Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Να πας να γεννήσεις αλλού!

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι το σύστημα υγείας μπορεί να σε φτάσει στα όριά σου.



Πάντα είχα μια πίστη στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ίσως γιατί τα τρία μου παιδιά τα γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο, γιατί σε δημόσιο νοσοκομείο κάναμε τα πρώτα ράμματα μετά από ατύχημα σε παιδική χαρά, γιατί σε δημόσιο νοσοκομείο βάλαμε γυψονάρθηκα στο χέρι μας μετά από ατύχημα και πάλι σε παιδική χαρά.
Είχα γενικά καλές εντυπώσεις και μας συμπεριφέρονταν πάντα με προσοχή και υπευθυνότητα.
Μέχρι τώρα.

Που με το που μπήκα στο μήνα μου, μας ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούμε να γεννήσουμε στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, γιατί παραιτήθηκαν οι παιδίατροι και χωρίς παιδίατρους, γέννα δεν γίνεται.
Στο ίδιο νοσοκομείο που είχα όλο τον καιρό το γιατρό μου, όπου έκανα τις εξετάσεις μου, που ήξερα τα κατατόπια, που είχα ξαναγεννήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μας φώναξαν ένα πρωί και μας έδωσαν αντίγραφο του ιατρικού μας φακέλου για να τον έχουμε μαζί όπου κι αν πάμε.

Βέβαια το όπου και αν πάμε είναι τόσο σχετικό που μου ακούγεται κοροϊδία.

Εδώ στην επαρχία οι επιλογές είναι συγκεκριμένες.
Λίγες και συγκεκριμένες.
Το πλησιέστερο νοσοκομείο είναι σε μια διπλανή πόλη μισή ώρα απόσταση. Μια χαρά θα μου πείτε. Ναι, αλλά δεν σε δέχονται αν πας τελευταία στιγμή και κάτι άκουσα (από πολλούς μάλιστα) για φακελάκια που δίνουν και παίρνουν. Το κορυφαίο είναι πως σε μια επίσκεψη μου εκεί σήμερα,έμαθα από γνωστή μου που βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με μένα και εντέλει γέννησε εκεί, πως όση ώρα ήταν στο χειρουργείο(την έκαναν καισαρική χωρίς ουσιαστικό λόγο), ο γιατρός γκρίνιαζε γιατί την πήγαν εκεί να γεννήσει. 
Η άλλη επιλογή είναι η ιδιωτική κλινική που έχει βέβαια τα εύσημα από όλους , αλλά το οικονομικό είναι λίγο τσουχτερό.
Τα άλλα νοσοκομεία του νομού, αλλά και άλλων διπλανών νομών ψυχορραγούν και είναι ένα βήμα πριν την διάλυση και πάει λέγοντας.

Έχω έτοιμη την βαλίτσα του μαιευτηρίου και κάθε φορά που την προσπερνώ στο σπίτι, κάτι με πιάνει. Δεν ξέρω πού θα πάω να γεννήσω. Αν θα προλάβω να παω κάπου ή αν τελικά έρθει το μωρό κάπου στο δρόμο, ψάχνοντας για νοσοκομείο, που εφημερεύει μαιευτήρας και παιδίατρος ταυτόχρονα. Πράγμα δύσκολο και δυσεύρετο.

Η αγανάκτησή που νιώθω βέβαια δεν είναι προσωπική μόνο.
Απλά νευριάζω και θυμώνω με το σύστημα.
Νιώθω σαν να ζω σε μια υπανάπτυκτη χώρα που σε αφήνει στο έλεός σου αν αρρωστήσεις ή αν χρειαστείς ιατρική βοήθεια και δεν έχεις να τα "σκάσεις" σε κάποιο ιδιωτικό ιατρείο. Που για να βρεις ποιότητα στο θέμα της υγείας, πρέπει να πεις δυο κουβεντούλες και να δώσεις το αντίτιμο πίσω από κλειστές πόρτες. Που το δικό σου παιδί θα έχει την προσοχή που του αξίζει, με βάση το πόσο αντέχει η τσέπη σου.
Νευριάζω που έχει χαθεί κάθε αιδώ και που σε αφήνουν εκεί στη μοίρα σου και στην ανάγκη μόνο σου, σάμπως και δεν έχουν την υποχρέωση να σε κοιτάξουν.
Στεναχωριέμαι που η ευγένεια έχει χαθεί και αν βρεθείς σε δημόσιο νοσοκομείο, πρέπει να ανεχτείς άσχημες συμπεριφορές και να νιώσεις επαίτης και πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

Στεναχωριέμαι που αν ζεις στην επαρχία ή σε κάποιο μικρό νησί, η ζωή σου μάλλον αξίζει λιγότερο. Που πρέπει να προσπαθείς σκληρότερα για να βρεις επαρκή ιατρική κάλυψη, να τρέξεις περισσότερο για να προλάβεις τα έκτακτα ή να πληρώσεις περισσότερα για να τύχεις ισάξιας σημασίας.

Στεναχωριέμαι για όλα και το μόνο που κάνω είναι να ελπίζω στα καλύτερα.

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Η κόρη μου είναι αντράκι.


Ακόμα καλά-καλά "μαμά" δεν με φωνάζει, αλλά ξέρει να λέει "ντα" σε όλους.
 Δεν είναι ένα απλό "ντα".
Είναι επιβλητικό, μεγαλόφωνο, μακρόσυρτο στο τέλος, το οποίο συνοδεύεται, σχεδόν πάντα, με κίνηση χεριού τύπου "θύμωσα τώρα" και έντονο συνοφρύωμα.

Αλήθεια σας το λέω.
Η κόρη μου είναι άγρια, διεκδικητική και πεισματάρα. Πριν την κατηγορήσετε, ή πριν κατηγορήσετε εμένα σαν μαμά που δίνω ευκαιρία και δικαίωμα για τέτοιες συμπεριφορές, να σας θυμίσω ότι είναι το τρίτο παιδί, μετά από δύο αγόρια που προηγούνται.
Δυο αγόρια που περνάνε τη φάση του ποιος θα επικρατήσει στο παιχνίδι, ποιος θα βγει πρώτος, ποιος είναι ψηλότερος, ποιος είναι μεγαλύτερος. Που τσακώνονται γιατί ο ένας είναι του παιδικού σταθμού και ο άλλος των μικρών νηπίων και άρα δεν έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Που τσακώνονται για το ποιος θα πάρει το πάνω κρεβάτι, το μεγαλύτερο παραμύθι, ποιος θα πιει πρώτος το γάλα του, ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο, ποιος θα μιλήσει πρώτος στον μπαμπά, ποιος θα έχει φίλο το μικρό Γιωργάκη (είναι αδύνατο να τον έχουν και οι δύο).

Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν, καταλαβαίνετε γιατί η μικρή μας κόρη, έχασε την ευκαιρία (εκ των πραγμάτων), να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό κορίτσι. Με τις κούκλες της, τα τραγουδάκια της, τα βραχιολάκια της και τις κουζινούλες της.
Ενώ εμείς προσπαθούμε να την εισαγάγουμε σε μια νέα πραγματικότητα, αγοράζοντάς της τα κατάλληλα "σύνεργα", αυτή προτιμά να χοροπηδάει στους καναπέδες και να κάνει αγώνες  με εμπόδια τα μαξιλάρια. Ευχαρίστως ο σπόρος, που ακόμα δεν μπορεί να περπατήσει ίσια, μπλέκεται σε καβγάδες αντρών που περιλαμβάνουν γροθιές, μαλλιοτραβήγματα, γρατσουνιές και όπλο της είναι πάντα το κατά μέτωπον δάγκωμα. Εκεί που δεν το περιμένεις, σου έρχεται μια δαγκωματιά και δεν ξέρεις πού να πας να κρυφτείς.
Όλοι οι "φίλοι" της είναι οι φίλοι των αγοριών με τους οποίους ξέρει να κάνει "κόλλα πέντε" και γενικώς την έχουν πάρει όλοι χαμπάρι.

Χαίρομαι κάπως που μεγαλώνει έτσι, γιατί φαντάζομαι πως θα επιβιώσει μια χαρά σε ένα κόσμο, που όπως λέγεται, είναι φτιαγμένος για άντρες. Έχει βρει από τώρα τις άμυνές της και τον τρόπο να επιβιώνει στη ζούγκλα του σπιτιού.
Ελπίζω πως θα είναι έτοιμη για την άλλη ζούγκλα της ζωής.