Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Καλά Χριστούγεννα!

Έξω έχει μια όμορφη καταχνιά που μοιάζει να σιγοτραγουδά τα κάλαντα. Όλα ήσυχα και σχεδόν ασάλευτα μοιάζουν να περιμένουν την αυγή. Ακόμα και η φύση περιμένει να γιορτάσει το Χριστό και να δει το θαύμα που πρόκειται να συμβεί σε λίγο. Στο σπίτι τα παιδιά ήδη κοιμούνται και τα ρούχα τους περιμένουν και αυτά στην καρέκλα, το θαυμαστό πρωινό. Οι γειτονιές με το άρωμα κανέλας και πορτοκαλιού που ξεπηδάει από τα στενά,γαλήνιες με μόνη ζωντανή εικόνα τα λαμπάκια από τα μπαλκόνια, είναι και αυτές σε αναμονή της μεγάλης μέρας.
Όλοι και όλα περιμένουν το Χριστό. Περιμένουν την αγάπη να περάσει από τις γειτονιές, να μπει στα σπίτια και μετά στις καρδιές μας. Περιμένουμε να ζήσουμε την αγκαλιά, τα φιλιά,το δόσιμο. Περιμένουμε να ανοίξουμε τα σπίτια μας, να γελάσουμε και να νιώσουμε για λίγο το μαζί.
Τι μεγάλη μέρα αλήθεια είναι αυτή που ξημερώνει; Μας αλλάζει αυτή η μέρα και μας κάνει καλύτερους. Πολύ καλύτερους.
Απλά αναρωτιέμαι γιατί να μην γιορτάζουμε το Χριστό κάθε μέρα στην καρδιά μας. Γιατί να μην μοιραζόμαστε,να μην ανοιγόμαστε, να μην χαμογελάμε κάθε μέρα; Ο Χριστός και η αγάπη είναι εδώ κάθε φορά και κάθε μέρα. Το ίδιο και τα παιδιά, οι φίλοι μας και όλοι όσοι αγαπάμε. Ο φτωχός πεινάει και άλλες μέρες και οι παππούδες μας ζουν τη μοναξιά τους κάθε λεπτό της μέρας.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Ας δώσουμε αγάπη για να γιορτάσουμε το Χριστό μας.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Μικρές δόσεις αλήθειας!

Η εικόνα είναι σίγουρα γνωστή.
Μια γυναίκα ρακένδυτη και ταλαιπωρημένη, έχοντας στην αγκαλιά
της ένα μωρό, να κάθεται και να ζητιανεύει. Είναι η γυναίκα των σουπερμάρκετ, της εκκλησίας, του σταθμού, του εμπορικού.

Μια τέτοια γυναίκα συνάντησε ο γιος μου. Και κοντοστάθηκε να τη χαζέψει. Απόρησε αμέσως και ρώτησε τι είναι αυτή η κυρία και γιατί ζητάει από εμάς να της πάρουμε κάτι για να φάει το παιδί της.
Απόρησα και εγώ και κοντοστάθηκα λίγο να σκεφτώ αυτή τη σπουδαία στιγμή για το παιδί μου. Κάτι που μοιάζει σε μένα καθημερινό και ασήμαντο, σημάδεψε τη μέρα του παιδιού μου. Δεν ξέρω, ίσως και τη ζωή του.

Αναρωτήθηκε γιατί η κυρία δεν φοράει παπούτσια και γιατί κάθεται στο πάτωμα. Ρώτησε πού είναι το σπίτι τους και γιατί δεν είναι εδώ ο μπαμπάς να τους προσέχει.
Απλές ερωτήσεις. Δύσκολες απαντήσεις.

 Ένα παιδί που αυτές τις μέρες ζει τον παροξυσμό των ονειρεμένων του Χριστουγέννων. Ένα παιδί που περιμένει πώς και πώς τον Άγιο Βασίλη. Ένα παιδί που διαλέγει παιχνίδια, τα οποία θα παίξει το πολύ μια μέρα και μετά θα βρεθούν σκορπισμένα και πιθανώς σπασμένα στο δωμάτιό του, χάζευε απροκάλυπτα μια κυρία, που εμείς οι μεγάλοι προσπερνάμε αδιάφορα, και ήθελε απεγνωσμένα απαντήσεις.
 Τι ευθύνη τεράστια αλήθεια; Τι λες σε αυτό το παιδί που όταν βλέπει στο dvd player ένα παιδικό με τον γνωστό λύκο, κλείνει γρήγορα την οθόνη για να μην προλάβει ο κακός να φάει τα κατσικάκια;
Τον αφήνεις να ζήσει την ευτυχία και την εύκολη χαλαρότητα της παιδικής γιορτούλας και του ποιήματος που θα πει ή του το χαλάς με μια μικρή δόση πραγματικότητας; Εξακολουθείτε να κάνετε σχέδια για τις γιορτές που δεν θα έχει σχολείο ή λίγο τον βάζεις να προβληματιστεί και να δει τη σκληρότητα των πραγμάτων;

Εμείς πήραμε και ψωμί εκείνη τη μέρα και γάλα και δυο τρία πράγματα που θεωρήσαμε αναγκαία και τα δώσαμε στη κυρία που καθόταν στο πάτωμα. Η αλήθεια μας είναι πως το κάναμε μόνο για το παιδί. Όχι το παιδί της κυρίας, το δικό μας παιδί. Για να μάθει να νοιάζεται πιο πολύ. Να συμπονεί και να βοηθάει άλλους συχνότερα και με μεγαλύτερη ευκολία από εμάς. Να μην έχει ερωτήσεις και απορίες του στυλ "Αυτή γιατί δεν πάει να δουλέψει;" Απλά να βοηθάει, όσο και όποτε μπορεί.
Θέλω το παιδί μου να νοιάζεται και να γυρνάει το βλέμμα κάθε φορά και να πονάει τον άλλο. Αν δεν έχει να δώσει σαν ενήλικας πια, ας μη δώσει. Αλλά ας γυρίσει το βλέμμα. Ας πονέσει λίγο το διπλανό του.
Ας τους δώσουμε λίγες πινελιές αλήθειας αυτά τα Χριστούγεννα και τα παιδιά θα μας εκπλήξουν.
Θα νιώσουν και θα προσπαθήσουν πολύ περισσότερο από εμάς. Ίσως θελήσουν να πάρουν κάτι και σε εκείνο το μικρό κοριτσάκι που ήταν στην αγκαλιά της μαμάς του στο πάτωμα. Ίσως γίνουν σημαντικοί και καλύτεροι από εμάς. Ίσως μάθουν ότι αυτοί που είναι στους δρόμους, είναι ίσοι με μας και απλά έχουν ανάγκη.
 Ίσως μάθουν να γυρνάνε κάθε φορά το βλέμμα.


Φωτό http://www.henrymakow.com

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Φτιάξτε μόνοι σας στολίδια που τρώγονται!

Αν βαρεθήκατε λίγο τα παλιά σας στολίδια ή αν θέλετε απλά να κάνετε κάτι διασκεδαστικό που θα το χαρούν και τα παιδιά, φτιάξτε μόνοι σας καινούρια στολίδια που τρώγονται.
Εκτός από τα μπισκότα, θα χρειαστείτε χρώματα ζαχαροπλαστικής(τα βρίσκετε πια σε όλα τα μεγάλα σουπερμάρκετ), κορνέ, ή αν δεν έχετε, σακουλάκια τροφίμων, ψαλίδι και κορδέλες.


Αρχικά, φτιάξτε τα μπισκότα. Δεν χρειάζεται να έχετε κουπ-πατ. Μπορείτε να φτιάξετε δικό σας πατρόν με χαρτόνι. Αν έχετε σκοπό να τα κρεμάσετε στο δέντρο, μην ξεχάσετε να βγάλετε, πριν το ψήσιμο, μια τρυπούλα για να περάσει η κορδέλα αργότερα. Εγώ τις έκανα με καλαμάκι.Φτιάξτε όποια συνταγή σας αρέσει και αφήστε να κρυώσουν.



Στη συνέχεια φτιάξτε το γλάσο.
Χτυπήστε σε σφικτή μαρέγκα 2 ασπράδια και προσθέστε ζάχαρη άχνη μέχρι να γίνει ένα σφικτό γλάσο που στέκεται.




Ετοιμάστε τα χρώματα προσθέτοντας χρώμα μέσα στο γλάσο. Χωρίστε το βέβαια σε ανάλογες ποσότητες, ανάλογα με τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσετε. Γεμίστε το κορνέ και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη. Καλύτερα να χρησιμοποιείτε σακουλάκια, τα οποία αφού τα γεμίσετε με γλάσο, κόβετε μια μικρή γωνίτσα με το ψαλίδι από κάτω και δημιουργείτε το δικό σας κορνέ που δεν θέλει και πλύσιμο μετά.


















 Αν χρησιμοποιήσετε περισσότερα από ένα χρώμα σε κάθε μπισκότο, περιμένετε λίγα λεπτά κάθε φορά να στεγνώσει το προηγούμενο.  



Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Έφηβος ετών τεσσάρων!

Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Πάντως, κάτι συμβαίνει σίγουρα.

Πριν δυο μήνες ήτανε ένα παιδί γλυκό και πρόσχαρο. Ευγενικό, πρόθυμο να βοηθήσει. Μοιραζόταν τα πάντα, έλεγε ευχαριστώ και παρακαλώ και αν σε πετύχαινε στο δρόμο ένα καλημέρα το έλεγε. Σου έκανε αγκαλίτσες και έλεγε με την παιδική φωνούλα του πως σ' αγαπάει πολύ. Χαμογελαστός πήγαινε στον παιδικό σταθμό, χαμογελαστός έκανε μπάνιο το βράδυ και χαμογελαστός βοηθούσε να στρώσουμε το τραπέζι το μεσημέρι.

Αυτό το καιρό, ψάχνω με μανία να βρω τι έγινε και άλλαξε τόσο. Είμαι σίγουρη, τις περισσότερες μέρες, πως κάτι έχουμε κάνει λάθος εμείς οι γονείς. Άλλες μέρες πάλι, επιδιδόμαστε σε αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις με τον άντρα μου, τη μαμά, την πεθερά, τη γειτόνισσα, την κυρία στον παιδικό σταθμό για το τι συμβαίνει στο παιδί. Όχι, δεν καταλήξαμε κάπου. Ή μάλλον, κάθε μέρα κάτι άλλο σκαρφιζόμαστε.
Οι συνήθεις αιτίες για τέτοιες συμπεριφορές, είναι μάλλον απομακρυσμένες, γιατί ούτε μετακομίσαμε, ούτε γεννήσαμε πρόσφατα για να πούμε ότι ζηλεύει, δεν αλλάξαμε σχολείο, δεν αλλάξαμε συμπεριφορά, δεν του λείπει ο μπαμπάς του, δεν του λείπει η μαμά του και γενικώς δεν άλλαξε κάτι σημαντικό. Αν αναρωτηθείτε, ναι, του αφιερώνουμε κάθε μέρα προσωπικό χρόνο, ναι, παίζουμε μαζί του, ναι, διαβάζουμε ένα κατεβατό παραμύθια, ναι, πάμε στον παιδότοπο, στο φίλο του το Γιώργο, ναι, κάνει ποδήλατο, ναι,πίνει κακάο, ναι σε όλα.

Πριν δυο μέρες, σε κάποια ακόμα προσπάθεια μου να βρω τι γίνεται, πιάσαμε κουβέντα και τον άφησα απλά να μιλήσει. Και τι έμαθα; Ότι ο Παναγιώτης και ο Μήτσος(και αυτοί Ταρζάν από τον παιδικό σταθμό), δεν τον αφήνουν να βγει στο καστράκι, ούτε να μπει στην πισινούλα με τις μπάλες και ότι παίζει μόνος του με το αυτοκινητάκι του όλη μέρα. Το άλλο πρωί, η περήφανη μάνα που κατάφερε να βρει τι έχει το παιδί της, παίρνει τηλέφωνο στον παιδικό σταθμό να ζητήσει εξηγήσεις και να μάθει γιατί δεν την ενημέρωσε κανείς για τα τέρατα που συμβαίνουν. Μέχρι που η περήφανη μάνα έφαγε τα μούτρα της γιατί έμαθε ότι το καμάρι της είναι σχεδόν κολλητός με τον Μήτσο και τον Παναγιώτη και ότι παίζουν μαζί όλη μέρα.

Και η αναζήτηση της αιτίας συνεχίζεται. Το ίδιο και τα καινούρια χούγια του έφηβου τεσσάρων ετών γιου μου.
Κλασσικά, καμία μέρα δεν θέλει να πάει να πάει σχολείο, δεν θέλει να φάει και δεν θέλει να κάνει μπάνιο. Δεν θέλει να βάλει το μπουφάν για να βγει στο κρύο και όταν μπούμε στο σπίτι απ'έξω, δεν θέλει να το βγάλει.
 Όλα τα παιχνίδια εννοείται ότι είναι δικά του και αν τύχει η μαμά να τον πείσει ότι κάποια είναι του αδελφού του, θεωρεί ότι είναι μια καλή ιδέα να τα πετάξει, κατά προτίμηση στο κεφάλι του ιδιοκτήτη. Τσιρίζει, αδέξια, όταν δεν γίνεται το δικό του και όταν του μιλάς, επιδέξια σε γράφει ή περί πολλά τυρβάζει. Εννοείται ότι, δεν βοηθάει στο σπίτι και η απάντηση του είναι πάντα ένα τρανταχτό όχι στο "έλα να σου δώσω ένα φιλάκι" ή "έλα να σε αγκαλιάσω" ή "έλα να μιλήσουμε λίγο".
Τον φίλο του τον Γιάννη, δεν τον θέλει πια και όταν θυμώσει για κάτι πετάει τα πάντα, παντού. Χτυπάει τα αδέλφια του, σπρώχνει και δαγκώνει και ενίοτε τραβάει και μαλλιά.
Όταν του θυμώσω μου λέει ότι είναι πολύ στενορημένος( έτσι το λέει) και προχτές είπε και το κορυφαίο "Δεν ξέρω γιατί μερικές φορές αυτό το κεφάλι μου με κάνει να κάνω αταξίες" και " σήμερα θα παρακαλέσω το Χριστούλη να με κάνει να μην κάνω χαζομάρες".

Διάβασα, έψαξα σε βιβλιογραφία και στο ίντερνετ. Δεν βρήκα κάτι που να μας ταιριάζει.Μόνο κάτι που μου έκανε εντύπωση κράτησα. Ότι όντως, τα παιδιά κάπου εκεί στα τέσσερα, περνάνε μια φάση παρόμοια της εφηβείας. Η τεστοστερόνη χτυπάει κόκκινο.
Ας ξεδώσει λοιπόν και ο δικός μας Ταρζάν. Θα τον αφήσω να τρέχει σαν αφηνιασμένο στο σπίτι χωρίς λόγο, να σκαρφαλώνει σε καναπέδες, σε καρέκλες, σε τραπέζια όπου έχει στοιβάξει άλλες καρέκλες και ο Θεός να βάλει το χέρι Του.
Δεν ξέρω τι γίνεται αλήθεια, αλλά δεν θα λυγίσω. Θα το παλέψω κι ας χάνω κάποιες φορές την υπομονή μου. Θα συνεχίσω να τον πηγαίνω σχολείο σηκωτό, θα συνεχίσω να παλεύω μαζί του μέχρι να τον βάλω στην μπανιέρα και θα συνεχίσω να τρώω στο κεφάλι τον Μακουίν γιατί τόλμησα να του χτενίσω τα μαλλιά.
 Θα συνεχίσω να του λέω τα λάθη του και να του βάζω όρια. Θα συνεχίσω να του μιλάω και να τον αγκαλιάζω γιατί μάλλον το έχει ανάγκη.

Καλή δύναμη στους συμπάσχοντες.