Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Γιατί η ζωή του παιδιού μου να εξαρτάται από αριθμούς;

Αν έχετε παιδιά, ξέρετε πώς είναι να μένεις έγκυος για πρώτη φορά. Έχετε αισθανθεί βαθιά πώς είναι
να είσαι ευτυχισμένη κάθε λεπτό της μέρας και αυτό να ακτινοβολεί στο πρόσωπο, το σώμα και το μυαλό σας. Έχετε ζήσει, την παράλογη κατά τα άλλα, αίσθηση ότι είστε σπουδαίες, μοναδικές και οι μόνες που ζείτε αυτή την υπέρτατη ευτυχία.
Κάθε εγκυμοσύνη, αλλά η πρώτη ιδιαίτερα, σε κάνει να πετάς στα σύννεφα. Ειδικά αν περιμένεις αυτό το μωρό πολύ καιρό και ακόμα περισσότερο αν είχες μία ή περισσότερες αποτυχημένες εγκυμοσύνες. 

Κάπως έτσι ευτυχισμένη, πήγα πριν περίπου τέσσερα χρόνια να κάνω τη β επιπέδου, σε έναν κατά τα άλλα καταξιωμένο επιστήμονα. Ξέρετε, από αυτούς που είναι γνωστοί τοις πάσι, με τα χλιδάτα γραφεία, τα τηλέφωνα να χτυπούν συνέχεια και 4-5 "συμπάσχουσες" εγκυμονούσες να περιμένουν πριν από σένα(γιατί σπανίως σε τέτοιους χώρους τηρούνται τα ραντεβού). 
Δεν θυμάμαι πολλές από τις λεπτομέρειες της εξέτασης, μόνο το γιατρό που θεωρούσε πως ήταν καλή ιδέα να μιλάει στο κινητό το στο μεγαλύτερο διάστημα του υπερήχου και να λύνει δικά του προσωπικά ζητήματα. Επίσης θυμάμαι, που σχεδόν υποβασταζόμενη από τον άντρα μου σύρθηκα μέχρι το αμάξι και τον ρωτούσα συνέχεια σαν να μην ήμουν εγώ εκεί" Τι μας είπε τώρα αυτός;"

Ξέρετε τι μας είπε; Ότι το μωρό από την εξέταση έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες για σύνδρομο Down και ότι είναι επιτακτική ανάγκη να κάνουμε αμνιοπαρακέντηση. Αυτά όλα μας τα είπε στο όρθιο, σκληρά και ξάστερα. Δεν μπήκε στον κόπο να μας βάλει στο γραφείο και να μας μιλήσει προσωπικά. Εκεί μπροστά στην γραμματέα του, έλεγε να πάρουμε αμέσως τη γυναικολόγο μας τηλέφωνο για να την ενημερώσει προσωπικά. Εκεί ανάμεσα σε άλλες εγκύους, τηλέφωνα και προμηθευτές, μου κάρφωνε μαχαίρια στην καρδιά.
Μιλούσε σάμπως και το θέμα μας ήταν οι εκπτώσεις που τελειώνουν και εγώ εκεί να ακούω, αλλά να μην ακούω τίποτα.
Δεν το ζούσα αυτό. Και τι είναι αυτά τα νούμερα που μου κοπανούσε συνέχεια; Κάτι για την ηλικία μου και κάτι ποσοστά και κάτι τρελές μετρήσεις. Άσε τα ευρήματα της εξέτασης. Όλο κάτι υπερηχητικά κομβία στην καρδιά του μωρού(ή κάπως έτσι), κάτι με τα νεφρά του και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες επιστημονικές βλακείες.
Είχα πειστεί ότι τα πράγματα ήταν πολύ χάλια και τα βλέμματα των υπολοίπων που άκουγαν σε live μετάδοση το προσωπικό μας δράμα, μαρτυρούσαν το ίδιο.

Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν όταν ο άντρας μου, πιο συγκρατημένος και συγκροτημένος από μένα, απήντησε ότι δεν ενδιαφερόμαστε ούτε για παρακέντηση αλλά ούτε για "περαιτέρω" διαδικασίες. Ξέρετε τι έκανε; Έφυγε και μας άφησε εκεί γεμάτους ερωτηματικά και απορίες. Εκεί μπροστά στη γραμματέα να τακτοποιούμε το λογαριασμό.
Και αφού του σκάσαμε το διακοσάευρω, φύγαμε.

Καταλαβαίνετε ότι η υπόλοιπη εγκυμοσύνη μου, αν και με διαβεβαίωναν άλλοι γιατροί που ακολούθησαν για την υγεία του μωρού μου, ήτανε βασανιστική και λίγο στενάχωρη. Σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου, οι οποίες σκέψεις με ακολούθησαν μέχρι και την ώρα του τοκετού. Αφού θυμάμαι πως όταν βγήκε το μωρό ρώτησα αμέσως το γιατρό αν είναι καλά. Δόξα τω Θεό πήγαν όλα καλά.

Τώρα τέσσερα χρόνια μετά, έγκυος πια στο τέταρτο παιδί, πέρασε η σκέψη από το μυαλό μου να μην κάνω την αυχενική διαφάνεια και να αρκεστώ στις μετρήσεις του δικού μου γιατρού. Ο γυναικολόγος μου δε, όταν το άκουσε, με κοίταξε εμβρόντητος και έσπευσε κατευθείαν να μου παρουσιάσει τα επιχειρήματά του. Όταν δε τον ρώτησα, όντως είπε ότι και αυτός μπορεί να μετρήσει, αλλά όχι με επαρκή ακρίβεια.
Και άρχισε μετά να μου αραδιάζει πάλι κάτι νούμερα. Κάτι ποσοστά, κάτι αριθμούς, κάτι πάλι για την ηλικία μου και τον βαθμό επικινδυνότητας που ανεβαίνει. Έβγαλε μετά από το συρτάρι την κάρτα του ειδικού γυναικολόγου στον οποίο με παρέπεμπε. Με διαβεβαίωσε ότι είναι ο μόνος με μηχανήματα που βρίσκει το 95% των καρδιοπαθειών του μωρού, που, που....

Μετά περάσαμε στα επίμαχα θέματα. Γιατί έπρεπε να με προειδοποιήσει οπωσδήποτε πως "χτύπα ξύλο, κάτι να έχει το μωρό, πρέπει να το ξέρουμε από τώρα, γιατί μετά θα τρέχεις και δεν θα προλαβαίνεις".
 Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για το τι εννοούσε και πού κατεύθυνε τη συζήτηση και τα επιχειρήματά του γιατί με ενοχλεί και μόνο που το σκέφτομαι. Να ξέρετε βέβαια και εσείς, γιατί ο ηλίθιος έπρεπε να μου το πει, ότι πολλοί είναι οι γονείς που αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο "τέτοια" παιδιά, αλλά οι γονείς κάποια στιγμή θα φύγουν από τη ζωή και "τι θα γίνουν τα παιδιά αυτά μετά;"

Άλλαξα γιατρό και ναι, για ακόμα μια φορά έπεσα στο τρυπάκι των αριθμών και έκανα την αυχενική διαφάνεια. Απλά αναρωτιέμαι γιατί όλος αυτός ο τρόμος;
 Γιατί ρε άνθρωπε τρομοκρατείς και προδιαθέτεις έτσι μια γυναίκα που ζει το θαύμα;
Βέβαια εμείς φταίμε.
Που έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη στο Θεό και που νομίζουμε ότι μπορούμε εμείς να αλλάξουμε το όποιο σχέδιό Του. Που νομίζουν μερικοί γιατροί ότι είναι οι κατάλληλοι να αποφασίσουν για τη ζωή ή όχι κάποιου ανθρώπου, που ακόμα δεν είδε το φως της μέρας. Που εντέλει στηρίζουν τις αποφάσεις τους σε νούμερα και ποσοστά και κυρίως σε μηχανήματα.
Γιατί θαύματα δεν συμβαίνουν;
 Στην τελική αν μου ορίσει ο Θεός ένα τέτοιο σταυρό, ποιος είμαι εγώ για να τον απαρνηθώ;
Γιατί πρέπει η ζωή του παιδιού μου να εξαρτάται από αριθμούς;

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Ψυχές αγάπης.

Είναι κάποιες ψυχές σ'αυτό τον κόσμο που είναι ξεχωριστές.

 Δουλεμένες και φτιαγμένες μόνο από
αγάπη. Είναι αληθινές ψυχές. Αυθεντικές ακτίνες φωτός.

Όσοι είναι τυχεροί και είναι κάπου εκεί γύρω, παίρνουν λίγο από το φως και την αλήθεια τους. Γιατί αυτές οι ψυχές έχουν πάντα φως να δώσουν, δεν τους τελειώνει ποτέ.

Είναι άνθρωποι που δεν ξυπνάνε στραβά και δεν είναι ποτέ κατσούφηδες ή κουρασμένοι. Είναι χαρούμενοι, ευχάριστοι και δοτικοί μέχρι εκεί που δεν πάει. Δίνουν στους γύρω τους αγάπη ακούραστα, είτε με τις πράξεις, είτε με τα λόγια τους.
Δίνουν συνέχεια, κι αυτό, αντί να τους κουράζει, τους κάνει ακόμα πιο φωτεινούς.
Άνθρωποι χαμογελαστοί, ευγνώμονες για όσα τους χάρισε ο Θεός, καλά ή άσχημα.

Είναι η ηλικιωμένη γειτόνισσα που κάθε πρωί σου λέει " Καλημέρα ψυχή μου. Να έχει ο Θεός καλά τα παιδιά σου". Και στο λέει κάθε πρωί, δεν βαριέται, όταν εσύ σχεδόν ενοχλείσαι.
Είναι η γνωστή που θα σε πάρει τηλέφωνο να δει πώς είσαι στα άσχημα, όταν η αδελφή σου μάλλον ξεχάστηκε.
Είναι η φιλενάδα που θα έρθει να σου φέρει φαγητό για τα παιδιά, γιατί ξέρει ότι σήμερα σου έτυχαν διάφορα και τρέχεις από το πρωί.
Είναι η μακρινή ξαδέλφη που σε έχει στην προσευχή της και η θεία από το χωριό που έχεις να δεις χρόνια, αλλά όταν βρεθείτε σε πνίγει από αγάπη.
Είναι ο άγνωστος παππούς στο δρόμο που δίνει από μια καραμέλα στα παιδιά και παλεύει με το μπαστούνι να σταθεί στα πόδια του.

Αυτοί οι άνθρωποι που σας λέω δεν είναι δήθεν. Δεν είναι λίγο έτσι και λίγο αλλιώς. Είναι αυτοί που είναι. Αυτό που βλέπεις στα μάτια και στο χαμόγελό τους. Κοντινοί ή μακρινοί, ξέρουν να σε στηρίξουν πάντα με το λόγο τους και να σου δώσουν την ελπίδα που σου λείπει.

Δεν είναι τυχαία εκεί κοντά σου. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, αλλά όλοι μας, αν ψάξουμε λίγο γύρω μας, θα βρούμε τέτοιους ανθρώπους. Το έχει φτιάξει έτσι ο Θεός, ώστε αυτοί οι λίγοι ξεχωριστοί να βρίσκονται όπου τους έχουν ανάγκη.

Αυτό που μένει είναι να ανοίξουμε τα μάτια και να τους δούμε. Πρώτα να τους δούμε και μετά να τους μοιάσουμε λίγο.