Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Δώσε μια καρδιά με το φιλί σου.



Καμιά φορά με κάνουν να βλέπω τη ζωή μέσα από άλλα μάτια, τα δικά τους. Καμιά φορά με κάνουν να σαστίζω, να χαμογελάω και να σκέφτομαι τι όμορφα σκέφτονται τα παιδιά. Καμιά φορά με τις απαντήσεις τους απλά με κάνουν να σωπαίνω.

Και είναι τόσο όμορφο να σωπαίνουν οι μεγάλοι και να μιλάνε τα παιδιά.

Το λιονταράκι λοιπόν το δικό μου (έτσι αυτοαποκαλείται το τελευταίο διάστημα), δεν αρέσκεται καθόλου στα φιλιά μου. Τον φιλώ  και αμέσως με το χέρι του επίμονα σκουπίζει τη "μολυσμένη" περιοχή. Δεν με ενοχλούσε ποτέ. Με διασκεδάζει μπορώ να πω αυτή η καθημερινή μας συναναστροφή. Εγώ τον φιλάω συνέχεια, αυτός σκουπίζεται, χαμογελάμε και οι δυο και συνεχίζουμε τις δουλειές μας.

Προχτές θέλοντας να διασκεδάσω την συνήθειά μας λίγο περισσότερο, τόλμησα να τον ρωτήσω γιατί δεν θέλει φιλιά από τη μαμά. Η απάντηση συνταρακτική, αποστομωτική και τόσο γλυκιά και όμορφη.
"Δεν θέλω ρε μαμά να γεμίζω φιλιά καρδιές στο πρόσωπό μου". 
Πλημμύρισα χαρά και ένιωσα τόσο χαρούμενη που είμαι μαμά ενός τέτοιου παιδιού. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι ένα μικρός λεκές από κραγιόν, μοιάζει με καρδιά στα μάτια των παιδιών. Είναι μια διαπίστωση που με γέμισε ελπίδα, που με έκανε να καταλάβω πόσο όμορφο βλέπουν αυτόν τον κόσμο τα παιδιά.
Τα φιλιά της μαμάς είναι γεμάτα με την καρδιά της. Μια καρδιά κόκκινη, γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη για όλο αυτό το θαύμα που της χαρίστηκε. Τα παιδιά της.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Απογευματινές δραστηριότητες για παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Ένα απόγευμα πήγαμε για μπάσκετ. Η ιδέα μάλλον ναυάγησε.
Ένα άλλο απόγευμα πήγαμε για καράτε. Αυτή η ιδέα και αν ναυάγησε!


Το ποδόσφαιρο ναυάγησε πριν πάμε καν και εκκρεμεί το απόγευμα του κολυμβητηρίου.
Το ωδείο το έχουμε καθιερώσει από πέρσι, αν και τείνω να καταλήξω πως η μουσική προπαιδεία σε παιδιά νηπιαγωγείου που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν, μάλλον αποτυγχάνει από μόνη της με τον τρόπο που γίνεται και υλοποιείται.

Απογευματινές δραστηριότητες για παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Μεγάλο θέμα με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Χρειάζονται άραγε τα παιδιά μας σε αυτή την ηλικία απογευματινές δραστηριότητες ή να αρκεστούμε στο παιχνίδι κατ' οίκον και άντε και κανένα παιδότοπο;

Όταν άρχισα να αναζητώ τρόπους απασχόλησης των παιδιών μου για τα κρύα απογεύματα του χειμώνα, είχα στο μυαλό μου δημιουργικά εργαστήρια με μια κεφάτη, γεμάτη ζωντάνια "κυρία", ανάγνωση και θεατρική απόδοση παιδικών βιβλίων, παιδικές βιβλιοθήκες με πολύχρωμα στρογγυλά τραπεζάκια και άλλα συναφή. Δεν βρήκα αυτά, ή μάλλον για να είμαι δίκαιη δεν τα βρήκα με τον τρόπο που τα είχα στο μυαλό μου.
Οι αθλητικές δραστηριότητες ζωντανές και έντονες στην τοπική κοινωνία που ζούμε, έλα όμως που τα δικά μου παιδιά δεν θέλουν να συμμετέχουν. Οι υπόλοιπες δραστηριότητες οι πιο πνευματικές, που περιλαμβάνουν περιβάλλοντα βιωματικής μάθησης και κοινωνικής ένταξης, κοινωνικοποίησης, ενσυναίσθησης και καλλιέργειας- ανάπτυξης της προσωπικότητας με τρόπο δημιουργικό και παιγνιώδη, όπως άλλωστε αρμόζει σε αυτή την ηλικία, είναι μάλλον απούσες.

Όταν δε, ξεκινήσαμε με μεγάλη χαρά την μουσική προπαιδεία και η δασκάλα μας έδωσε σαφείς οδηγίες πως τα παιδιά πιο πολύ θα παίζουν και μέσα από το παιχνίδι θα μαθαίνουν και θα ζουν το μεγαλείο της μουσικής, εγώ ενθουσιάστηκα. Και όντως για ένα ολόκληρο χρόνο το παιδί γυρνούσε στο σπίτι μετά το μάθημα γεμάτο και χαρούμενο και εμένα αυτό μου αρκούσε. Όταν φέτος επανήλθαμε στα μαθήματα και η κυρία άρχισε να κάνει παράπονα  πως δεν εξασκούνται τα παιδιά αρκετά στο σπίτι και πως μπερδεύουν τις νότες, άρχισα λιγάκι να θυμώνω. Συγγνώμη αλλά δεν θα βάλω ένα παιδί με το ζόρι να διαβάζει τα απογεύματα μουσική και να επιμείνω στη στεγνή επανάληψη προκειμένου να λάμψει ως ο καλύτερος μαθητής. Όχι δεν θα το κάνω γιατί στα 5 του, δεν πρέπει ακόμα να ζορίζεται τόσο, πρέπει να παίζει.

Θα μου πεις είναι δικιά μου επιλογή. Ναι, ολοδικιά μου. Τι γίνεται όμως με τον ανταγωνισμό και πώς μπορείς να αντέξεις το γεγονός πως μόνη μου θα αυτοκαθορίσω την ακαδημαϊκή συνέχεια του παιδιού μου;

Είμαστε στην αναμονή για την έναρξη του θεατρικού εργαστηρίου για παιδιά προσχολικής ηλικίας και του τμήματος ζωγραφικής. Θα δοκιμάσουμε τις τύχες μας και εκεί για ένα απόγευμα. Ποιος ξέρει, μπορεί ο ενδιαφερόμενος να αρεστεί στις τέχνες.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Συναισθηματική διαλεκτική για παιδιά μέσα από παραμύθι, παιχνίδι και κουκλοθέατρο.





Η Συναισθηματική Διαλεκτική Για Παιδιά, αποτελεί μία μέθοδο που μέσα από ψυχοδραστηριότητες με τη μορφή παιχνιδιού, βοηθάει τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με έννοιες όπως συναισθήματα, αυτοεκτίμηση, κοινωνικές δεξιότητες, επίλυση συγκρούσεων, διαχείριση θυμού – φόβου - άγχους, επικοινωνία  και αποδοχή της διαφορετικότητας βελτιώνοντας την καθημερινότητά τους.

Ψυχολογία, παραμύθι, θεατρικό παιχνίδι και κουκλοθέατρο ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα μαγικό ταξίδι που τα πάντα είναι δυνατά.

Εισηγητές είναι ο παιδοψυχολόγος - εκπαιδευτικός Γιώργος Μπουμπούσης, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Στέλιος Καλαθάς και η ηθοποιός - παραμυθού Ντιάνα Καβέτσου.
 Στόχος της μεθόδου είναι να τα βοηθήσει στο:
·         να  κατανοούν αλλά και να αποδέχονται τα ευχάριστα και δυσάρεστα συναισθήματα μέσα τους,
·         να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους (αυτογνωσία) και να ενισχύσουν  την αυτοεκτίμησή τους,
·         να λύνουν με επιτυχία τις διαφωνίες και τα προβλήματά τους,
·         να αναπτύξουν τα υπάρχοντα δημιουργικά στοιχεία του χαρακτήρα τους αλλά και να ανακαλύψουν καινούρια,
·         να διατυπώνουν τις απόψεις τους μέσα σε μια ομάδα χωρίς να διστάζουν,
·         να καλλιεργήσουν θετικά τις σχέσεις τους με τους άλλους (φίλους, γονείς, εκπαιδευτικούς κτλ.),
·         να ενδυναμώσουν τα δυνατά σημεία της προσωπικότητάς τους και να τα χρησιμοποιούν για να  αντιμετωπίζουν προβληματικές καταστάσεις,
·         να διαχειρίζονται λειτουργικά τον θυμό τους ώστε «να μην χάνουν το δίκιο τους»,
·         να αποδεχτούν τους γύρω τους σεβόμενοι την όποια διαφορετικότητα αντιλαμβάνονται.

Οι συναντήσεις απευθύνονται σε παιδιά πρώτης σχολικής και σχολικής ηλικίας (από νηπιαγωγείο έως και τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου).
Στο τέλος κάθε συνάντησης παρέχεται συμβουλευτική γονέων από τον παιδοψυχολόγο Γιώργο Μπουμπούση.
Το κόστος ανα μήνα είναι 40 ευρώ (για ένα παιδί), 30 ευρώ/παιδί για αδερφάκια.
Οι συναντήσεις γίνονται κάθε Σάββατο στις 11.30 το πρωί από τις 3 Οκτωβρίου, στον Πολυχώρο Τέχνης & Έκφρασης +αίσθημα, Αθηνάς 30 (Μετρό Μοναστηράκι)
Για πληροφορίες μπορείτε να καλείται το 6946 105520, κα Ρίζου Σοφία.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Σε ένιωσα μόνο για λίγο και μετά απλά χάθηκες.

 Γράφει μια ψυχή που πονάει.

Στο ίδιο κρεβάτι νοσοκομείου που γέννησα πέρσι τον γιο μου, έχασα τώρα ένα άλλο αγγελούδι.
Στο ίδιο δωμάτιο ωδινών που έζησα πέρσι την χαρά, φέτος ένιωθα τις ωδίνες της ψυχής μου, εντονότερες. Σπαραχτικές ωδίνες που δεν πονάνε το σώμα, αλλά την ψυχή και την καρδιά μου.


Δεν σε γνώρισα ποτέ  ψυχούλα μου, αλλά να ξέρεις ότι σε ένιωσα μέσα μου και ονειρεύτηκα την κοινή ζωή μας. Σε είδα, από τα μάτια της καρδιάς μου να μεγαλώνεις, να χαμογελάς, να ονειρεύεσαι. Έκλεισα τα μάτια και είδα τη στιγμή που θα γνωριζόμασταν, ένιωσα τον πόνο της γέννας και σχεδόν ανακουφίστηκα από το χάδι σου.
Δεν σε γνώρισα ποτέ αλλά όσο και αν σου φαίνεται παράξενο και ψέμα, εγώ να ξέρεις ότι σε μύρισα και την μυρωδιά σου την ονειρεύομαι ακόμα τα βράδια.

Άκουσα την καρδιά σου μόνο για λίγο. Λίγες μέρες μέσα μου και με έκανες να πετάω στα σύννεφα. Ήσουν εδώ για λίγο μόνο.  Ήρθες, χαιρέτισες και μετά απλά χάθηκες. Μ' ακούμπησες, μου χαμογέλασες και μετά έφυγες. Αυτό ήταν το ταξίδι σου, τόσο δα μικρό...

Όλοι μου λένε πως αυτά γίνονται και πως είναι πολύ συνηθισμένο. Πως όλες το έχουνε περάσει και στην τελική, τι να πουν και άλλα ζευγάρια που δεν έχουν καθόλου παιδιά, τουλάχιστον εγώ έχω και άλλα.
Αλήθεια τι πάει να πει αυτό;
Πώς λογίζεται η απώλεια; 
Πώς μετριέται ο πόνος και πώς ορίζει ο νους την καρδιά;
Σε ποιον απογορεύεται το δάκρυ και τελικά έχουν μέτρο η χαρά και ο πόνος;

 Ήσουν πολύ ξεχωριστό για μένα και ήθελα αλήθεια να αντικρίσω τα ματάκια σου. 'Ησουν εδώ, το ξέρω και ας μην σε υπολογίζει κανένας άλλος. Ήθελα να γνωριστούμε, αλλά εσύ έφυγες.

Μου λένε πως τώρα έχουμε ένα αγγελούδι στον ουρανό να μεσιτεύει για μας.
Αυτή η σκέψη με ηρεμεί και με αυτή τη σκέψη θα κοιμηθώ και σήμερα το βράδυ.
Σ' αγαπάω πολύ ψυχή μου.

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Η Ελένη πάντα είχε λίγη ντομάτα για το φαγητό...

Γνωριστήκαμε πριν τρία χρόνια. Συναντηθήκαμε στα σκαλιά της πολυκατοικίας όταν τα πράγματά τους ήταν ακόμα σε κούτες από την μετακόμιση. Τότε απλά χαιρετηθήκαμε. Μια όμορφη οικογένεια με ένα γλυκύτατο παιδάκι.

Σήμερα το βράδυ τους αποχαιρετήσαμε με δάκρυα στα μάτια. Σήμερα, με φόντο τα αμπαλαρισμένα τους πράγματα και το φορτηγάκι της μετακόμισης στην αυλή μας για ακόμη μια φορά, ο αποχωρισμός ήταν δυσβάσταχτος. Δυσβάσταχτος για τους μεγάλους που αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους μας, δυσβάσταχτος και για τα παιδιά που τρία χρόνια τώρα μεγαλώνουν σαν αδέλφια.

Οι στρατιωτικοί βλέπετε ζουν λίγο σαν νομάδες. Κάθε 3-4 χρόνια λόγω μετάθεσης, αλλάζουν πόλη, σπίτι και γειτονιά. 
Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια γίναμε κουμπάροι, γιορτάσαμε, γελάσαμε, πολλές φορές πονέσαμε. Ζήσαμε χαρές, αρρώστιες, δυσκολίες, γέννες, βαπτίσεις. Ζήσαμε και άλλα πολλά που αυτά είναι που με πονάνε τώρα περισσότερο.

Με ποιον θα πηγαίνουμε πια μαζί στο σχολείο και με ποιον θα πίνουμε καφέ κάθε απόγευμα; Με ποιους θα βρισκόμαστε για μεταμεσονύχτιες μπύρες, αφού θα έχουν κοιμηθεί τα παιδιά; Ποιος θα μου αφήνει σοκολάτες στο χερούλι της εξώπορτας και εντέλει όταν θα ανοίγω το μπαλκόνι το πρωί με ποιον θα μιλάω;
Άκουγα το κλάμα των παιδιών τους (τα οποία έγιναν πια 2), άκουγα τα γέλια τους, είχα μια αδελφή στην δίπλα πόρτα.

Το σπίτι τους είναι τώρα άδειο και με πονάει το αυριανό ξημέρωμα. 
Τα κλειδιά στην πόρτα για να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά δεν έχουν πια αξία και αναρωτιέμαι τελικά από πού θα δανειστώ λίγη ντομάτα για το φαγητό. Η Ελένη πάντα είχε.

Τελικά η απώλεια της οικειότητας είναι αυτό που πονάει. Όταν δεθείς πολύ, ο αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι θα βρισκόμαστε συχνά και εκβιαστικά θα οργανώνουμε συναντήσεις, αλλά το σίγουρο είναι πως αύριο κάτι θα μου λείπει.

"Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ", τους φώναξε ο γιος μου καθώς έφευγαν και θαύμασα το πόσο αντρίκεια και ουσιαστική ήταν η αντίδρασή του.

Οι αποχωρισμοί δυστυχώς πονάνε. Μαζί τους όμως γεννιέται και η χαρά της επίγνωσης του πόσο σημαντική είναι η αγάπη στην ζωή μας και πως οι άνθρωποι, αν αφεθούμε, μπορούμε να αγαπήσουμε πολύ...

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Βεράντα, γύρω στις 11!


11 η ώρα το βράδυ. Τα παιδιά μόλις κοιμήθηκαν.

Ανάβω τα κεριά στο τραπεζάκι της βεράντας, ανοίγουμε το μικρό, ξεχασμένο από τον χρόνο ραδιοφωνάκι μας και αράζουμε στις πολυθρόνες. Είναι η ώρα η δικιά μας. Η ώρα της μέρας που αδειάζει το μυαλό και ησυχάζει το σώμα.Δυο βαθιές ανάσες αρκούν για να αποσυμφοριστείς από την ένταση και να κάνεις τις δικές σου μικρές διακοπές σε ένα μπαλκόνι της πόλης.
Είναι μια ώρα μαγική, χωρίς πολλά πολλά. 
Χωρίς πολλές κουβέντες και σχεδόν καθόλου κινήσεις. Η πολυτέλεια του να υπάρχεις μόνο για τον εαυτό σου έστω για 10 λεπτά μέσα στη μέρα, είναι για μένα θέμα ζωτικής σημασίας. Αυτά τα 10 λεπτά θα σου δώσουν κουράγιο και δύναμη για την επόμενη μέρα, θα διώξουν εντάσεις και νεύρα και θα συγχωρέσουν τα αθώα λάθη των παιδιών που σε έφτασαν για ακόμα μια φορά στα άκρα. 
Είναι η ώρα που αναλογίζεσαι τα λάθη τα δικά σου και συνειδητοποιείς πως σήμερα δεν τους είπες ένα μικρό, αλλά τόσο σημαντικό γι' αυτά "σ' αγαπώ". Πώς ξεχάστηκες έτσι; Πέρασε η μέρα χωρίς μια αγκαλιά ή ένα χάδι; Πόσο χρόνο παίρνει πια μια αγκαλιά;
Τρέχεις στα κρεβατάκια τους και επανορθώνεις τα λάθη σου. Το " σ΄ αγαπώ" ενώ κοιμούνται, με κάνει να βουρκώνω. Αύριο θα το πω πολλές φορές, όσο και αν με τρελάνουν.
Γυρίζω στο μπαλκόνι και θέλω τόσο πολύ να συνεχίσουμε αυτό το όμορφο άδειασμα από όλα. Το μυαλό της μαμάς όμως αρχίζει μετά από λίγο να τρέχει. Πρέπει να ποτίσω λίγο τα λουλούδια μου και μάλλον το πλυντήριο έχει τελειώσει. 
Ο μπαμπάς αρχίζει να νιώθει την κούραση της μέρας και μάλλον ήρθε η ώρα να ξαπλώσει.

Αυτό ήτανε. Ραντεβού πάλι αύριο.
Βεράντα, κατά τις 11!

Πηγή φωτό http://www.mom4real.com

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Πάρτε τα όλα πια, δεν μας έμεινε και τίποτα. Μόνο δώστε μας ελπίδα.

Είναι πολύ δύσκολο αυτές τις μέρες να δημοσιεύσεις οτιδήποτε.
 Πώς μπορείς να συμβαδίζεις άραγε με την ιστορία και να είσαι επαρκής και καίριος; Οι καλοκαιρινές διακοπές και τα μπάνια στη θάλασσα δυστυχώς μου φαίνονται ανεπαρκή και λίγα, σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω μας.

Η ζωή συνεχίζεται το καταλαβαίνω, αλλά το να ζούμε αδιάφορα σαν να μην αλλάζουν τα πάντα, κλείνοντας τα μάτια στις εξελίξεις, είναι τουλάχιστο γαϊδουριά.
Απ' την άλλη σκέφτομαι.
Και τι μπορώ να κάνω άραγε. Να κάθομαι όλη μέρα να αναλώνομαι σε ανούσιες συζητήσεις που όπως και να το κάνουμε δεν οδηγούν πουθενά; Εξάλλου άλλοι είναι αυτοί που με ορίζουν αυτές τις μέρες. Άλλοι είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και το κακό είναι πως οι αποφάσεις τους επηρεάζουν σίγουρα το μέλλον των παιδιών μου.

Είμαι πολύ θυμωμένη και νιώθω προδομένη. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει αυτή η περιπέτεια. Πάντως φοβάμαι. Φοβάμαι για τη δουλειά μου, φοβάμαι για την ποιότητα της ζωής μου, φοβάμαι για τα παιδιά μου.
 Θυμώνω για τις γενιές που προηγήθηκαν. Θυμώνω γιατί άφησαν τα πράγματα να φτάσουν εδώ που έφτασαν και για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, δεν μας έδωσαν και πολύ καλή ευκαιρία να ζήσουμε αξιοπρεπώς, αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Θυμώνω και με μας που μάλλον θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα και να βοηθήσουμε τη πατρίδα μας παρά να την βαραίνουμε περισσότερο.
Θυμώνω που μάθαμε να ζούμε σε μια κοινωνία βολέματος, αναξιοκρατίας και γνωριμιών.
Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με αυτό τον τρόπο.
 Θέλω να πάρουν την παιδεία που τους αξίζει και να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν σε κάθε ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί. Θέλω να νιώσουν την ασφάλεια που εμείς δεν νιώσαμε ποτέ ή μάλλον τότε που τη νιώθαμε ήμασταν πολύ μικροί για να την εκμεταλλευτούμε. Θέλω να έχουν τις επιλογές που εμείς δεν έχουμε και θέλω να μπορούν να δημιουργήσουν και να ευτυχίσουν σε μια κοινωνία που εμάς δυστυχώς συνέχεια μας πληγώνει.

Ζούμε ιστορία αυτή τη στιγμή και φτιάχνουμε ιστορία για τα παιδιά μας. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαστε η γενιά που απέτυχε, αλλά όχι δεν το δέχομαι αυτό. Δεν μας δόθηκε καν μια καλή ευκαιρία για να προσπαθήσουμε.
Πιστεύω πως έχουμε την διάθεση και την όρεξη να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο. Είμαστε η γενιά της γνώσης, πολυπράγμωνες  και υπερδραστήριοι. Παρόλα αυτά μας έχουν δέσει τα χέρια. Έχουμε φίλους που δεν έχουν τα βασικά, όταν το βιογραφικό τους είναι δέκα σελίδες. Έχουμε φίλους που κάθονται σπίτι τελώντας σε υποχρεωτική αργία, μην ξέροντας τι τους περιμένει. Ξέρουμε ανθρώπους που μέσα σε δύο μέρες πήραν απόφαση και μετανάστευσαν.

Θέλω αυτή την ευκαιρία, για μένα και τα παιδιά μου. Θέλω να μην φοβάμαι και θέλω να με υπολογίζουν σε αυτά που τους λέω και σε αυτά που ψηφίζω.

Πολιτικός δεν είμαι για να έχω απαντήσεις. Είμαι όμως μαμά και θέλω ευκαιρίες. Θέλω χαμόγελα, αγκαλιές και ελπίδα. Θέλω να μας δώσουν ελπίδα.
Αν είναι δυνατόν!
 Πάρτε τα όλα πια, δεν μας έμεινε και τίποτα. Μόνο δώστε μας ελπίδα.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Απίστευτη ιστορία. Μαμάδες εντοπίστηκαν ΜΟΝΕΣ σε μπαράκι για ποτό!


Βγήκα βράδυ για ένα ποτό! Με τις φιλενάδες μου, σαν τα παλιά τα χρόνια.

Υπήρξα μόνη μου για ένα δίωρο και η τσάντα μου για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν είχε μωρομάντηλα και μπουκάλι με νερό( ένα ξεχασμένο pampers πάντως είχε).
Μπόρεσα και περπάτησα σαν άνθρωπος πάνω στις γόβες μου γιατί δεν έπρεπε να κουβαλάω 2-3 μπουφάν στα χέρια, ούτε την τσάντα με τα απαραίτητα μωρουδιακά, ούτε να έχω αγκαλιά την μικρή που κουράστηκε.
Στην πραγματικότητα, μπόρεσα και έκατσα σε μια καρέκλα για ένα συνεχόμενο δίωρο, χωρίς να σηκωθώ να σκουπίσω μύξες, χωρίς να κουνήσω το καρότσι, χωρίς να αλλάξω ούτε μια πάνα. Το πιστεύετε; Για ένα ολόκληρο δίωρο.
Όσο απίστευτο και αν μου φαινότανε, έπρεπε να προσέχω μόνο τον εαυτό μου, να παρακολουθήσω σαν καλός ακροατής μια συζήτηση και να συμμετέχω σε αυτήν ενεργά. Δεν είχα τίποτα και κανένα να με διακόπτει συνέχεια, ούτε να μου κλείνει κυριολεκτικά το στόμα για να σταματήσω να μιλάω και να ακούσω τι σημαντικό έχει να μου η μικρή του ψυχούλα.
Έβαλα τακούνια, ναι το έκανα και αυτό. Και το όμορφο καλοκαιρινό μου μπλουζάκι που μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια. Θυμήθηκα πώς είναι να είσαι γυναίκα, αλλά μόνο γυναίκα. Όχι μαμά και σύζυγος. Μόνο γυναίκα. Ντύθηκα, βάφτηκα και ένιωσα όμορφη και για λίγο ξέγνοιαστη.

Ετοιμάστηκα και απλά βγήκα. Δεν είχα να ετοιμάσω κανέναν άλλο και ούτε να μαζέψω χίλια μύρια πράγματα για να πάρω μαζί. Αυτή τη φορά στα αλήθεια είχα χρόνο να φτιάξω τα μαλλιά μου και να μην βγω από το σπίτι σαν να είχα μόλις ξυπνήσει και όσο κοινό και αν μπορεί να σας ακούγεται, είχα χρόνο να σκεφτώ πραγματικά το τι θα φορέσω, αντί να αρπάξω ό,τι βρεθεί μπροστά μου.

Ήταν όμορφα και γλυκά σαν ένα όμορφο τραγούδι και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να χαλαρώνουμε έτσι κάποιες φορές. Το να υπάρχουμε για λίγο μόνες μας, μας κάνει καλύτερες μαμάδες και καλύτερες συζύγους. Δεν χρειάζεται πολύ, μόνο λίγο. Λίγο για να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να συνειδητοποιούμε ξανά το ποια είναι τα σημαντικά και τι πραγματικά έχει σημασία. 
Γιατί όσο έλειπα από το σπίτι, μου έλειπαν τα παιδιά και ο άντρας μου. Γιατί όσο έλειπα από το σπίτι κατάλαβα και θυμήθηκα τόσο έντονα, πόσο πολύ θέλω να είμαι μαζί τους και πως είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου.

Είμαστε πολύ περίπλοκες τελικά εμείς οι γυναίκες.

Γύρισα σπίτι και άπλωσα το τελευταίο πλυντήριο της μέρας γεμάτη χαρά.




Σχετικά άρθρα Εσύ πόσο τριάντα είσαι;



Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής η Εύα δημιουργεί.

Τη Εύα δεν την έχω γνωρίσει ποτέ. 

Δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Με ένα περίεργο, μαγικό τρόπο όμως, νιώθω ότι την έχω μέσα στην καρδιά μου. Δεν την έχω αντικρίσει ούτε μια φορά, αλλά όταν κλείσω τα μάτια σχεδόν την βλέπω να χαμογελάει. 
Να χαμογελάει και να ελπίζει.



Η Εύα είναι στη φυλακή. 
Δεν είμαι κατάλληλη να την κρίνω, ούτε καν σε θέση να εκφέρω άποψη, αφού ό,τι έχω ακούσει γι' αυτήν είναι λόγια και κουβέντες της γειτονιάς. Κουβέντες που λίγο μόνο προσεγγίζουν την αλήθεια, λίγο την παραποιούν, λίγο την κρύβουν. Λίγο από όλα, οπότε μην ρωτήσετε να σας πω το πως και το γιατί, γιατί πιθανότατα θα σας παραπληροφορήσω. Δεν επικροτώ τις πράξεις της, ούτε τις καταδικάζω. Δεν θα ασχοληθώ, ούτε είμαι σε θέση να ασχοληθώ, με αυτό το κομμάτι της ιστορίας.

Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως η Εύα, εκεί στη φυλακή, έγραψε ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο με συνταγές. 
Βιβλίο με συνταγές αλλά στην ουσία τόσα πολλά πράγματα περισσότερο από αυτό. Ένα βιβλίο με συνταγές που έχει τόσα να πει για την πίστη μας στο Θεό, για την ελπίδα που δεν χάνεται ποτέ, για το φως μέσα στο σκοτάδι στη φυλακής, για τα όνειρα που δεν σταματάνε, για την αγάπη που τρυπώνει παντού, για τη δύναμη που μας δίνουν τα παιδιά μας, για την ανακούφιση πως δεν είμαστε μόνοι ούτε καν στις φυλακές που ο καθένας μας μπαίνει. Φυλακές που έχουν να κάνουν είτε με σίδερα και κελιά ή φυλακές άλλες, της ζωής και της σκέψης μας.

"Η μεγαλύτερη ευλογία του Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο δώρο σε μια γυναίκα, είναι τα παιδιά!Αυτά τα παιδιά,  δυστυχώς, εγώ στερήθηκα για τρία χρόνια και συνεχίζω να στερούμαι ακόμη".
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει τον πρόλογό της η Εύα στο βιβλίο. Ένα βιβλίο με γλυκές και αλμυρές λιχουδιές. Τα λόγια συγκλονίζουν τον αναγνώστη και οι σκέψεις γίνονται εικόνες που ξεπηδάνε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Πίσω από τα γραφόμενα και κάτω από τις συνταγές, θαρρείς υπάρχει ένα άλλο διαφορετικό βιβλίο, κρυμμένο στο σκοτάδι και το κρύο ενός κελιού, που όσο και αν παλεύει να μείνει κρυφό, ολοένα πετάγεται μπροστά στον έκπληκτο αναγνώστη. Διαβάζεις τα υλικά για την τούρτα με κομματάκια σοκολάτας και η καρδιά σου πάει να σπάσει. Πρωτόγνωρα συναισθήματα που, για μένα τουλάχιστο, είναι αξιοπερίεργο πως μπορεί να τα δημιουργήσει ένα βιβλίο συνταγών.

"Η ζωή μου κινείται μέσα στη φυλακή. Εδώ μέσα άλλαξε η πορεία μου". Διαβάζω την εξομολόγηση καρδιάς που κάνει η Εύα στον πρόλογό της και θέλω να πάω να την βρω και να την αγκαλιάσω. Την σκέφτομαι μόνη σε ένα κελί να προσεύχεται και να βουρκώνει για τα παιδιά της που της λείπουν.

Το βιβλίο όπως γράφει και η ίδια, το έγραψε για να στείλει ένα μήνυμα σε όλες τις μητέρες, πως πρέπει κάθε ώρα και στιγμή της οικογένειάς τους, να τη ζουν σαν να είναι η τελευταία τους. Δεν μπορείς να μην σταθείς σ' αυτά της τα λόγια. Δεν μπορείς να μην αναλογιστείς πώς πέρασε χτες η δικιά σου μέρα με τα παιδιά και πόσα λάθη έκανες. Πόσες στιγμές έπρεπε, και όφειλες σαν μάνα, να είναι καλύτερες, ουσιαστικότερες και πιο γεμάτες;
Πόσα θαύματα μας χάρισε αλήθεια ο Θεός και εμείς αποτυγχάνουμε, κάθε μέρα και κάθε στιγμή να ανταποδώσουμε ή να ευχαριστήσουμε στο ελάχιστο; Πόσο ανεπαρκείς και πόσο "χλιαροί" είμαστε σε όλα;

" Ο πλάστης της φυλακής είναι ένα σκουπόξυλο σπασμένο στη μέση". Ένα μικρό δείγμα από τα γραφόμενα του βιβλίου που αλήθεια θα σας εκπλήξει. 

Αν θέλετε να αγοράσετε το βιβλίο και να ενισχύσετε με αυτό τον τρόπο την Εύα, στείλτε μου ένα mail για να σας στείλω τις λεπτομέρειες στο diplamoumama@gmail.com

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Φτιάξτε μου σας παρακαλώ μια παιδική χαρά που να μου αξίζει.

Ξέρεις τι με κάνει να θυμώνω; Που νομίζεις πως επειδή δεν ψηφίζω, δεν έχω και λόγο. Που επειδή το ύψος μου δεν ξεπερνάει το 1 μέτρο, νομίζεις πως είμαι ασήμαντος. Που νομίζεις, λανθασμένα φίλε μου πως επειδή καλά-καλά δεν μιλάω, δεν έχω και άποψη.
Να σου πω κάτι;
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει "παιδική χαρά" και ξέρω πολύ καλά τι εννοεί η μαμά όταν μου λέει πως θα πάμε βόλτα στις κούνιες.
Πάω πολύ συχνά στην παιδική χαρά, αλλά ξέρεις τι; Δεν μου αρέσει και πάρα πολύ.




Το δάπεδο είναι γεμάτο τρύπες και όλος ο χώρος είναι γεμάτος συχνά από σκουπίδια. Οι τοίχοι γύρω γύρω επίσης, δεν είναι πολύ καθαροί. Μια φορά είχαμε βγάλει φωτογραφία με τα αδέλφια μου και πίσω μας φαινότανε μια πολύ κακιά λέξη γραμμένη με σπρέι στον τοίχο.

Οι κούνιες είναι σπασμένες και χωρίς αλυσίδα ασφαλείας και γι' αυτό ο μικρός μου αδελφός δεν μπορεί να κάνει, ενώ θέλει πολύ. Επίσης, η μαμά λέει πως έπρεπε οι κούνιες να είχαν μια μικρή περίφραξη γιατί μια φορά ένα γνωστό μας παιδάκι πήγε στο νοσοκομείο και έκανε ράμματα στο πρόσωπο γιατί έτρεχε και δεν πρόσεξε τα παιδάκια στις κούνιες.

Η τραμπάλα δεν έχει καλά καθισματάκια και όταν κάποιες φορές ανεβαίνω πονάω πολύ γιατί χτυπάω στο τσιμέντο από κάτω. Η τσουλήθρα είναι ωραία και πολύ ψηλή, αλλά η μαμά δεν με αφήνει να ανεβαίνω. Έχει, λέει, τόσο μεγάλα σκαλοπάτια που χωράω να περάσω από μέσα ολόκληρος. Άσε που είναι φτιαγμένη όλη από μέταλλο και πολλά σημεία είναι γεμάτα σκουριά.

Επίσης, ο χώρος είναι εντελώς αφύλακτος. Πολλές φορές η μπάλα μου βγαίνει στο δρόμο και οι φίλοι μου τρέχουν να την φέρουν. Καμιά φορά αν πάω νωρίς το πρωί, βρίσκω και πολλά μπουκάλια μπύρας και τα μαζεύω δίπλα στο ποδήλατό μου.

Έχουμε και μια άλλη παιδική χαρά, λίγο πιο μικρή. Και αυτή αφύλακτη είναι, με πολλές τρύπες στο δάπεδο. Τα ελατήρια από τα αλογάκια έχουν σπάσει και οι κούνιες είναι κολλητές με την τσουλήθρα. Καμιά φορά ο αδελφός μου δεν προσέχει όταν τρέχει να ανέβει στην τσουλήθρα και εγώ τον χτυπάω κάνοντας κούνια.

Αυτά που σου λέω είναι αλήθεια.
 Ξέρεις δεν λέω ποτέ ψέματα εγώ. Απλά αναρωτιέμαι αν όλα αυτά ενδιαφέρουν αληθινά κάποιον. Ζω στη βόρεια Ελλάδα σε μια πόλη που μεγάλο μέρος του χρόνου έχει κρύο. Δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο, ούτε παιδότοπους και λούνα παρκ για να επισκεφθώ. Ήθελα κάποιος να σκεφτεί πως τις λίγες ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα και όποιους μήνες έχει καλό καιρό, θέλω να τα εκμεταλλεύομαι στο έπακρο. Έχω ανάγκη να βγω και να παίξω σε μια παιδική χαρά που μου αξίζει.
Δεν μου αξίζει μια όμορφη και ασφαλής παιδική χαρά;

Ακούω τους μεγάλους που μιλάνε για τη σημασία του παιχνιδιού και αναρωτιέμαι γιατί εμένα δεν με σκέφτεται κανείς. Επειδή δηλαδή ζω στην επαρχία, δεν μου αξίζει λίγη σημασία; Αν όντως το παιχνίδι ενισχύει την ευφυΐα και τη σωματική-γνωστική και συναισθηματική ανάπτυξη, γιατί εσύ που είσαι ενήλικας και τα ξέρεις όλα με καταδικάζεις σε σωματική και πνευματική υστέρηση;
Γιατί αυτό κάνεις, να ξέρεις! Μου στερείς τη δυνατότητα της χαράς και του παιχνιδιού και με σπρώχνεις να γίνω ένα εσώκλειστο φυτό της τηλεόρασης και του playstation.

Μπορεί για σένα να είμαι παιδί δευτέρας κατηγορίας ή ωχαδελφιστικά να μου απαντήσεις πως πρέπει να παίζω στο σπίτι με τα παιχνίδια και τους γονείς μου. 
Εντάξει, εγώ αυτό θα κάνω και τις μέρες που θα πηγαίνω στην παιδική χαρά, θα σκέφτομαι την παιδική χαρά των ονείρων μου. Γιατί μου είπαν πως είμαι Ευρωπαίος πολίτης και πως έχω δικαίωμα στο όνειρο. Και όταν σε λίγα χρόνια μεγαλώσω και κάνω δικά μου παιδιά και θρηνήσω μαζί με άλλους το παιδί που έτρεξε στο δρόμο από την παιδική χαρά, θα πω και γω πως έπρεπε να μείνει στο σπίτι και πως φταίνε οι γονείς του που δεν το πρόσεξαν.
Γιατί όταν μεγαλώσω, θα γίνω αδιάφορος, χωρίς αίσθημα ευθύνης, συγκαταβατικός. Δηλαδή θα γίνω εσύ!

Δεν μου αξίζει αυτό.
Σκύψε λίγο το κεφάλι προς τα κάτω να με δεις.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Ανάγνωση από 3 ετών; Μα πώς;

Πώς θα σας φαινόταν αν τα παιδιά σας, πριν ακόμα μάθουν την αλφαβήτα, διάβαζαν βιβλία μόνα τους;




Είχα ακούσει και παλιότερα για τα παιδικά βιβλία χωρίς λέξεις (ή εικονοβιβλία ή εικονομύθους, μπορείτε να τα συναντήσετε με όλες τις ονομασίες)  και μου φάνηκε τόσο πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα, που είπα να το ψάξω περισσότερο. Πρόκειται για βιβλία χωρίς λόγια, με άριστη εικονογράφηση που "λένε" την ιστορία τους μέσα από την εικόνα.

 Απευθύνονται σε παιδιά προαναγνωστικού επιπέδου, τα οποία χρησιμοποιώντας την φαντασία και με οδηγό την εικόνα, δημιουργούν ιστορίες, διαβάζουν χωρίς να υπάρχουν λέξεις. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό; Πόσο σημαντικό είναι το παιδί να εμπλέκεται άμεσα στην ανάγνωση μιας ιστορίας, παρά να γίνεται ένας παθητικός δέκτης μιας ισοπεδωτικής "ίδιας" ιστορίας με τις ίδιες λέξεις και την ίδια σειρά προτάσεων κάθε φορά; Τα εικονοβιβλία δίνουν την δυνατότητα στα παιδιά βιωματικά και με προσωπική εμπλοκή να προχωρήσουν στην αυτοανάπτυξη και στην καλλιέργεια πολλών δεξιοτήτων.
Αναγνωστικών δεξιοτήτων, γνωστικών δεξιοτήτων και πολλών άλλων που θα αναφέρω πιο κάτω.

Θα μου πείτε πώς μπορεί ένα βιβλίο χωρίς λέξεις να αναπτύξει τις γνωστικές δεξιότητες αφού η ανάγνωση έχει να κάνει με λέξεις και γράμματα. Η απάντησή μου είναι πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ανάγνωση είναι και η κατανόηση του περιεχομένου καθώς και η απόδοση-αποκρυπτογράφηση συμβόλων ή σημείων σε προφορικό λόγο.

Μερικά από τις δεξιότητες που αναπτύσσει το παιδί με τα βιβλία χωρίς λέξεις είναι και οι εξής
  • Άμεση επαφή και εξοικείωση με το βιβλίο. Το παιδί έχει ενεργό ρόλο στην ανάγνωση.
  • Κατανόηση σχέσεων-νορμών γραφής και ανάγνωσης όπως η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός του βιβλίου, η σειρά των εικόνων σε σχέση με το νόημα, η αλληλουχία των σελίδων. Ανάγνωση από τα αριστερά προς τα δεξιά και από πάνω προς τα κάτω.
  • Ανάπτυξη και εμπλουτισμός λεξιλογίου του παιδιού. 
  • Χρήση και ενεργοποίηση προβλέψεων της ιστορίας. Άραγε τι θα ακολουθήσει; Ή αν γινόταν αυτό τι θα άλλαζε;
  • Εξαγωγή συμπερασμάτων και βαθύτερων νοημάτων που σε άλλη περίπτωση θα ήταν πολύ δύσκολο να εξηγηθούν στα παιδιά.
  • Αμέτρητες ευκαιρίες ανάγνωσης βιβλίων από πολλές χώρες του κόσμου. Η γλώσσα δεν είναι πια εμπόδιο. Η μάθηση σπάει τους φραγμούς και ανοίγεται στον κόσμο.

 Πώς μπορεί ένα βιβλίο χωρίς λέξεις να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο των παιδιών; Όπως διάβασα και στο μπλοκ nerdybookclub.wordpress.com, έρευνες που έγιναν  από καθηγητές του πανεπιστημίου Utah State University, έδειξαν ότι οι μαμάδες χρησιμοποιούν πιο περίπλοκη γλώσσα όταν μοιράζονται με τα παιδιά τους ένα βιβλίο χωρίς λέξεις, παρά όταν σχολιάζουν διαβάζοντας στα παιδιά τα συμβατικά βιβλία ή παραμύθια. (Utah State University Study Shows Parents Are More Engaged With Their Children When Reading Books Without Text June 07, 2011, http://www.Businesswire.com retrieved June 15, 2012).

Επιπλέον, είναι αναγκαίο να αναφερθεί πως είναι τόσο σημαντική η συνεισφορά των εν λόγω βιβλίων στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και κυρίως σε παιδιά που παλεύουν με την αναγνώριση γραμμάτων δίνοντάς τους την δυνατότητα να "διαβάσουν" μια φανταστική ιστορία.

Είμαι ακόμα στο ψάξιμο για να αγοράσω και να διαβάσω με τα παιδιά μου τέτοια βιβλία. Πιστεύω πως θα τους δώσω ένα πολύ όμορφο ερέθισμα και σπρώξιμο για σκέψη και δημιουργική έκφραση. Τα παιδιά μας σήμερα δυσκολεύονται να εκφραστούν και οι ανοιχτές ερωτήσεις συχνά τους δυσκολεύουν. Προκειμένου να διευρύνουν την οπτική τους και να σταματήσουν να απαντούν μονολεκτικά με ένα ναι ή ένα όχι, πιστεύω πως τα βιβλία αυτά θα είναι μια καλή αρχή.

Ένα βιβλίο που βρήκα σε ελληνικά βιβλιοπωλεία είναι  "Το κόκκινο βιβλίο" της Μπαρμπαρα Λέμαν.
Άλλες προτάσεις είναι και τα παρακάτω που μπορείτε να τα αναζητήσετε ή σε βιβλιοπωλεία ή στο διαδίκτυο.

Bee & Bird,  το ταξίδι ενός πουλιού μέσα από πολύ ζωντανά χρώματα.
Δείτε εδώ.




The best wordless picture books
A Ball for Daisy
Όταν ένα μεγαλύτερο σκυλί καταστρέφει κατά λάθος την μπάλα της Νταίζης. αυτή νιώθει λύπη και απώλεια. Με το ελπιδοφόρο τέλος θυμόμαστε ότι η λύπη δεν διαρκεί για πάντα.

The best wordless picture books
The Conductor
της Laetitia Devernay

The best wordless picture books
No Dogs Allowed!

Δραστηριότητες με τα εικονοβιβλία.
  1. Το παιδί "διαβάζει" την ιστορία χρησιμοποιώντας τις εικόνες.
  2. Γράψε την ιστορία σε χαρτάκια post-it, ανακατέψτε τα και ζητήστε από τα παιδιά να βάλουν την ιστορία σε σειρά.
  3. Δημιουργήστε με το παιδί ποιήματα ή μικρά τραγουδάκια σε σχέση με την ιστορία.
  4. Το παιδί μπορεί να ζωγραφίσει δικές του εικόνες σχετικές με την ιστορία, να της εντάξει στο βιβλίο ή να φτιάξει το δικό του βιβλίο με μια δικιά του ιστορία.
  5. Κάντε προβλέψεις για τη συνέχεια ή τι θα άλλαζε αν γίνονταν τα πράγματα κάπως αλλιώς.
  6. Κάντε την ιστορία ένα μικρό θεατρικό στο σπίτι. Οι βιωματικές δραστηριότητες και η ενσυναίσθηση προάγουν γνωστικές και συναισθηματικές λειτουργίες του παιδιού.
  7. Μιλήστε για συναισθήματα που σας δημιουργεί το βιβλίο, τι θέλει να μας πει ο συγγραφέας, μιλήστε για έννοιες και βαθύτερα νοήματα.

Βιβλία χωρίς λέξεις που βρήκα στo imaginationsoup.net και που μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο.

The Lion & the Mouse by Jerry Pinkney
The Red Book by Barbara Lehman
Tuesday by David Wiesner
Zoom by Istvan Banyai
A Boy, a Dog, and a Frog by Mercer Mayer
Owly & Wormy, Friends All Aflutter by Andy Runton
Flotsam by David Wiesner
The Snowmane by Raymond Briggs
Wave by Suzy Lee
Shadow by Suzy Lee
Truck by Donald Crews
Pancakes for Breakfast by Tomie dePaola
No! by David McPhail
Hug by Jez Alborough
Good Dog, Carl by Alexandra Day
All in a Day by Mitsumasa Anno
Chalk by Bill Thomson
Roller Coaster by Marla Frazee



Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

«Μίλα! Μη φοβάσαι! Δώσε τέλος στο Σχολικό Εκφοβισμό»


Σας έχω γράψει και σε προηγούμενό μου άρθρο για το ότι παλεύω μέσα σε όλα να πάρω πτυχίο (Θυμηθείτε αν θέλετε εδώ).
Στα πλαίσια λοιπόν ενός μαθήματος για την κοινωνική αειφορία, αποφασίσαμε με τα παιδιά στην ομάδα να ασχοληθούμε με τον σχολικό εκφοβισμό, ένα θέμα που πραγματικά με απασχολεί, όχι μόνο σαν μελλοντική εκπαιδευτικό, αλλά και σαν μαμά. Η έρευνα και η δράση μας επικεντρώνεται στη Φλώρινα όπου ζούμε, αλλά το φαινόμενο είναι συχνό και εμφανές σε όλη την Ελλάδα. Σκεφτήκαμε να αναρτήσουμε, όπου μπορούμε ένα μικρό άρθρο με στόχο τον προβληματισμό και την ενημέρωση. Σύντομα θα σας προσκαλέσω και σε μια εκδήλωση που διοργανώνουμε σχετική με το θέμα. Θέλουμε να βάλουμε το μικρό δικό μας λιθαράκι στην πρόληψη του φαινομένου. 
Ίσως, διαβάζοντας, να βάλετε και το δικό σας μικρό λιθαράκι.


«Μίλα! Μη φοβάσαι! Δώσε τέλος στο Σχολικό Εκφοβισμό»

Είσαι γονιός, δάσκαλος, καθηγητής ή μαθητής; Διάβασέ το! Ίσως σε αφορά!

Όλο και συχνότερα ακούμε για το φαινόμενο του Σχολικού Εκφοβισμού ή αλλιώς bullying. Τι πραγματικά όμως είναι αυτό; Έρευνα δική μας στην περιοχή της Φλώρινας  έδειξε ότι ο Σχολικός Εκφοβισμός αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που ταλαιπωρεί πολλά παιδιά, γονείς και σχολεία.

Ο εκφοβισμός μπορεί να συμβεί στο καθέναν! Είναι υπόθεση που αφορά όλα τα παιδιά!

Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως ο εκφοβισμός συμβαίνει μόνο όταν το παιδί – δράστης επιτεθεί σπρώχνοντας και χτυπώντας το παιδί – θύμα.  Αρκετές είναι οι φορές που τα παιδιά που εκφοβίζουν δεν χτυπούν και ούτε καν αγγίζουν τα παιδιά – θύματα.  Στην εποχή μας που ολοένα και περισσότερα παιδιά ασχολούνται με το διαδίκτυο, οι κίνδυνοι έχουν αυξηθεί ραγδαία.  Ο διαδικτυακός εκφοβισμός, που έχει αρχίσει να λαμβάνει αρκετά υψηλά ποσοστά στις μέρες μας, αφορά τον εκφοβισμό, την απειλή, την ταπείνωση και την παρενόχληση παιδιών και εφήβων που δέχονται μέσω της χρήσης του διαδικτύου.

Ο Σχολικός εκφοβισμός κάθε μορφής (σωματικός, λεκτικός, διαδικτυακός) δε θα σταματήσει, αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό ΟΛΟΙ μας.

Αν είσαι εκπαιδευτικός μπορείς:

  • Να συζητήσεις με τους μαθητές/τριες σου για το θέμα του Σχολικού Εκφοβισμού και για το αν έχουν αντιληφθεί να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στο σχολείο ή στη γειτονιά

  • Να ζητήσεις από τα παιδιά να ψάξουν στο χώρο του διαδικτύου πληροφορίες για το Σχολικό Εκφοβισμό και να το συζητήσουν με τους συμμαθητές τους ενημερώνοντάς τους

  • Να οργανώσεις με τη βοήθεια ειδικών μια εκδήλωση, μια ημερίδα ή μια εβδομάδα αφιερωμένη στο Σχολικό Εκφοβισμό και στην αντιμετώπισή του


  • Να διοργανώσεις μια έκθεση ζωγραφικής ή ένα κόμικς ή μια θεατρική παράσταση με θέμα το Σχολικό Εκφοβισμό


  • Να προβάλεις στην τάξη σου, στα παιδιά, στους φίλους σου μία ταινία για το Σχολικό Εκφοβισμό

  • Να δημιουργήσεις ένα «κουτί» εκφοβισμού, μέσα στο οποίο τα παιδιά θα μπορούν να αναφέρουν ένα περιστατικό το οποίο τους συνέβη ή που είδαν να συμβαίνει και να προτείνουν ιδέες για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού


Αν είσαι μαθητής μπορείς:

  • Να δημιουργήσεις ένα τραγούδι ή ένα ποίημα που θα σε βρίσκει αντίθετο με το φαινόμενο του Σχολικού Εκφοβισμού

·         Να πάρεις άδεια από τους δασκάλους σου και να ζωγραφίσεις στον τοίχο του σχολείου σου ή να γράψεις συνθήματα ενάντια στο Σχολικό Εκφοβισμό


  • Να ψάξεις στο χώρο του διαδικτύου πληροφορίες για το Σχολικό Εκφοβισμό και να το συζητήσεις με τους συμμαθητές σου ενημερώνοντάς τους

  • Να μην μένεις σιωπηλός και απλός παρατηρητής σε φαινόμενα Σχολικού Εκφοβισμού, να μιλήσεις για αυτά στους γονείς και στους δασκάλους σου. 

Αν είσαι γονιός μπορείς: 

  • Να συζητήσεις με τα παιδιά σου για το θέμα του Σχολικού Εκφοβισμού και για το αν έχουν αντιληφθεί να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στο σχολείο ή στη γειτονιά

  • Να προβάλεις στα παιδιά σου μία ταινία για το Σχολικό Εκφοβισμό

  • Να προτείνεις στους εκπαιδευτικούς οι μαθητές να ζωγραφίσουν στον τοίχο του σχολείου ή να γράψουν συνθήματα ενάντια στο Σχολικό Εκφοβισμό

  • Να ζητήσεις από τα παιδιά σου να ψάξουν στο χώρο του διαδικτύου πληροφορίες για το Σχολικό Εκφοβισμό και να το συζητήσεις μαζί τους



Ο Σχολικός Εκφοβισμός δε θα σταματήσει αν οι προσπάθειές μας δεν έχουν διάρκεια!!

Ενημερώσου ! Αντίδρασε ! Σταμάτησέ το τώρα !
Είναι στο χέρι σου  !!!




Ειρήνη Κάλλη, Κωνσταντίνος Κουτμάνης, Ρένα Μυλωνά, Σταυρούλα Σισμανίδου


Φοιτητές του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας


Το άρθρο δημιουργήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος « Προγράμματα Αειφορίας για το Δημοτικό Σχολείο »