Μαμά, η ζέβρα σε περιμένει.

Θύμωσε πολύ.

Σηκώθηκε από κάτω όπου καθότανε και βάδισε γρήγορα προς το μέρος μου. Περπάτησε ανάμεσα στα λιοντάρια και τις ζέβρες και με μια βίαιη σχεδόν, κίνηση, έκλεισε την οθόνη του laptop. Πάλι καλά που δεν με έβαλε τιμωρία για 31 λεπτά στο δωμάτιό μου (στο σπίτι εφαρμόζουμε τον κανόνα του ενός λεπτού τιμωρία ανά χρόνο ζωής).Ένιωσα τόσο άσχημα, που μπορεί και να πήγαινα. 

Με έβαλε στη θέση μου και να σου πω και την αλήθεια, είχε απόλυτο δίκιο.Το τρίχρονο είχε δίκιο και η κίνησή του έκανε τις τύψεις και τις ενοχές μου να χτυπήσουν κόκκινο. Μην μιλήσω για την συνεχή ανησυχία του αν τελικά είμαι καλή μάνα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι είμαι η χειρότερη.

Με παρακαλούσε ώρα να παίξουμε ζούγκλα (ξέρεις, το παιχνίδι όπου τα ζώα της ζούγκλας είναι αραδιασμένα στο πάτωμα και εμείς δημιουργούμε φανταστικές ιστορίες και φανταστικούς διαλόγους). Είναι της αντίστοιχης φιλοσοφίας του να παίξουμε αυτοκινητάκια, να παίξουμε σχολείο, να παίξουμε μαμά και παιδάκια.

Όχι μόνο έκλεισε την οθόνη λοιπόν, αλλά την πράξη του την έκανε και λόγια. Έτσι, για να αναπαράγεται ο ήχος των λέξεων του στα αυτιά μου και να μην το ξεχάσω ποτέ. " Μαμά πρέπει να κλείσεις τον υπολογιστή σου".

Με άλλα λόγια, μου έλεγε το παιδί πως, ή παίζουμε ή δεν παίζουμε. Δεν μπορείς εσύ κυρία μου, που λογιέσαι και μεγάλη και σοφότερη από μας τα μικρά, να νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις με το βλαστάρι σου και ταυτόχρονα να χαζεύεις ή ακόμα και να δουλεύεις στον υπολογιστή. Είναι αδιαπραγμάτευτο και δεν πρόκειται να σε σώσει ούτε η δικαιολογία της δουλειάς, ούτε η δικαιολογία της ξεκούρασης. Γιατί έχουμε φτάσει να νομίζουμε πως για να ξεκουραστούμε, είτε θα σερφάρουμε στο ίντερνετ, είτε θα χαζεύουμε στην τηλεόραση πίνοντας τον καφέ μας. Ή παίζεις ζούγκλα ή δεν παίζεις. Αν δεν θα είσαι εδώ "ψυχή τε και πνεύματι", καλύτερα να μην είσαι καθόλου. Άσε με τουλάχιστον να παίζω μόνος μου και να κάνω ωραιότερους, εξυπνότερους και πιο αστείους διαλόγους ( ή έστω μονολόγους). Μην αφήνεις την ζέβρα μου να περιμένει να της πεις πού είναι το ποτάμι, γιατί να ξέρεις ότι όλα τα καταλαβαίνει. Ξέρει ότι ψιλοβαριέσαι και μάλλον φαίνεται ότι κάτι πιο ενδιαφέρον έχεις να κάνεις. Αν το συνεχίσεις για πολύ, να ξέρεις ότι η ζέβρα δεν θα στο συγχωρήσει και άσε που δεν θα θέλει να ξαναπαίξει μαζί σου.

Τρομάζω από εκείνη τη μέρα. Κάθε φορά που θέλω να ανοίξω το laptop, φοβάμαι λίγο και κρύβομαι να μην με δει. Ακραίο, το ξέρω. Αλλά μου αρέσει πολύ να παίζω τη ζούγκλα και θέλω να συνεχίσει ο τρίχρονος γιος μου να μου το ζητάει. Πώς θα απεμπλακώ από τις ώρες ενασχόλησής μου με τον υπολογιστή, την τηλεόραση ή έστω το τηλέφωνό μου; Δεν είναι πολλές αυτές οι ώρες, αλλά ακόμα και αυτές τις λίγες μήπως... Δεν ξέρω. Μήπως να κατεβάσω τη μοναδική τηλεόρασή μας στην αποθήκη και να ακούμε από το πρωί μουσική; 

Τα παιδιά μαζί με τα ζωάκια τους, τα αυτοκινητάκια τους, τα τουβλάκια τους, τα κουζινικά τους, πάντα είναι έτοιμα για παιχνίδι. Ξέρω, γιατί το βιώνω, πως κάθε μέρα είναι διαφορετική. Άλλες μέρες είμαστε γεμάτες διάθεση, χρόνο και όρεξη για παιχνίδι, άλλες το κάνουμε σαν αγγαρεία και άλλες πάλι δεν έχουμε καμία διάθεση και θέλουμε απλά να δούμε τις καινούριες αναρτήσεις στα αγαπημένα μπλοκ και να σερφάρουμε στο σάιτ που ανακαλύψαμε τελευταία με τα ωραία και φτηνά συνολάκια. Κατανοητό και θεμιτό γιατί δεν είμαστε μόνο μαμάδες. Είμαστε και εργαζόμενες και γυναίκες και κουρασμένες. 

Αυτό που προσωπικά θέλω να καταφέρω, είναι να είμαι πραγματικά εκεί όταν τους το λέω. Ολοκληρωτικά εκεί, ακόμα και αν είναι μόνο για λίγο. 

Δεν θέλω να αφήσω ξανά τη ζέβρα να περιμένει απάντηση.

Σχετικά άρθρα

• Εσύ είσαι το λιμάνι τους;
• Δεν νιώθεις αρκετή;Ναι, αλλά για ποιον;

Πηγή φωτό www.stickit.gr

Το θαύμα του τοκετού.

Σίγουρα το έχεις νιώσει και εσύ.

Το μετά.

 Το υπέροχο, γαληνεμένο, γεμάτο ευτυχία μετά.

Εκεί στο δωμάτιο του μαιευτηρίου, ανάλαφρη, ήσυχη, πλημμυρισμένη με αισθήματα χαράς και ανακούφισης.

Το σώμα ακόμα πονάει, αλλά εσύ μόλις έχεις γεννήσει. Δεν σε νοιάζει τίποτα πια. Μόλις έχεις βιώσει το θαύμα και έχεις το μικροσκοπικό ανθρωπάκι σου, υγιές, εκεί δίπλα σου. Να κοιμάται, να κλαίει, να θηλάζει, δεν έχει σημασία. Φτάνει που είναι εκεί δίπλα σου.

Αυτό το πλάσμα που είναι τώρα τυλιγμένο στις κουβέρτες του, βγήκε πριν λίγο από μέσα σου.

Το σώμα σου ακόμα το μαρτυρεί. Το μωρό άφησε τα σημάδια του. Μετά από μήνες αναμονής και αγωνίας, φόβου μερικές φορές, όλα έχουν τελειώσει. Ή μήπως τώρα αρχίζουν;

Τα καταφέρατε. Οι δυο σας τα καταφέρατε. Έχετε ήδη γνωριστεί και η ανεπανάληπτη μυρωδιά του δεν σας αφήνει πια ούτε λεπτό.

Έχετε γίνει πια μαμά και σχεδόν δεν το πιστεύτετε. Ζείτε σε μια δική σας, φανταστική σαπουνόφουσκα. 

Στο δικό σας συννεφάκι. 

Λίγο επανέρχεστε με τις επισκέψεις των δικών σας στο μαιευτήριο, τη χαρά τους και την αγωνιώδη προσπάθειά τους να βρουν σε ποιον μοιάζει το μωρό. Και μετά πάλι βυθίζεστε στο ευτυχισμένο συννεφάκι σας. Ζείτε το μετά. Επιτέλους ζείτε το μετά και δεν μπορείτε να χορτάσετε την τόση ευτυχία.

Η γλυκιά, μυστική έπαρσή σας, πλημμυρίζει το σώμα και το μυαλό.

Όλα πήγαν κατ' ευχήν. Πόνεσες, φοβήθηκες, έκλαψες και εντέλει τα κατάφερες. Όλα τα φανταστικά σενάρια φόβου και πανικού, έχουν πια σβήσει από το μυαλό σου και απλά ζεις το δικό σου μετά όπου όλα μοιάζουν υπέροχα. Το μωρό σου είναι υπέροχο, η ζωή είναι υπέροχη, ακόμα και ο πόνος που νιώθεις, είναι και αυτός υπέροχος.

Όσες φορές και αν έχεις γίνει μαμά, όσες φορές και αν έχεις ζήσει αυτό το μετά, είναι πάντα το ίδιο ανεπανάληπτο. Κάθε φορά το θαύμα σε εκπλήσσει. Ένας άνθρωπος, αποτέλεσμα αγάπης και δώρο Θεού, βγήκε από τα σπλάχνα σου. 

Πώς να ευχαριστήσω το Θεό που μας επισκέφθηκε και πάλι; Πώς να μετατρέψω σε λόγια αυτό που νιώθω;

Δεν θέλω να το ξεχάσω ποτέ. Θέλω να κλείνω τα μάτια και να θυμάμαι πάντα το δικό μας θαύμα.

Ακόμα και όταν γίνει τριών και με τρελαίνει με τις ζαβολιές του, ακόμα και αν πάει στο σχολείο και με φτάνει στα όριά μου για να μάθει σωστά μια άσκηση, ακόμα και όταν θα κυνηγιόμαστε στην εφηβεία του.

Θέλω να μπορώ να ζω κάθε μέρα και για πάντα, αυτό το υπέροχο, ανεπανάληπτο θαύμα.

Αυτό το υπέροχο μετά.