Ο μεγάλος μου γιος έμαθε να κάνει ποδήλατο χωρίς τις βοηθητικές ρόδες. Τον χάζευα προχτές με
τον μπαμπά του που πάλευαν και δάκρυσα.
Πότε μεγάλωσε αυτός έτσι;
Πώς πέρασαν τα χρόνια και έφτασε ήδη τα 4;
Και δεν είναι μόνο αυτό!
Πριν λίγες μέρες για πρώτη φορά τον άφησα σε σπίτι οικογενειακών μας φίλων για να παίξει με τα παιδιά. Μου ζήτησε να πάει. Δεν του αρνήθηκα και τον πήγα. Και έφυγα. Για πρώτη φορά τον άφησα κάπου μόνο του και έφυγα. Στην τσάντα που του ετοίμασα, έβαλα μια αλλαξιά, από εσώρουχα μέχρι παπούτσια, νερό, γιατί η φιλενάδα μου πού να βρει νερό να δώσει στο παιδί μου και ένα τοστ για να μην πεινάσει.
Αστεία δεν ήμουνα;
Τα παιδιά ήδη έπαιζαν στην αυλή και εγώ έτρεχα να του δώσω ένα φιλί για να τον χαιρετήσω.
Και πού τις πας τις οδηγίες; Τον τρέλανα σε κανόνες και οδηγίες.
Η συμπεριφορά μου ήταν σχεδόν τραγική και έφτασε, έχω την εντύπωση, τα όρια του παραλόγου, αφού με τους εν λόγω φίλους είμαστε μαζί σχεδόν κάθε μέρα και το σπίτι τους απέχει από το δικό μας 2-3 χιλιόμετρα.
Δεν έχω καταλήξει τελικά αν αυτές τις "βοηθητικές" τις έχει ανάγκη το παιδί ή εγώ; Ποιος δυσκολεύεται να "απογαλακτιστεί", δεν ξέρω είναι η αλήθεια.
Πόσο χαζά φερόμαστε καμιά φορά στην τάση των παιδιών μας για ανεξαρτησία, στο βαθμό βέβαια που τους επιτρέπεται λόγω ηλικίας και στην αυτοπραγμάτωσή τους. Τι είναι αυτό το πνίξιμο που τους επιβάλλουμε άθελα μας από βρέφη ακόμα, λόγω της "αποκλειστικής" αγάπης που φοβόμαστε να χάσουμε;
Μου αρέσει που το παιδί μου άρχισε να κάνει βόλτες στη ζωή του "χωρίς βοηθητικές".
Λίγο χαίρομαι, λίγο φοβάμαι, λίγο αγχώνομαι, λίγο απ' όλα.
Έτσι είναι η ζωή, τι το ψάχνεις;
Να ετοιμάσεις τα παιδιά σου να μπουν σε ένα κόσμο χωρίς βοηθητικές. Ο δικός μας σκοπός είναι να το κάνουμε αυτό όσο πιο ομαλά γίνεται.
Αυτή είναι η μαγκιά. Να είσαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρει μια χαρά με όσα του έχεις μάθει.
Η ασφυκτική, εγωιστική αγάπη μας, μόνο αγάπη δεν είναι.
Είναι μόνο εγωισμός και "παροπλίζει" τα παιδιά μας. Γιατί η μάνα,απανταχού στον κόσμο, αλλά η Ελληνίδα ιδιαιτέρως, θέλει και της αρέσει να είναι αναγκαία.
Και μένα μου αρέσει αλλά δεν πρέπει.
Καλές μας διαδρομές λοιπόν. Όσες μαμάδες είστε σε φάση αφαίρεσης "βοηθητικών", καλό κουράγιο.
φωτό άρθρου http://www.tsantiri.gr/wp-content/uploads/2013/09/464.jpg
τον μπαμπά του που πάλευαν και δάκρυσα.
Πότε μεγάλωσε αυτός έτσι;
Πώς πέρασαν τα χρόνια και έφτασε ήδη τα 4;
Και δεν είναι μόνο αυτό!
Πριν λίγες μέρες για πρώτη φορά τον άφησα σε σπίτι οικογενειακών μας φίλων για να παίξει με τα παιδιά. Μου ζήτησε να πάει. Δεν του αρνήθηκα και τον πήγα. Και έφυγα. Για πρώτη φορά τον άφησα κάπου μόνο του και έφυγα. Στην τσάντα που του ετοίμασα, έβαλα μια αλλαξιά, από εσώρουχα μέχρι παπούτσια, νερό, γιατί η φιλενάδα μου πού να βρει νερό να δώσει στο παιδί μου και ένα τοστ για να μην πεινάσει.
Αστεία δεν ήμουνα;
Τα παιδιά ήδη έπαιζαν στην αυλή και εγώ έτρεχα να του δώσω ένα φιλί για να τον χαιρετήσω.
Και πού τις πας τις οδηγίες; Τον τρέλανα σε κανόνες και οδηγίες.
Η συμπεριφορά μου ήταν σχεδόν τραγική και έφτασε, έχω την εντύπωση, τα όρια του παραλόγου, αφού με τους εν λόγω φίλους είμαστε μαζί σχεδόν κάθε μέρα και το σπίτι τους απέχει από το δικό μας 2-3 χιλιόμετρα.
Δεν έχω καταλήξει τελικά αν αυτές τις "βοηθητικές" τις έχει ανάγκη το παιδί ή εγώ; Ποιος δυσκολεύεται να "απογαλακτιστεί", δεν ξέρω είναι η αλήθεια.
Πόσο χαζά φερόμαστε καμιά φορά στην τάση των παιδιών μας για ανεξαρτησία, στο βαθμό βέβαια που τους επιτρέπεται λόγω ηλικίας και στην αυτοπραγμάτωσή τους. Τι είναι αυτό το πνίξιμο που τους επιβάλλουμε άθελα μας από βρέφη ακόμα, λόγω της "αποκλειστικής" αγάπης που φοβόμαστε να χάσουμε;
Μου αρέσει που το παιδί μου άρχισε να κάνει βόλτες στη ζωή του "χωρίς βοηθητικές".
Λίγο χαίρομαι, λίγο φοβάμαι, λίγο αγχώνομαι, λίγο απ' όλα.
Έτσι είναι η ζωή, τι το ψάχνεις;
Να ετοιμάσεις τα παιδιά σου να μπουν σε ένα κόσμο χωρίς βοηθητικές. Ο δικός μας σκοπός είναι να το κάνουμε αυτό όσο πιο ομαλά γίνεται.
Αυτή είναι η μαγκιά. Να είσαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρει μια χαρά με όσα του έχεις μάθει.
Η ασφυκτική, εγωιστική αγάπη μας, μόνο αγάπη δεν είναι.
Είναι μόνο εγωισμός και "παροπλίζει" τα παιδιά μας. Γιατί η μάνα,απανταχού στον κόσμο, αλλά η Ελληνίδα ιδιαιτέρως, θέλει και της αρέσει να είναι αναγκαία.
Και μένα μου αρέσει αλλά δεν πρέπει.
Καλές μας διαδρομές λοιπόν. Όσες μαμάδες είστε σε φάση αφαίρεσης "βοηθητικών", καλό κουράγιο.
φωτό άρθρου http://www.tsantiri.gr/wp-content/uploads/2013/09/464.jpg