδιά ήδη κοιμούνται και τα ρούχα τους περιμένουν και αυτά στην καρέκλα, το θαυμαστό πρωινό. Οι γειτονιές με το άρωμα κανέλας και πορτοκαλιού που ξεπηδάει από τα στενά,γαλήνιες με μόνη ζωντανή εικόνα τα λαμπάκια από τα μπαλκόνια, είναι και αυτές σε αναμονή της μεγάλης μέρας.
Όλοι και όλα περιμένουν το Χριστό. Περιμένουν την αγάπη να περάσει από τις γειτονιές, να μπει στα σπίτια και μετά στις καρδιές μας. Περιμένουμε να ζήσουμε την αγκαλιά, τα φιλιά,το δόσιμο. Περιμένουμε να ανοίξουμε τα σπίτια μας, να γελάσουμε και να νιώσουμε για λίγο το μαζί.
Τι μεγάλη μέρα αλήθεια είναι αυτή που ξημερώνει; Μας αλλάζει αυτή η μέρα και μας κάνει καλύτερους. Πολύ καλύτερους.
Απλά αναρωτιέμαι γιατί να μην γιορτάζουμε το Χριστό κάθε μέρα στην καρδιά μας. Γιατί να μην μοιραζόμαστε,να μην ανοιγόμαστε, να μην χαμογελάμε κάθε μέρα; Ο Χριστός και η αγάπη είναι εδώ κάθε φορά και κάθε μέρα. Το ίδιο και τα παιδιά, οι φίλοι μας και όλοι όσοι αγαπάμε. Ο φτωχός πεινάει και άλλες μέρες και οι παππούδες μας ζουν τη μοναξιά τους κάθε λεπτό της μέρας.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Ας δώσουμε αγάπη για να γιορτάσουμε το Χριστό μας.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Μικρές δόσεις αλήθειας!

Η εικόνα είναι σίγουρα γνωστή.
Μια γυναίκα ρακένδυτη και ταλαιπωρημένη, έχοντας στην αγκαλιά
της ένα μωρό, να κάθεται και να ζητιανεύει. Είναι η γυναίκα των σουπερμάρκετ, της εκκλησίας, του σταθμού, του εμπορικού.

Μια τέτοια γυναίκα συνάντησε ο γιος μου. Και κοντοστάθηκε να τη χαζέψει. Απόρησε αμέσως και ρώτησε τι είναι αυτή η κυρία και γιατί ζητάει από εμάς να της πάρουμε κάτι για να φάει το παιδί της.
Απόρησα και εγώ και κοντοστάθηκα λίγο να σκεφτώ αυτή τη σπουδαία στιγμή για το παιδί μου. Κάτι που μοιάζει σε μένα καθημερινό και ασήμαντο, σημάδεψε τη μέρα του παιδιού μου. Δεν ξέρω, ίσως και τη ζωή του.

Αναρωτήθηκε γιατί η κυρία δεν φοράει παπούτσια και γιατί κάθεται στο πάτωμα. Ρώτησε πού είναι το σπίτι τους και γιατί δεν είναι εδώ ο μπαμπάς να τους προσέχει.
Απλές ερωτήσεις. Δύσκολες απαντήσεις.

 Ένα παιδί που αυτές τις μέρες ζει τον παροξυσμό των ονειρεμένων του Χριστουγέννων. Ένα παιδί που περιμένει πώς και πώς τον Άγιο Βασίλη. Ένα παιδί που διαλέγει παιχνίδια, τα οποία θα παίξει το πολύ μια μέρα και μετά θα βρεθούν σκορπισμένα και πιθανώς σπασμένα στο δωμάτιό του, χάζευε απροκάλυπτα μια κυρία, που εμείς οι μεγάλοι προσπερνάμε αδιάφορα, και ήθελε απεγνωσμένα απαντήσεις.
 Τι ευθύνη τεράστια αλήθεια; Τι λες σε αυτό το παιδί που όταν βλέπει στο dvd player ένα παιδικό με τον γνωστό λύκο, κλείνει γρήγορα την οθόνη για να μην προλάβει ο κακός να φάει τα κατσικάκια;
Τον αφήνεις να ζήσει την ευτυχία και την εύκολη χαλαρότητα της παιδικής γιορτούλας και του ποιήματος που θα πει ή του το χαλάς με μια μικρή δόση πραγματικότητας; Εξακολουθείτε να κάνετε σχέδια για τις γιορτές που δεν θα έχει σχολείο ή λίγο τον βάζεις να προβληματιστεί και να δει τη σκληρότητα των πραγμάτων;

Εμείς πήραμε και ψωμί εκείνη τη μέρα και γάλα και δυο τρία πράγματα που θεωρήσαμε αναγκαία και τα δώσαμε στη κυρία που καθόταν στο πάτωμα. Η αλήθεια μας είναι πως το κάναμε μόνο για το παιδί. Όχι το παιδί της κυρίας, το δικό μας παιδί. Για να μάθει να νοιάζεται πιο πολύ. Να συμπονεί και να βοηθάει άλλους συχνότερα και με μεγαλύτερη ευκολία από εμάς. Να μην έχει ερωτήσεις και απορίες του στυλ "Αυτή γιατί δεν πάει να δουλέψει;" Απλά να βοηθάει, όσο και όποτε μπορεί.
Θέλω το παιδί μου να νοιάζεται και να γυρνάει το βλέμμα κάθε φορά και να πονάει τον άλλο. Αν δεν έχει να δώσει σαν ενήλικας πια, ας μη δώσει. Αλλά ας γυρίσει το βλέμμα. Ας πονέσει λίγο το διπλανό του.
Ας τους δώσουμε λίγες πινελιές αλήθειας αυτά τα Χριστούγεννα και τα παιδιά θα μας εκπλήξουν.
Θα νιώσουν και θα προσπαθήσουν πολύ περισσότερο από εμάς. Ίσως θελήσουν να πάρουν κάτι και σε εκείνο το μικρό κοριτσάκι που ήταν στην αγκαλιά της μαμάς του στο πάτωμα. Ίσως γίνουν σημαντικοί και καλύτεροι από εμάς. Ίσως μάθουν ότι αυτοί που είναι στους δρόμους, είναι ίσοι με μας και απλά έχουν ανάγκη.
 Ίσως μάθουν να γυρνάνε κάθε φορά το βλέμμα.


Φωτό http://www.henrymakow.com

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Φτιάξτε μόνοι σας στολίδια που τρώγονται!

Αν βαρεθήκατε λίγο τα παλιά σας στολίδια ή αν θέλετε απλά να κάνετε κάτι διασκεδαστικό που θα το χαρούν και τα παιδιά, φτιάξτε μόνοι σας καινούρια στολίδια που τρώγονται.
Εκτός από τα μπισκότα, θα χρειαστείτε χρώματα ζαχαροπλαστικής(τα βρίσκετε πια σε όλα τα μεγάλα σουπερμάρκετ), κορνέ, ή αν δεν έχετε, σακουλάκια τροφίμων, ψαλίδι και κορδέλες.


Αρχικά, φτιάξτε τα μπισκότα. Δεν χρειάζεται να έχετε κουπ-πατ. Μπορείτε να φτιάξετε δικό σας πατρόν με χαρτόνι. Αν έχετε σκοπό να τα κρεμάσετε στο δέντρο, μην ξεχάσετε να βγάλετε, πριν το ψήσιμο, μια τρυπούλα για να περάσει η κορδέλα αργότερα. Εγώ τις έκανα με καλαμάκι.Φτιάξτε όποια συνταγή σας αρέσει και αφήστε να κρυώσουν.



Στη συνέχεια φτιάξτε το γλάσο.
Χτυπήστε σε σφικτή μαρέγκα 2 ασπράδια και προσθέστε ζάχαρη άχνη μέχρι να γίνει ένα σφικτό γλάσο που στέκεται.




Ετοιμάστε τα χρώματα προσθέτοντας χρώμα μέσα στο γλάσο. Χωρίστε το βέβαια σε ανάλογες ποσότητες, ανάλογα με τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσετε. Γεμίστε το κορνέ και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη. Καλύτερα να χρησιμοποιείτε σακουλάκια, τα οποία αφού τα γεμίσετε με γλάσο, κόβετε μια μικρή γωνίτσα με το ψαλίδι από κάτω και δημιουργείτε το δικό σας κορνέ που δεν θέλει και πλύσιμο μετά.


















 Αν χρησιμοποιήσετε περισσότερα από ένα χρώμα σε κάθε μπισκότο, περιμένετε λίγα λεπτά κάθε φορά να στεγνώσει το προηγούμενο.  



Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Έφηβος ετών τεσσάρων!

Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Πάντως, κάτι συμβαίνει σίγουρα.

Πριν δυο μήνες ήτανε ένα παιδί γλυκό και πρόσχαρο. Ευγενικό, πρόθυμο να βοηθήσει. Μοιραζόταν τα πάντα, έλεγε ευχαριστώ και παρακαλώ και αν σε πετύχαινε στο δρόμο ένα καλημέρα το έλεγε. Σου έκανε αγκαλίτσες και έλεγε με την παιδική φωνούλα του πως σ' αγαπάει πολύ. Χαμογελαστός πήγαινε στον παιδικό σταθμό, χαμογελαστός έκανε μπάνιο το βράδυ και χαμογελαστός βοηθούσε να στρώσουμε το τραπέζι το μεσημέρι.

Αυτό το καιρό, ψάχνω με μανία να βρω τι έγινε και άλλαξε τόσο. Είμαι σίγουρη, τις περισσότερες μέρες, πως κάτι έχουμε κάνει λάθος εμείς οι γονείς. Άλλες μέρες πάλι, επιδιδόμαστε σε αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις με τον άντρα μου, τη μαμά, την πεθερά, τη γειτόνισσα, την κυρία στον παιδικό σταθμό για το τι συμβαίνει στο παιδί. Όχι, δεν καταλήξαμε κάπου. Ή μάλλον, κάθε μέρα κάτι άλλο σκαρφιζόμαστε.
Οι συνήθεις αιτίες για τέτοιες συμπεριφορές, είναι μάλλον απομακρυσμένες, γιατί ούτε μετακομίσαμε, ούτε γεννήσαμε πρόσφατα για να πούμε ότι ζηλεύει, δεν αλλάξαμε σχολείο, δεν αλλάξαμε συμπεριφορά, δεν του λείπει ο μπαμπάς του, δεν του λείπει η μαμά του και γενικώς δεν άλλαξε κάτι σημαντικό. Αν αναρωτηθείτε, ναι, του αφιερώνουμε κάθε μέρα προσωπικό χρόνο, ναι, παίζουμε μαζί του, ναι, διαβάζουμε ένα κατεβατό παραμύθια, ναι, πάμε στον παιδότοπο, στο φίλο του το Γιώργο, ναι, κάνει ποδήλατο, ναι,πίνει κακάο, ναι σε όλα.

Πριν δυο μέρες, σε κάποια ακόμα προσπάθεια μου να βρω τι γίνεται, πιάσαμε κουβέντα και τον άφησα απλά να μιλήσει. Και τι έμαθα; Ότι ο Παναγιώτης και ο Μήτσος(και αυτοί Ταρζάν από τον παιδικό σταθμό), δεν τον αφήνουν να βγει στο καστράκι, ούτε να μπει στην πισινούλα με τις μπάλες και ότι παίζει μόνος του με το αυτοκινητάκι του όλη μέρα. Το άλλο πρωί, η περήφανη μάνα που κατάφερε να βρει τι έχει το παιδί της, παίρνει τηλέφωνο στον παιδικό σταθμό να ζητήσει εξηγήσεις και να μάθει γιατί δεν την ενημέρωσε κανείς για τα τέρατα που συμβαίνουν. Μέχρι που η περήφανη μάνα έφαγε τα μούτρα της γιατί έμαθε ότι το καμάρι της είναι σχεδόν κολλητός με τον Μήτσο και τον Παναγιώτη και ότι παίζουν μαζί όλη μέρα.

Και η αναζήτηση της αιτίας συνεχίζεται. Το ίδιο και τα καινούρια χούγια του έφηβου τεσσάρων ετών γιου μου.
Κλασσικά, καμία μέρα δεν θέλει να πάει να πάει σχολείο, δεν θέλει να φάει και δεν θέλει να κάνει μπάνιο. Δεν θέλει να βάλει το μπουφάν για να βγει στο κρύο και όταν μπούμε στο σπίτι απ'έξω, δεν θέλει να το βγάλει.
 Όλα τα παιχνίδια εννοείται ότι είναι δικά του και αν τύχει η μαμά να τον πείσει ότι κάποια είναι του αδελφού του, θεωρεί ότι είναι μια καλή ιδέα να τα πετάξει, κατά προτίμηση στο κεφάλι του ιδιοκτήτη. Τσιρίζει, αδέξια, όταν δεν γίνεται το δικό του και όταν του μιλάς, επιδέξια σε γράφει ή περί πολλά τυρβάζει. Εννοείται ότι, δεν βοηθάει στο σπίτι και η απάντηση του είναι πάντα ένα τρανταχτό όχι στο "έλα να σου δώσω ένα φιλάκι" ή "έλα να σε αγκαλιάσω" ή "έλα να μιλήσουμε λίγο".
Τον φίλο του τον Γιάννη, δεν τον θέλει πια και όταν θυμώσει για κάτι πετάει τα πάντα, παντού. Χτυπάει τα αδέλφια του, σπρώχνει και δαγκώνει και ενίοτε τραβάει και μαλλιά.
Όταν του θυμώσω μου λέει ότι είναι πολύ στενορημένος( έτσι το λέει) και προχτές είπε και το κορυφαίο "Δεν ξέρω γιατί μερικές φορές αυτό το κεφάλι μου με κάνει να κάνω αταξίες" και " σήμερα θα παρακαλέσω το Χριστούλη να με κάνει να μην κάνω χαζομάρες".

Διάβασα, έψαξα σε βιβλιογραφία και στο ίντερνετ. Δεν βρήκα κάτι που να μας ταιριάζει.Μόνο κάτι που μου έκανε εντύπωση κράτησα. Ότι όντως, τα παιδιά κάπου εκεί στα τέσσερα, περνάνε μια φάση παρόμοια της εφηβείας. Η τεστοστερόνη χτυπάει κόκκινο.
Ας ξεδώσει λοιπόν και ο δικός μας Ταρζάν. Θα τον αφήσω να τρέχει σαν αφηνιασμένο στο σπίτι χωρίς λόγο, να σκαρφαλώνει σε καναπέδες, σε καρέκλες, σε τραπέζια όπου έχει στοιβάξει άλλες καρέκλες και ο Θεός να βάλει το χέρι Του.
Δεν ξέρω τι γίνεται αλήθεια, αλλά δεν θα λυγίσω. Θα το παλέψω κι ας χάνω κάποιες φορές την υπομονή μου. Θα συνεχίσω να τον πηγαίνω σχολείο σηκωτό, θα συνεχίσω να παλεύω μαζί του μέχρι να τον βάλω στην μπανιέρα και θα συνεχίσω να τρώω στο κεφάλι τον Μακουίν γιατί τόλμησα να του χτενίσω τα μαλλιά.
 Θα συνεχίσω να του λέω τα λάθη του και να του βάζω όρια. Θα συνεχίσω να του μιλάω και να τον αγκαλιάζω γιατί μάλλον το έχει ανάγκη.

Καλή δύναμη στους συμπάσχοντες.


Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Μαμά, πότε θα 'ρθει;

Στολίσαμε αυτό το σαββατοκύριακο!
 Τρεις φορές. Μια πρώτη "κανονική" και μετά συνεχίσαμε με μια δεύτερη και μια τρίτη γιατί χρειάστηκε να σηκώσουμε το δέντρο μια φορά που το έριξαν τα παιδιά κάτω και να μαζέψουμε τις μπάλες από το σαλόνι, προσπαθώντας να πείσουμε το μικρό μας γιο ότι δεν είναι μπάλες για παιχνίδι.
Περιττό να πω πως, κάτι στολίδια σοκολατένια που θεώρησα όμορφη ιδέα φέτος, δεν υπάρχουν πια γιατί τα έχουν ήδη φάει. Λίγα έφαγαν τα παιδιά και λίγα ο καναπές.

Ήταν πολύ όμορφα και οικογενειακά, όπως συμβαίνει μάλλον με τις περισσότερες οικογένειες, αλλά η καταστροφή δεν μας έλειπε. Εμείς οι μαμάδες, λίγο πιο ρομαντικές και ονειροπόλες από τους υπόλοιπους, φανταζόμαστε τη σκηνή πολύ καλύτερη από ότι πραγματικά είναι. Δεν θέλω να σας το χαλάσω, αλλά εγώ φέτος κατάλαβα πως, όσο τα μωρά είναι μικρά, εμείς οι μεγάλοι μάλλον χαιρόμαστε περισσότερο και τα παιδιά χαίρονται με τον γενικότερο χαμό που επικρατεί στο σπίτι κατά τη διάρκεια του στολισμού.

Από τη στιγμή που ανάψαμε τα λαμπάκια στο δέντρο και στη βεράντα, τα δικά μας παιδιά περιμένουν τον Άγιο Βασίλη. Με ρώτησαν τόσες πολλές φορές για το αν έχει φτάσει και αν έχει ακόμη πολύ δρόμο. Κάποια στιγμή ο μεγάλος μου γιος βγήκε έξω και έψαχνε μήπως τον δει. Δεν μπορούσε να ησυχάσει, πόσο μάλλον να κοιμηθεί το βράδυ. ''Μαμά ήρθε ή ακόμα;"
Η αγωνία ήτανε πολύ μεγάλη, τόση που κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι δεν έχουμε τζάκι και άρα ούτε καμινάδα. Καταλαβαίνετε τι τρόμο βίωσε το παιδί μέχρι να μάθει από τον πατέρα του ότι σε εμάς θα μπει από την πόρτα. Και ο Ρούντολφ; Πού θα περιμένει ο Ρούντολφ; Έξω στην αυλή θα περιμένει και να του πάμε λίγο νερό γιατί θα είναι πολύ κουρασμένος.
Έχει γίνει το αστείο μας δυο μέρες τώρα και όπως το βλέπω θα γελάμε με αυτό το   " Μαμά πότε θα έρθει" μέχρι να έρθει εντέλει και να ησυχάσουμε.




Φτιάξαμε και το χριστουγεννιάτικό μας σπιτάκι από μπισκότα. Είναι κάτι που τους χαροποιεί και το χαίρονται αφάνταστα. Φέτος ήταν η δεύτερη μας χρόνια στη χριστουγεννιάτικη αρχιτεκτονική και λέω μάλλον να το καθιερώσουμε. Αν βρείτε χρόνο προσπαθήστε το και θα το ευχαριστηθείτε όλοι και ειδικά τα παιδιά. Είναι και μια υπέροχη ιδέα για δωράκι, φέτος που, τα άλλου τύπου δώρα θα περιοριστούν κατά πολύ.
 

 

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Εσύ είσαι το λιμάνι τους;

Διάβασα κάπου πριν χρόνια σε μια επιγραφή "Μακάριο το σπίτι που η μάνα ξέρει την αποστολή της

και αγωνίζεται να την πραγματοποιήσει".

 Μου έκανε τότε εντύπωση και κατά διαστήματα το φέρνω στο μυαλό μου.
Βασανίζομαι, αλήθεια, και αναρωτιέμαι αν αγωνίζομαι μόνο στην κατεύθυνση της δικής μου αποστολής ή παρεκκλίνω διακριτικά στο όνομα της γυναικείας μου υπόστασης. Καθημερινά ο ρόλος της μαμάς έρχεται σε σύγκρουση με το ρόλο της γυναίκας και θέλει μάλλον μαεστρία να παντρέψεις τα δύο.
Όλο κάτι σου ξεφεύγει και όλο αναρωτιέσαι, όλο βασανίζεσαι αν κάτι κάνεις λάθος και ίσως έπρεπε να προσπαθείς λίγο περισσότερο.

Τα βράδια που κουρασμένη δεν αντέχεις να διαβάσεις άλλο ένα παραμύθι και προτιμάς να κάνεις ένα μπάνιο σαν άνθρωπος, σε βασανίζει η επιλογή σου αρκετή ώρα μετά. Όταν μερικές φορές φωνάζουν "έλα μαμά να παίξουμε" και η απάντησή σου περιλαμβάνει λέξεις που έχουν να κάνουν με ρούχα, πλυντήριο και φαγητό.

Τι πρέπει να κάνεις αλήθεια; Διλήμματα, συνέχεια διλήμματα και ενοχές.
Όταν υποσχέθηκες να βγείτε μια βόλτα, αλλά εντωμεταξύ κάτι προέκυψε ή απλά βαρέθηκες. Πόσο κοντά στην αποστολή σου είσαι όταν γυρνάς στο σπίτι από τη δουλειά αργά το απόγευμα και τα παιδιά σου έχουν ήδη φάει και διαβάσει; Δεν έχεις το ίδιο δίλημμα κάθε Σάββατο πρωί αν θα βγείτε στη παιδική χαρά ή αν θα κάτσεις να τελειώσεις με τα πλυντήρια και το σιδέρωμα;

Ποιος θα τα κάνει και αυτά θα μου πεις. Δεν ξέρω, απαντήσεις δεν έχω. Μόνο διλήμματα και ερωτηματικά. Στο μυαλό μου μόνο ερωτηματικά.
Τι τα θέλω τα μαθήματα φωτογραφίας, το πιλάτες ή το αερόμπικ; Άραγε είναι σημαντικότερο το δικό μου καινούριο ζευγάρι μπότες,από ένα ακόμη ζευγάρι παπούτσια για το μωρό; Να βγω για ένα καφέ και να το αφήσω στη γιαγιά; Να τους βάλουμε λίγο παιδικό να δουν να ησυχάσει λίγο το κεφάλι μας; Να τα πάμε μαζί στο διήμερο που κανονίσαμε ή να φύγουμε μόνοι για να ξεσκάσουμε λίγο;
Από τι να ξεσκάσουμε,από τα παιδιά μας;

Τα λεφτά της αισθητικού κάθε μήνα, μήπως να τα κρατήσω καλύτερα για κάτι άλλο; Τι τις ήθελα τις καινούριες κουρτίνες; Δεν έπρεπε να θυμώσω τόσο πολύ πριν. Μήπως είμαι υπερβολική;
Εντέλει, πόσο ενδιαφέρει τα παιδιά μου η κούρασή μου, το άγχος ή τα νεύρα μου;
Πώς θα γίνω το λιμάνι για τα παιδιά και τον άντρα μου;Λιμάνι καθημερινό, ακούραστο, γεμάτο αγάπη και υπομονή.

Καμιά φορά δεν αντέχουμε να φτιάξουμε ακόμα ένα παζλ ή να παίξουμε μονομαχία. Πόσο έντιμο είναι να λέμε "σε λίγο", ενώ ξέρουμε ότι μάλλον η απάντηση είναι "όχι σήμερα μωρό μου";
Πώς μπορούμε να βάλουμε στην άκρη όλα μας τα θέλω; Όλα ανεξαιρέτως. Και τις καριέρες και τα πανεπιστήμια και τα γυμναστήρια ή αν δεν τα βάλουμε στην άκρη να μην νιώθουμε ενοχές για αυτά;

Να τα βάλουμε στην άκρη όχι βασανιστικά και με το ζόρι, αλλά γιατί πραγματικά θέλουμε να είμαστε εκεί ολοκληρωτικά. Πού βρίσκεται ή χρυσή τομή και άραγε είναι δυνατή μια υγιής ισορροπία; Πώς και πού νιώθουμε πλήρεις και ήρεμες, γεμάτες χαρά; Την αποστολή μας την παλεύουμε καθόλου ή όπως έρθουν τα πράγματα;

Έχουμε πολύ σημαντικό έργο και εύχομαι πραγματικά για την καθεμιά μας να το καταλάβουμε όσο ακόμα προλαβαίνουμε, πριν ξυπνήσουμε μια μέρα και τα παιδιά μας είναι πια ενήλικες.
Πώς θα δοθούμε ολοκληρωτικά αφήνοντας το "εγώ" στο πλάι;
 Πώς θα γίνουμε το λιμάνι τους;
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Ακόμα το παλεύω...

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Κέικ ενός λεπτού!

Η λέξη που περιγράφει καλύτερα το πώς ένιωσα, όταν αρχικά αντίκρισα το εν λόγω κέικ και εντέλει

το δοκίμασα, είναι, νομίζω, η λέξη ενθουσιασμός. Όταν δε έμαθα ότι ψήνεται σε 1 λεπτό στο φούρνο μικροκυμάτων, τότε είναι που μου φαινόταν απίστευτο.

Σερβιρισμένο ατομικά σε κούπες του καφέ, ήταν τόσο αφράτο, ζουμερό και σοκολατένιο που έλιωνε στο στόμα σου.
 Δεν ήθελα να τελειώσει!
 Άσε που ο συνδυασμός του με τον απογευματινό καφέ ήταν ονειρεμένος.

Χτες επισκεφτήκαμε απροειδοποίητα την ξαδέλφη τη Βάσω που ζει με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη. Καθημερινή απόγευμα, με παιδί που πάει στην Α' δημοτικού και μια μικρή που σε πουλάει και σ' αγοράζει, ανάμεσα σε διαδρομές για ζωγραφική και αγγλικά, είχε να φιλέψει και εμάς.
Μέσα στον πανικό των παιδιών που έτρεχαν παντού μέσα στο σπίτι, τα φιλιά και τις αγκαλιές για καλώς σας βρήκαμε, η Βάσω έμπειρη, υποψιασμένη και μάλλον παθούσα με ανάλογες επισκέψεις, έφτιαχνε θαύματα στο φούρνο μικροκυμάτων. Εννοείται ότι ζήτησα τη συνταγή.
Δοκιμάστε την και θα με θυμηθείτε. Αφήστε που τα παιδιά θα σας το ζητήσουν πάλι πολύ σύντομα.




 Κέικ ενός λεπτού.
Σε μια μεγάλη κούπα του καφέ βάζετε:

4 κοφτές κ.σ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

4 κοφτές κ.σ. ζάχαρη

2 κοφτές κ.σ. κακάο

1/2 κ.γ. (2 γρ) μπέικιν πάουντερ

1 αβγό

3 κ.σ. γάλα

3 κ.σ. βούτυρο (λιωμένο στα μικροκύματα)





Για το γλάσο 
 Σοκολάτα από περίπτερο

2 κ.σ. γάλα


ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζουμε όλα τα ξηρά υλικά στην κούπα και προσθέτουμε το αυγό και τα υγρά. Ανακατεύουμε με κουτάλι μέχρι να γίνει ένα αρκετά ρευστό μείγμα (λίγο πιο ρευστό από το μέλι δηλαδή). Χωρίζουμε το μείγμα σε 2 κούπες του καφέ, τις βάζουμε αντικριστά στις άκρες του δίσκου που γυρίζει στο φούρνο μικροκυμάτων και ψήνουμε για 1 λεπτό στα 800w. Θα πρέπει να βγει φουσκωμένο και ψημένο μεν, αλλά ακόμα ελαφρώς υγρό γύρω γύρω.
 
Και αν θέλουμε και γλάσο σοκολάτας βάζουμε σε μια κούπα του καφέ 50 γρ σοκολάτα (από το περίπτερο πχ ή σοκολατάκια) με 2 κουταλιές σούπας γάλα για 1 λεπτό στα 800w. Το απλώνουμε πάνω από τα κέικ και το σερβίρουμε όπως είναι στην κούπα.



Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Θηλασμός

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της παγκόσμιας εβδομάδας μητρικού θηλασμού(1-7 Νοεμβρίου). Ειδική δεν είμαι και δεν θέλω να καθίσω να σας απαριθμήσω για ακόμη μια φορά, τα θετικά του θηλασμού για σας, για το παιδί σας, για το πορτοφόλι σας και για την κοινωνία ολόκληρη.  Είμαι σίγουρη ότι τα ξέρετε, τα έχετε διαβάσει, κάποιες τα έχετε ζήσει και κάποιες τα έχετε σνομπάρει.

Αυτό που θέλω λίγο να συζητήσουμε είναι αυτό που λένε και οι Άγγλοι φίλοι μας το
"know how". Θηλάζω ακόμη το τρίτο μας παιδί που είναι 8 μηνών και έχω θηλάσει και τα δύο προηγούμενα για περίπου 9 μήνες το καθένα. Σας είπα ειδική δεν είμαι. Αυτό που θέλω λίγο να καταγράψω είναι τους τρόπους που εγώ ανακάλυψα όλο αυτό το διάστημα, ώστε να θηλάζω τα παιδιά μου χωρίς να νιώθω φυλακισμένη, αποκομμένη από το κόσμο και άλλα τέτοια χαζά που ακούω κατά καιρούς.
  • Καταρχήν, ας θεωρήσουμε δεδομένο πως ΟΛΕΣ οι μανούλες του κόσμου, έχουν γάλα μετά τον τοκετό για να θηλάσουν τα παιδιά τους. Φτάνει πια μ' αυτό το "το γάλα μου δεν φτάνει και έδωσα συμπλήρωμα". Κάντο να φτάνει. Βάζε το μωρό στο στήθος όποτε κλαίει, ειδικά τις πρώτες μέρες, και θα δεις που και θα ηρεμήσει αρχικά, και το γάλα σου μέρα με τη μέρα θα αυξάνεται.
  • Πάρτο απόφαση πως, αν είναι το πρώτο σου μωρό ή η πρώτη φορά που προσπαθείς να θηλάσεις, θα δυσκολευτείς στην αρχή και ναι, το πιθανότερο είναι να τραυματιστούν λίγο οι θηλές σου και να πονάς κάθε φορά που το μωρό θα τρώει. Δεν πειράζει! Κάνε ένα κουράγιο μια-δυο βδομάδες και θα μπουν όλα στη σειρά. Σε λίγο καιρό όλα θα σου φαίνονται παιχνιδάκι και θα θηλάζεις σαν να ήξερες πάντα πώς.
  • Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα από τη ζωή σου και την καθημερινότητά σου. Μπορείς να βγεις για βόλτα ή για φαγητό ή για οτιδήποτε θες. Αν το μωρό σου πεινάσει απλά θα το ταΐσεις. Είσαι στο εμπορικό για ψώνια ή βγήκες για καφέ; Ρίξε μια πανούλα στον ώμο σου και τάισε το μωρό σου. Κανείς δεν θα σε πάρει χαμπάρι και δεν θα προκαλέσεις τα βλέμματα. Αλλά και να γυρίσει ο άξεστος κύριος να σε κοιτάξει, τι σε νοιάζει αλήθεια;
  • Μάθε τον πρώτο καιρό να κουβαλάς μαζί σου ένα δεύτερο μπλουζάκι. Μπορεί να το χρειαστείς κάποια στιγμή.
  • Γύρισες στη δουλειά και ο απογαλακτισμός σου φαίνεται η μόνη λύση; Γιατί; Υπάρχουν πια τα μέσα να συνεχίσεις να θηλάζεις για όσο θες, άσχετα αν γύρισες στη δουλειά . Μην φοβάσαι και κάντο για το παιδί σου. Θα κουραστείς λίγο είναι αλήθεια, αλλά αξίζει το κόπο και σίγουρα δεν θα το μετανιώσεις. Κάνε ένα μικρό προγραμματισμό και πάρε ένα μικρό ηλεκτρικό θήλαστρο. Μάζεψε λίγο γάλα και βάλτο στην κατάψυξη σε μπουκάλια. Θα σου γίνει συνήθεια από κάποια στιγμή και μετά.
  • Μάθε πώς γίνεται ο θηλασμός από την ξαπλωτή θέση μαμάς και μωρού. Με έχει σώσει άπειρες φορές. Τις μέρες που δεν αντέχεις άλλο ή νιώθεις εξαντλημένη και τις μέρες που το μωρό δεν ησυχάζει και δεν κοιμάται καθόλου, η θέση αυτή για θηλασμό θα είναι ανακούφιση. 
  • Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να φεύγετε από το σπίτι και αν μην έχεις έγνοια για μπουκάλια, ζεστό νερό, θερμός, σκόνες και όλα τα συναφή; Είναι μεγάλο το όφελος και η αίσθηση ευελιξίας όταν έχεις μωρό είναι πολύ σημαντική.
  • Η υποστήριξη του περιβάλλοντός σας και ιδιαίτερα του συζύγου είναι αναγκαία. Απαγόρευσε από την αρχή τα σχόλια του τύπου "Σταματά πια με το θηλασμό έχεις χαλάσει όλα σου τα δόντια". "Αν συνεχίσεις κι άλλο θα πάθεις οστεοπόρωση". Λέτε ο Θεός να τα έχει φτιάξει έτσι;

Ακούστε κι αυτό. Το ξέρετε ότι ο θηλασμός δύναται να αυξήσει το δείκτη IQ του μωρού σας μέχρι και 7,5 μονάδες; 



Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Για Θεό.

Σήμερα ας μιλήσουμε για Θεό.
Σήμερα, για μια μέρα, ας αφήσουμε στην άκρη τα παιχνίδια των μωρών, τις ατάκες τους και τους δέκα τρόπους για να αφιερώσουμε χρόνο στα παιδιά μας, και ας μιλήσουμε για Θεό.
 Άβολο ε;
Ναι και εμένα αυτή η κουβέντα με κάνει να νιώθω άβολα. 
Τον παρακαλάμε για τα παιδιά, τον άντρα, τη δουλειά μας, για ακόμα ένα μωρό που θέλουμε να μας στείλει, για τα λεφτά, που όπως φαίνεται δεν μας αρκούν, για την υγεία των γονιών μας, για τη γέννα να πάνε όλα καλά, για τις εξετάσεις των παιδιών μας, για τα πάντα, και επιμένουμε, περιέργως, να μη μιλάμε γι' Αυτόν. Σαν να είναι ένα θέμα ταμπού και η φίλη μας, μάλλον, προτιμάει να μας πει για το νέο χρώμα στα μαλλιά της.
Ας αφήσουμε στην άκρη, έτσι για αλλαγή, όλα τα "σημαντικά" για μια μέρα και ας μιλήσουμε για Θεό. Ας διαβάσουμε για Θεό, ας ακούσουμε ένα θείο λόγο, ας βάλουμε το πρωί να ακούσουμε λίγο το ραδιόφωνο της Εκκλησίας ή ας βάλουμε στο youtube έναν αγιορείτη γέροντα να μας αναπαύσει.
Ας μάθουμε στα παιδιά μας να ενώνουν τα χεράκια τους το βράδυ μπροστά στην Παναγία και να ευχαριστήσουν για όσα τους δίνονται. Ας τους διαβάσουμε βίους Αγίων και αντί να διαβάσουμε την κοκκινοσκουφίτσα για ακόμα μια φορά, ας ανοίξουμε την εικονογραφημένη Βίβλο.
Ας γίνουμε ουσιαστικοί, έτσι για αλλαγή.
Την Κυριακή ας μάθουμε να την αφιερώνουμε στον εκκλησιασμό των παιδιών μας και αν μας δίνεται η ευκαιρία, ας τα στείλουμε στο κατηχητικό. Θα πλημμυρίσει η καρδιά τους. Ξέρετε τι όμορφα χριστιανικά τραγούδια υπάρχουν; Έλεος πια μ' αυτά τα ''Ζουζούνια''!
Το μεσημέρι στο οικογενειακό τραπέζι, όσοι ακόμα τρώμε όλοι μαζί, ας πούμε μια μικρή προσευχούλα πριν το φαγητό. Ξέρετε πόσο ενώνει την οικογένεια κάτι τόσο απλό;
Ας αλλάξουμε συνήθειες και ας βάλουμε το Θεό στη μέρα μας μέσα και ειδικότερα στη μέρα των παιδιών μας. Όχι εθιμοτυπικά αλλά ουσιαστικά και καθημερινά.
Ψαχτείτε λίγο. Βρείτε παιδικά χριστιανικά βιβλία, παιδικά χριστιανικά τραγούδια, μάθετε προσευχούλες, μιλήστε για τη ζωή του Χριστού σαν παιδί, μιλήστε για θαύματα που έγιναν στις μέρες μας,για τον φύλακα άγγελό τους.
Ας Τον βάλουμε στη ζωή μας. Τι έχουμε να χάσουμε;
Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια πολλή, αλλά τι έχουμε να φοβηθούμε; Οι μανούλες όλες, είμαστε φτιαγμένες για τα δύσκολα. Τουλάχιστο αυτός θα είναι ένας αγώνας για να μάθουν τα παιδιά μας να αγαπάνε πραγματικά, να συμπονούν, να συγχωρούν, να μοιράζονται, να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα με τα σημαντικά μόνο.
Καλή μας δύναμη!


Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Θα κοιμηθούμε καθόλου;


Το σκηνικό έχει κάπως έτσι.

Μια καημένη, αναμαλλιασμένη συνήθως, με μάτια πρησμένα, σηκώνεται για ακόμη μια φορά μέσα στη νύχτα, σέρνεται στους διαδρόμους του σπιτιού, σκοντάφτει σε κάτι παιχνίδια, πατάει για ακόμη μια φορά το αφημένο τουβλάκι και φτάνει στο δωμάτιο των παιδιών για να συμπαρασταθεί στο καμάρι της που ξύπνησε.

Η αιτία είναι ίδια ή και διαφορετική κάθε βράδυ, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πάλι δεν θα κοιμηθούμε.
 Ίσως έχει κολικούς,
 Ίσως πεινάει και θέλει γάλα, ίσως θέλει λίγο να θηλάσει, ίσως είδε ένα κακό όνειρο.
 Ίσως το μωρό βγάζει δόντια, ίσως διψάει, ίσως χρειάζεται να πάει στη τουαλέτα και δεν μπορεί να κατεβάσει την πυτζάμα του, ίσως είναι λίγο μπουκωμένο και δεν μπορεί να ανασάνει, ίσως έχει πυρετό, ίσως απλά ξύπνησε και ουρλιάζει και θέλει μόνο μια αγκαλιά.
Αν έχετε πάνω από ένα παιδί, είναι μαθηματικά σίγουρο, ότι κάτι από τα παραπάνω θα συμβαίνει τουλάχιστο σε ένα. Άσε που αν αποφασίσεις να αφήσεις λίγο το ένα να κλάψει, θα ξυπνήσουν και τα υπόλοιπα και θα κάνετε πρόβες για χορωδία βραδιάτικα.
Δεν θα κοιμηθείτε όπως και να έχει.

Το πρώτο μας παιδί δε, από το πρώτο βράδυ στο μαιευτήριο, έδειξε τα σημεία. Δεν κλείσαμε μάτι, ούτε εμείς, ούτε οι άλλες κυρίες από δίπλα. Στο σπίτι μετά, μια από τα ίδια. Όλη μέρα το μάτι γαρίδα. Καλά αυτό το παιδί δεν νυστάζει; Αγοράσαμε βιβλία για να ενημερωθούμε, διαβάσαμε και ψάξαμε στο ίντερνετ, ρωτήσαμε την παιδίατρο, βάλαμε μουσική με ήχους της θάλασσας και της φύσης. Όλα τα κάναμε και όλα φαίνονταν ανούσια. Αποτυγχάναμε κάθε βράδυ, ακούγοντας πάραυτα τους ήχους των πουλιών από το cd player.

Για να μην γίνομαι υπερβολική, υπάρχουν κάποια διαστήματα, ημερών, μην φανταστείτε, που κάτι πάει να γίνει και κοιμόμαστε όλο το βράδυ. Για λίγο όμως. Ποτέ δεν κρατάει πολύ.

Και οι συζητήσεις με τους συμπάσχοντες, άυπνους φίλους μας με παιδιά, συνεχίζονται. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι που σε νιώθουν.  Οι απορίες και τα σχέδια δράσης όλο δίνουν και παίρνουν. Μήπως να μην τους κοιμίζουμε το μεσημέρι ή μήπως να τους δώσουμε την ελευθερία να κοιμούνται όποια ώρα θέλουν; Μήπως να του κόψω το γάλα το βράδυ ή μήπως να δίνω τσάι ή νερό;
Να κάνουμε πάλι ένα αγιασμό στο σπίτι μήπως το μωρό βλέπει όνειρα, μήπως κρυώνει, μήπως ζεσταίνεται, μήπως έχει πολύ υγρασία στο σπίτι;

Εκεί που πας να τρελαθείς, γιατί δεν βρίσκεις τι πάει τόσο λάθος και το δικό σου παιδί δεν κοιμάται, ξαφνικά κοιμάται όλο το βράδυ. Κοιμάσαι το πρώτο βράδυ και δεν το πιστεύεις, το δεύτερο βράδυ είσαι ευτυχής και μονολογείς πως το μωρό σου πάει μεγάλωσε και τώρα πια θα κοιμάστε. Πριν προλάβεις να χαρείς, πάλι τα ίδια.
Το πρωί, στην καλύτερη, σας βρίσκει όλους μαζί στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Άλλες θα σας βρει στον καναπέ, άλλες εσένα στο δωμάτιο των παιδιών και τον άντρα σου στο σαλόνι. Οι δυνατότητες των συνδυασμών είναι πολλές.

Μην ψάχνετε άλλο. Όπως λέει και ο άντρας μου, μην πολεμάτε τα δεδομένα. Απλά δεχτείτε το. Δεν υπάρχει ύπνος για σας.
Με το που τελειώσετε το μπάνιο σας, βάλετε τις πυτζάμες σας και πάτε να ξαπλώσετε, τότε είναι που θα ξυπνήσουν. Ή μόλις καταφέρετε να τους κοιμίσετε, μετά από κόπο και πολύ προσπάθεια, τότε είναι που θα κτυπήσει το τηλέφωνο.
Συνεχίστε να περπατάτε στις μύτες για να βγείτε από το δωμάτιό τους, αλλά πάλι θα πατήσετε το παιχνίδι που παίζει μουσική με το άγγιγμα και το παρκέ πάλι θα κάνει το γνωστό θόρυβο.

Νυστάζουμε πολύ αλλά δεν έχει σημασία.
Τα πρωινά, μετά τις πολύωρες βραδυνές μας βόλτες από δωμάτιο σε δωμάτιο, θα είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τους λόγους που το μωρό μας πάλι δεν κοιμήθηκε και θα κλείνουμε τα μάτια κλεφτά, στον καναπέ, όποτε μας δίνεται η ευκαιρία.

Καλά ξενύχτια!

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Σχολεία χωρίς τοίχους.

Όντως υπάρχουν σχολεία χωρίς τοίχους.
 Κυριολεκτικά χωρίς τοίχους. Θα αναρωτηθείτε βέβαια, γιατί να μην έχουν τοίχους και όχι, δεν είναι γιατί δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους για να τους χτίσουν.
 Αυτό το υπέροχο σχολείο βρίσκεται στη Στοκχόλμη της Σουηδίας και ονομάζεται Vittra Telefonplan. Είναι ένα σχολείο του μέλλοντος, μόνο που υπάρχει και υπάρχουν τυχερά παιδιά που φοιτούν σε αυτό.


Το σχολείο βάζει πρώτα απ' όλα τον μαθητή και τις ανάγκες του. Χρησιμοποιώντας νέες εκπαιδευτικές μεθόδους, προάγει την αλληλεπίδραση των μαθητών και των εκπαιδευτικών σε σχέση με το όμορφο περιβάλλον. Είναι ένα σχολείο ανοικτό στις νέες τεχνολογίες, στη δημιουργική ενασχόληση, στη χρήση ομάδων εργασίας, στις νέες ιδέες και στην κατάρριψη των στερεότυπων μορφών εκπαίδευσης.

Ένα άλλο σχολείο, που πέτυχα στο ίντερνετ και πραγματικά με μάγεψε με την όμορφη αρχιτεκτονική του είναι το kiddy shonan C/X nursery school που βρίσκεται στην Ιαπωνία.

Πραγματικά βλέποντας αυτές τις εικόνες, λίγο ζηλεύω. Θα ήθελα τα παιδιά μου να είχαν παρόμοιες επιλογές εκπαίδευσης και εδώ στη χώρα μας. Επιλογές που όχι μόνο έχουν άριστα αποτελέσματα στην απόκτηση γνώσης, αλλά προετοιμάζουν πολίτες ενεργούς, με όρεξη και διάθεση. Έχοντας τέτοιες επιλογές, τα παιδιά δεν παίρνουν απλά μασημένη γνώση, αλλά δημιουργούν και αποκτούν πολύπλευρα ερεθίσματα από πολύ μικρή ηλικία.

 Και εκεί που πάω να απογοητευτώ με τη σύγκριση των πιο πάνω με τα ελληνικά σχολεία, πετυχαίνω το πιο κάτω βίντεο.


Το χαμόγελο το έσκασα μετά το βίντεο αυτό.
 Υπάρχουν και εδώ άνθρωποι με πάθος και όρεξη. Έχουμε τη μαγιά και ξεκινάμε και εμείς σιγά σιγά. Μακάρι όλοι οι δάσκαλοι, να είχαν το πάθος του.
 Όχι για μας, για τα παιδιά μας.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Road trip!!

Φωτό http://whatsupusana.com
Πήραμε τα παιδιά, τρία είναι σας θυμίζω, φορτώσαμε τα πάντα στο αμάξι, όπως γίνεται συνήθως και
ταξιδέψαμε, οδικώς, από Φλώρινα, μέχρι την Αρκαδία Πελοποννήσου.  Να τονίσω, διότι είναι σημαντικό στοιχείο της ιστορίας,  ότι το μεγάλο μας παιδί δεν είναι ακόμα τεσσάρων, ο δεύτερος είναι δύο και η μικρή 7 μηνών.
Ναι το κάναμε, ούτε εγώ δεν το πιστεύω, τώρα που το γράφω.  Όσοι είστε γονείς, έχετε μια εντύπωση του τι έγινε.
Λίγο πριν τελειώσει το καλοκαίρι, και έχοντας μια υποχρέωση στην Πελοπόννησο, αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς και να το κάνουμε σαν εκδρομή.

Το σχέδιο ήτανε να κάνουμε πολλές στάσεις για να ξεκουράζονται τα μωρά. Θα τρώγαμε για μεσημέρι στην Θεσσαλονίκη, θα βλέπαμε τους κουμπάρους μας στο Βόλο, θα πίναμε καφέ στη Χαλκίδα, θα διανυχτερεύαμε Αθήνα και θα συνεχίζαμε την επομένη. Θα επισκεπτόμασταν τον Ισθμό, το Ναύπλιο και εντέλει θα φτάναμε στον προορισμό μας.

Η αλήθεια βέβαια ήταν λίγο διαφορετική. Κάναμε 4-5 στάσεις να αλλάξουμε πάνες, άλλες 4-5 για φαγητό, γάλα, κρέμα, θηλασμό, άλλες 4-5 να καθαρίσουμε τους εμετούς, λίγες ακόμα για να αλλάξουμε ρούχα γιατί χύθηκε το νερό, γιατί χύθηκε ο καφές, γιατί κάποιος ίδρωσε στον ύπνο του, γιατί έπεσε το μπουκάλι τους κάτω από το κάθισμα, άλλες 4-5 για να ηρεμήσουν και να ξεκουραστούν στην μέση του πουθενά και κάπως έτσι όντως διανυχτερεύσαμε στην Αθήνα.

Ο δρόμος μετά, για τον τελικό προορισμό ήταν όλο στροφές και φαντάζεστε τη συνέχεια του ταξιδιού. Κάποια στιγμή δεν είχα άλλα ρούχα να τους βάλω και έκανα και μια πρόχειρη μπουγάδα.
Για να μην φαίνονται όλα τραγικά, να σας πω ότι υπήρχαν και οι στιγμές που φαντάζεται κανείς σε ένα αυτοκίνητο με παιδιά. Τραγούδια, ιστορίες, παραμύθια, ερωτήσεις και απορίες για το τι βλέπουμε στο δρόμο.

 Εντέλει, ήταν μία ωραία εμπειρία και μάθαμε απ' αυτήν πολλά πράγματα.

  • Καταρχήν να μην το ξανακάνουμε! Αστείο ακούγεται, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Αν τα παιδιά σας δεν είναι σε ηλικία που αυτοεξυπηρετούνται σε κάποιο βαθμό και αν δεν είναι απολύτως ανάγκη, αποφύγετε τα μακρινά, πολύωρα ταξίδια. (καλό είναι να ισχύουν και τα δύο).
  • Επιπλέον, σε τυχόν τέτοια μετακίνηση στο μέλλον, θα προτιμήσουμε άλλο μέσο μεταφοράς πιο εύκολο και ίσως πιο ξεκούραστο για τα παιδιά. Σκέφτομαι ότι, το τρένο μπορεί να είναι μια καλή περίπτωση, αλλά και το αεροπλάνο, που μειώνει τις αποστάσεις, ακούγεται μια καλή λύση.
  • Οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι αδελφές και οι νύφες για κάτι τέτοια υπάρχουν. Αφήστε τα παιδιά μια-δυο μέρες και πηγαίνετε να κάνετε την δουλειά σας σαν άνθρωποι. Εξάλλου σε τόσο μικρές ηλικίες, δεν θα θυμούνται και τίποτα. Βέβαια, δεν θα υπάρχουν και οι αναμνηστικές φωτογραφίες με την μαμά αναμαλλιασμένη και τα παιδιά κατάκοπα και ιδρωμένα, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.
  • Αν χρειαστεί παρόλα αυτά να κάνετε το εγχείρημα, εφοδιαστείτε με τα πάντα. Οτιδήποτε μπορεί να περάσει από το μυαλό σας, απλά φορτώστε το στο αμάξι.
  • Αν τελικά το κάνετε και καταφέρετε να γυρίσετε πίσω στη βάση σας, πάρτε δυο-τρεις μέρες άδεια μετά για να συνέλθετε.
Δείτε κάποιες στιγμές από το ταξίδι μας. 


 Η φωτογραφία στον Ισθμό της Κορίνθου που ποτέ δεν βγήκε καλή. Είναι και αυτό όμως μια ανάμνηση!
 Το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας. Ένα ζωντανό θαύμα με 17 δέντρα να βρίσκονται στην στέγη ενός μικρού ναού και πουθενά να μην διακρίνονται ρίζες. Εάν σας δοθεί η ευκαιρία, επισκεφθείτε το.

 Ο ελληνικός καφές που ήπιαμε στο κέντρο της Αθήνας. Τον απολαμβάνεις μόνο που τον βλέπεις έτσι σερβιρισμένο.


Τα Μετέωρα. Ναι, το κάναμε κι αυτό αλλά δεν το μετανιώνω στιγμή. Ανεβήκαμε με τα μωρά στο Μεγάλο Μετέωρο.























Καλά ταξίδια!!

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Πότε μου ομορφαίνεις τη μέρα!

φωτό www.careerealism.com/happiness-work/
  • Όταν τρως μια σοκολάτα και πρέπει εγώ μετά να σε κάνω μπάνιο και να σε αλλάξω ρούχα.
  • Όταν επιμένεις να φας μόνος σου το φαγητό και πρέπει εγώ μετά να σε κάνω μπάνιο, να σε αλλάξω ρούχα, να σφουγγαρίσω και να σε ταΐσω (γιατί δεν έφαγες σχεδόν τίποτα).
  • Όταν τραγουδάς το "Αχ κουνελάκι", και το μόνο που πετυχαίνεις σωστά είναι το -άκι από το κουνελάκι.
  • Όταν θες να με βοηθήσεις με τις δουλειές στο σπίτι και θεωρείς ότι είναι πρέπον να βάλεις νερό από το μπουκάλι σου στο laptop του μπαμπά ή να γεμίσεις azax τον καινούριο καναπέ.
  • Όταν θες να με βοηθήσεις με το κέικ και σου φαίνεται καλή ιδέα να ρίξεις μέσα στο βούτυρο τα αυγά ΟΛΟΚΛΗΡΑ.
  • Όταν βλέπεις έναν ιερέα στο δρόμο και είσαι σίγουρος ότι είναι ο "Χριστούλης".
  • Όταν αγκαλιάζεις τα αδέλφια σου(Θεέ μου τι ωραία εικόνα είναι αυτή).
  • Όταν χορεύεις με όλη σου την ψυχή και κάνεις τις πιο θαυμάσιες δικές σου φιγούρες.
  • Όταν μου φέρνεις για δώρο μια πέτρα που βρήκες στο δρόμο.
  • Όταν γελάς δυνατά και σχεδόν πετάς από την χαρά σου, ενώ ακόμα δεν έχεις μιλήσει.
  • Όταν ανεβαίνεις στο τραπεζάκι του σαλονιού να πεις το ποίημα σου, ενώ δεν έχεις ποίημα, απλά μιμείσαι τον αδελφό σου.
  • Όταν για ένα περίεργο λόγο, όλη σου η βιβλιοθήκη με τα παραμύθια βρίσκεται μέσα στον κάδο του πλυντηρίου.
  • Όταν παίζεις κρυφτό με τα βρεγμένα ρούχα και τελικά πέφτει η απλώστρα και μάλλον τα λευκά πρέπει να ξαναπλυθούν.
  • Όταν ζωγραφίζεις δρόμους(έτσι λες τις γραμμές σου) στους τοίχους του σπιτιού.
  • Όταν πέφτουν τα μπροστινά σου δόντια και εσύ τα επιδεικνύεις όλο χαρά γιατί είσαι πια μεγάλος.
  • Όταν κοιμάσαι και γελάς δυνατά στον ύπνο σου.
  • Όταν σηκώνεις ψηλά τα χεράκια σου και ίσα ίσα ακουμπάς τα μαλλιά σου.
  • Όταν τρέχεις να φέρεις τα δικά σου εργαλεία για να βοηθήσεις τον μπαμπά να φτιάξει κάτι.
  • Όταν μου λες ότι με αγαπάς μέχρι τον ουρανό και μέχρι τον ήλιο.
Σκεφτήκατε ποτέ τις δικές σας στιγμές ευτυχίας μέσα στη μέρα; Τα παιδιά είναι τα ζωντανά θαύματα στη ζωή μας. Ας μάθουμε όλοι μας να απολαμβάνουμε τις στιγμές!

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Υπνοδωμάτια παιδιών στον κόσμο!

Είναι μέρες τώρα που βλέπω το υπνοδωμάτιο των παιδιών και όλο κάτι μου φταίει. Τα παιχνίδια που είναι όλα σκόρπια, τα πράγματά τους που δεν χωράνε, η μοκέτα που θέλει οπωσδήποτε καθάρισμα. Και μετά πέτυχα το παρακάτω άρθρο εδώ το οποίο με συγκλόνισε. Ευτυχώς είμαστε από τους τυχερούς. Όλα τα άλλα είναι απλά γκρίνια.

Τα υπνοδωμάτια 10 παιδιών σε διάφορα 

μέρη του κόσμου.

indira (7 ετών) απο το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Απο 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολειο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.
indira (7 ετών) από το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι,
με τα αδέρφια της. Από 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολείο και
 ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.
Kaya(4 ετών) απο το Τοκυο.Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια οταν μεγαλώσει.
Kaya(4 ετών) από το Τόκιο.Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο
διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλε
 και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.
Dong (9 ετών) απο Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λιγη τηλεόραση και κάνει τα μαθηματα του για το σχολείο. Το ονειρο του ειναι να γίνει αστυνομικός.
Dong (9 ετών) από Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του.
 Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα
 μαθήματά του για το σχολείο. Το όνειρό του είναι να γίνει αστυνομικός.
Joey (11 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Οταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικα του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του ειναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.
Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Όταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο
 του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια
και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν
μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.
Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογέεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω απο 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.
Jasmine (4 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένεια της σε ένα μεγάλο
σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς
και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται
 καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.
Lamine( 12 ετών) απο τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεββατια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα απο τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.
Lamine( 12 ετών) από τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια.
Τα κρεβάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα.
 Δουλεύουν κάθε μέρα από τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου
 διαβάζουν το Κοράνι.
Thais (11 ετών) απο την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια απο την Βραζιλία.
Thais (11 ετών) από την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της.
 Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά.
 Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.
Douha (10 ετών) απο την Παλαιστίνη. Μένει σε kατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.
Douha (10 ετών) από την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα
11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός
 αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.
Jamie (9 ετών) απο την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρε΄θεται να γίνει δικηγορος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδώτικο δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.
Jamie (9 ετών) από την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο.
 Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιωτικό
 δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και
 κολύμβησης.
Roathy(8 ετών) απο την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε σκουπιδια και το κρεβάτι του είναι παλία λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινο. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα οποια και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.
Roathy(8 ετών) από την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε
 σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του
 γεύμα είναι το πρωινό. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό
 κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και
κονσέρβες τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.
Nantio (15 ετών) απο την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή φτιαγμένη απο πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομη.Κάθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.
Nantio (15 ετών) από την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή
 φτιαγμένη από πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα
 πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει
ξύλα.
Άστεγο παιδί απο τη Ρωμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρούν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.
Άστεγο παιδί από τη Ρώμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του
και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρουν κανονικές δουλειές.
Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.

μετάφραση /επιμέλεια: Natalie Sampas
Πηγές:  childit.gr -  aksioprepeiakantoxh.com dkaravasilis.gr 

Μπαμπά, πού είσαι;

Πρόσφατα, ο άντρας μου έλειπε λόγω δουλειάς για περίπου ένα μήνα. Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετωπίσαμε κάτι τέτοιο και εγώ αλήθεια δυσκολεύτηκα. Αυτός ο μήνας ήταν η αιτία να καταλάβω, στο ελάχιστο βέβαια, τι περνάει κάθε γυναίκα που ο άντρας της είτε γυρνάει αργά από την δουλειά σε καθημερινή βάση, είτε λείπει στο εξωτερικό για μεγάλα διαστήματα, είτε είναι στο σπίτι, αλλά με ένα μαγικό δικό του τρόπο είναι σαν είναι και πάλι απών. Ας μην αναφέρω και τις μονογονικές οικογένειες, που φαντάζομαι ότι κάθε μέρα είναι ένας αγώνας δρόμου, ειδικότερα όταν υπάρχουν παραπάνω από ένα παιδιά.
Καταρχήν, να πω ότι τώρα, που πέρασε αυτός ο δύσκολος μήνας, είμαι κομμάτια. Σαν να έχω τελειώσει από ένα αγώνα δρόμου και πρέπει να κάτσω για λίγο, να ανασάνω και να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και το ξυπνητήρι δεν το ακούω πια τα πρωινά. Και αναρωτιέμαι τι έκανα για να  είμαι τόσο κουρασμένη.
  1. Αρχικά, η μοναξιά σε κουράζει από μόνη της. Θα μου πεις πότε προλαβαίνεις να νιώσεις μοναξιά, όταν έχεις τρία παιδιά να τρέχεις; Προλαβαίνεις, μια χαρά προλαβαίνεις. Γιατί έχω καταλήξει πως, τον άντρα μας δεν τον θέλουμε σπίτι για να κάνει δουλειές ή να βοηθάει με τα παιδιά. Απλά θέλουμε να είναι κάπου εκεί γύρω, να περιφέρεται, να τον νιώθουμε κοντά μας, να μας φτιάξει ένα καφέ κάποια στιγμή και να μας τον φέρει, να μας πει ένα καλό λόγο. Είναι αρκετή αυτή η συνεισφορά, τουλάχιστο για μένα.  Όταν είναι εκεί, έχουμε όρεξη και διάθεση και περιέργως και πολύ περισσότερη δύναμη, να κάνουμε τα πάντα.
  2. Η συνεχής και αποκλειστική ευθύνη των παιδιών είναι σχεδόν δυσβάστακτη. Μπορεί να σας ακούγεται τρελό αλλά, το να έχεις το νου σου σε όλα και το μυαλό σου να είναι στην κουζίνα που είναι αναμμένη, στο σίδερο που καίει, στο μπαλκόνι μην ανέβουν σε καμιά καρέκλα, στο μολύβι που κρατάει και όπως το βλέπεις κάποια στιγμή θα βρεθεί στο μάτι του, στο τι ώρα θα γυρίσει το βράδυ, στο αν θα τρέχει πάλι με το μηχανάκι, ε! πώς να το κάνουμε, είναι κουραστικό. 
  3. Το να πάρεις γάλα είναι ολόκληρο ταξίδι. Όταν τα μωρά είναι μικρά και δεν μπορείς να τα αφήσεις, ακόμα και το να πάρεις ένα γάλα και ένα ψωμί γίνεται σίριαλ. Ετοίμασε τους όλους, κουβάλα τους στο αμάξι, βάλτους στο καρότσι, ψώνισε, ψάξε να βρεις το δεκάευρο μέσα στον πανικό σου, κουβάλα τα ψώνια, κουβάλα και τα μωρά. Το αστείο είναι πως, με το που θα γυρίσεις σπίτι, κάτι θα θυμηθείς ότι δεν πήρες. 
  4.  Είναι και το απογευματινό πρόγραμμα. Είναι γνωστό ότι όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι πολυπράγμονες. Τρέξε καημένη μάνα τώρα και στα αγγλικά και στο ποδόσφαιρο και στο μπαλέτο της μικρής. Μην ξεχάσεις και το κολυμβητήριο, το βιολί και την κιθάρα. Στα ενδιάμεσα πρέπει να διαβάσουμε και για την επομένη και αν μας μείνουν 5 λεπτά να προλάβουμε και εμείς οι καημένες να κάνουμε ένα μπάνιο. 
  5.  Οι αντρικές δουλειές. Ξαφνικά έχεις να γεμίσεις το αμάξι με βενζίνη, να βγάλεις τα σκουπίδια έξω, να πλύνεις το αυτοκίνητο που είναι χάλια, να τρέξεις στις τράπεζες για τους λογαριασμούς, στην σπιτονοικοκυρά για το νοίκι, να ποτίσεις και να κλαδέψεις, ίσως και να αλλάξεις την λάμπα που κάηκε. Βέβαια, όλα τα παραπάνω τα κάνεις έτσι και αλλιώς, αλλά καμιά φορά, πού ξέρεις, ίσως αν ήταν σπίτι να ήσουν τυχερή. 
  6.  Το να είσαι ο ΟΗΕ συνέχεια είναι ανυπόφορο. Δεν το αντέχω να κάνω συνέχεια το διαιτητή στους τσακωμούς των παιδιών. Το να ανεβάζεις την ένταση της φωνής σου, να τιμωρείς και να βάζεις τιμωρίες είναι πολύ κουραστικό. Άσε που όταν σε ακούνε συνέχεια να φωνάζεις, από ένα σημείο και μετά δεν σε ακούνε έτσι και αλλιώς. 
  7.  Τα παιδιά τον χρειάζονται. Μπορεί να μην το λένε, αλλά σίγουρα τους λείπει. Γι' αυτό όταν ο μπαμπάς λείπει πολύ, τα παιδιά γίνονται πιο ανυπάκουα, λιγότερο συνεργάσιμα, θυμώνουν πιο εύκολα, κλαίνε πιο εύκολα, γκρινιάζουν συχνότερα. Τον έχουν ανάγκη.
 Το θέμα είναι μεγάλο, σοβαρό και ανεξάντλητο. Όσες μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά, είναι προικισμένες από τον Θεό για να τα καταφέρνουν. Εμείς οι υπόλοιπες, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τίποτα.