Βήματα για τη ζωή.

Εξεπλάγην ευχάριστα πριν λίγες μέρες, όταν έφτασε στο σπίτι μια επιστολή από το νηπιαγωγείο. Σκοπός της επιστολής ήταν να μας ενημερώσει για ένα πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί στο νηπιαγωγείο και το οποίο ονομάζεται "Βήματα για τη ζωή".

Το πρόγραμμα, όπως ενημερωθήκαμε, είναι δημιούργημα του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και σκοπός του είναι, μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων να αναπτύξει τη σκέψη των παιδιών, να τα ωριμάσει ως προς την συμπεριφορά τους και να ενισχύσει την συναισθηματική τους νοημοσύνη.

Εξεπλάγην, όπως προείπα, ευχάριστα διότι πρώτον, δεν πίστευα ότι υπήρχαν τέτοια αξιόλογα προγράμματα για την προσχολική ηλικία και δεύτερον, ντρέπομαι λίγο που το λέω, δεν πίστευα ότι οποιοδήποτε δημόσιο νηπιαγωγείο θα επέλεγε να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Αν και είμαι εν δυνάμει εκπαιδευτικός, όπως γράφω και εδώ, νιώθω συχνά την απογοήτευση, τόσο από το σύστημα(δομές, αναλυτικό πρόγραμμα), όσο και από μερίδα ανθρώπων που το πλαισιώνουν.

Χάρηκα πολύ λοιπόν όταν πανηγυρικώς διαψεύστηκα. Υπάρχουν προγράμματα και κυρίως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που είναι πρόθυμοι και άξιοι να τα εφαρμόσουν. Αγαπούν τα παιδιά και ενδιαφέρονται, όχι μόνο για την γνωστική τους ανάπτυξη, που είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική, αλλά ενδιαφέρονται εξίσου για την κοινωνική και συναισθηματική τους ανάπτυξη.

Είναι τόσο σημαντικό να μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται αυτόνομα, να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους και να ενεργούν υπεύθυνα, σημεία και δεξιότητες που αποτελούν μέρος των στόχων του προγράμματος.

Όταν, ψάχνοντας λίγο στο ίντερνετ, είδα πως το πρόγραμμα εφαρμόζεται σε πολλά σχολεία της χώρας, πραγματικά αισθάνθηκα πως δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από άλλα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά συστήματα. Ή για να μην υπερβάλλουμε κιόλας( βλέπε εδώ ), κάνουμε βήματα προς θετικές κατευθύνσεις. 

Δεν ξέρω από πού ξεκίνησε, αν κάποιος επιβάλλει την εφαρμογή του στα νηπιαγωγεία και οι εκπαιδευτικοί από πίσω βρίζουν, δεν ξέρω καν αν είναι ένα πρόγραμμα που έχει ουσιαστικά αποτελέσματα. Αυτό που έχει σημασία είναι η ενεργοποίηση του συστήματος και η διάθεση για δημιουργία και καινούρια πράγματα. Διαφαίνεται πως είναι ένα πρόγραμμα με γερές εκπαιδευτικές βάσεις, μαθητοκεντρικό, βιωματικό και διαθεματικό.

Ο χρόνος θα δείξει τα αποτελέσματα του προγράμματος και κυρίως θα φανεί η επίδραση που θα έχει στα ίδια τα παιδιά, που στην ουσία είναι και το μόνο ζητούμενο.

Συγκεκριμένα οι στόχοι του προγράμματος είναι

• Να ενδυναμώσει τα παιδιά, ώστε να χρησιμοποιούν την σκέψη τους για να ενεργούν υπεύθυνα και ώριμα.
• Να ενισχύσει τα αισθήματά τους για τον εαυτό τους, βελτιώνοντας κυρίως την αυτοεκτίμησή τους.
• Να τα μάθει να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα τους αλλά και των άλλων.
• Να τα διδάξει τρόπους να διαχειρίζονται τα έντονα συναισθήματά τους.

Το θέμα αποκτά ενδιαφέρουσα οπτική, αφού οι γονείς θα ενημερώνονται με επιστολές για τη θεματική της κάθε μέρας, με σκοπό να συμβάλουν θετικά στην επιτυχία του προγράμματος, με τρόπους που προτείνονται στις επιστολές. Τόσο πολύ μου άρεσε ο θεσμός του βοηθού με τον τρόπο που θα τον λειτουργήσουν, που θέλω και γω να γίνω βοηθός της κυρίας.

Σκέφτηκα αυτά τα βήματα, από τα "Βήματα για τη ζωή" να τα κάνουμε παρέα μέσα από αναρτήσεις. Όποτε μου αρέσει το θέμα της μέρας και νομίζω πως υπάρχει κάτι που αξίζει να μοιραστεί, θα γράφω γι' αυτό και πώς εμείς το βιώσαμε μέσα από το πρόγραμμα.

Σε αναμονή λοιπόν για το Βήμα Νο 1!

Πανικός!Πού είσαι κυρία Τερηδόνα;

Για άλλο ένα βράδυ,προσπαθούσα να πείσω τον γιο μου ότι δεν ήταν η κατάλληλη ώρα να φάει καραμέλα. 

φωτό Ευγένιος Τριβιζάς

Ένα μπολ στο σαλόνι είναι συνήθως γεμάτο με αμαρτωλές λιχουδιές και όποτε το θυμηθούν, το επισκέπτονται. Δεν έχω ασκήσει ποτέ βέτο στην κατανάλωση "απαγορευμένων". Πιστεύω ότι η ύπαρξή τους στο σπίτι και η περιστασιακή κατανάλωσή τους, προλαβαίνει υπερβολές και υπερκατανάλωση. Αφήστε που καμιά φορά και εγώ ψάχνω για τα μπισκότα σοκολάτας γιατί απογευματινός καφές χωρίς μια "τζούρα"ζάχαρης δεν λέει.

Η διαφωνία μου λοιπόν, ήταν μόνο για την ώρα. Γιατί όλα αυτά τα τζίτζιλι μίτζιλι, έχουν την ώρα τους. Για να τον πείσω λοιπόν να αφήσει την καραμέλα που είχε πάρει, σκέφτηκα να πω μια ιστοριούλα για την κυρία Τερηδόνα, εξηγώντας  πόσο κακό κάνει στα δόντια μας και καταλήγοντας στους γνωστούς χρυσούς κανόνες της οδοντόκρεμας και του οδοντιάτρου.

Η διαπαιδαγώγηση δεν σταμάτησε εκεί. 

Σκέφτηκα πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει σκεφτεί κάποιος πριν από μένα την κυρία Τερηδόνα και είπα να την ψάξω στο google. Τα αποτελέσματα, όπως μπορεί να ξέρετε, είναι χιλιάδες, οπότε θέλησα να τους δείξω ένα βιντεάκι από το youtube που υποστήριζε επαρκώς τη μικρή μου ιστορία. Η εκδοχή της εκπαιδευτικής τηλεόρασης φάνηκε σαν μια καλή ιδέα, οπότε είδαμε αυτό.

ΤΕΡΗΔΟΝΑ

Ο τρόμος που ακολούθησε και ο πανικός ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Πρώτη φορά έβλεπα τα παιδιά μου τόσο φοβισμένα. Ο μεγάλος μου γιος(5 ετών), έβαλε τα κλάματα και οι ερωτήσεις έπεφταν απανωτές. Απορίες για το πού ζει η κυρία Τερηδόνα, πόσο κακιά είναι, πότε θα έρθει στο σπίτι μας και άλλα συναφή. Με παρακαλούσαν κλαίγοντας να πάμε να πλύνουμε τα δόντια μας και για πρώτη φορά δέχτηκαν αβίαστα τη χρήση οδοντόκρεμας.

Απ' τη μια τους λυπήθηκα και από την άλλη ήθελα να σκάσω στα γέλια.

Μήπως ήταν λάθος; Μήπως η προσωποποίηση της τερηδόνας και η παρουσίασή της σαν κακιά μάγισσα, είναι αντιπαιδαγωγικό και άστοχο; 

Τώρα, μια βδομάδα μετά το σκηνικό, η συνέπεια των παιδιών στο βούρτσισμα των δοντιών είναι άνευ προηγουμένου και το σίγουρο είναι πως είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό.

Ένα τόσο δα ψεματάκι ας μας επιτραπεί. Για το καλό τους.

Πηγή φωτογραφίας http://www.shape.gr

Υπέροχα Χριστούγεννα χωρίς πρόγραμμα.

Εδώ και μέρες το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα. Εδώ και μέρες έχω συνέχεια ανοιχτές τις κουρτίνες για να χαζεύω αυτό το υπέροχο σκηνικό, πρωί και βράδυ. Να χαζεύω το χιόνι που πέφτει και γαληνεύει το μυαλό, να χαζεύω τη νύχτα που έρχεται και απογειώνει το όμορφο σκηνικό,τον ήλιο που κάποιες στιγμές χαρίζει λάμψη διαμαντιών και δείχνει να χορεύει στις απαλές νιφάδες.

Αυτές τις μέρες στο σπίτι δεν τηρούμε κάποιο πρόγραμμα. Είμαστε σε mode γιορτών και "τρέχει" ένα μάλλον ελεύθερο πρόγραμμα που έχει μόνο κάποιες βασικές λειτουργίες. Υπάρχουν κανόνες μόνο για την ώρα του φαγητού και την ώρα του ύπνου. Κατά τα άλλα, παιδιά και γονείς περιφέρονται άλλοτε ασκόπως και άλλοτε με κάποιο μικρό σχέδιο, ακόμα με τις πιτζάμες και τις ζεστές παντόφλες. 

Άλλοτε είμαστε στο δωμάτιο των παιδιών για παιχνίδι, άλλοτε ζωγραφίζουμε και τραγουδάμε, άλλοτε τσακωνόμαστε, πάντως τα κάνουμε όλα με τις πιτζάμες και είναι τόσο ωραίο που χαιρόμαστε την πολυτέλεια αυτή. Ξαφνικά η απουσία προγράμματος και υποχρεώσεων είναι τόσο ανακουφιστική που με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη και τυχερή. Ξαφνικά δεν έχω τίποτα να ζητήσω και τίποτα παραπάνω να ευχηθώ.

Πρωινή φωτογραφία από το μπαλκόνι μας.

Το γεγονός και μόνο ότι μπορούμε να αράξουμε στον καναπέ και να δούμε μια ταινία(μισή-ολόκληρη δεν έχει σημασία), όπως κάναμε παλιά, είναι τόσο αναζωογονητικό.

΄Αλλοτε η μαμά κάνει δουλειές και οι υπόλοιποι χαλάνε τα φτιαγμένα, αλλά ειλικρινά αυτές τις μέρες δεν έχει σημασία. Είμαι τόσο χαρούμενη που δεν έχουμε εξωτερικές υποχρεώσεις, που όλα τα άλλα είναι απλά θόρυβος.

Με φόντο το χιόνι και το μπαλκόνι υπερπαραγωγή που κάναμε φέτος, άντε και καμιά φορά και τη μυρωδιά κανέλας από τα μπισκότα στο φούρνο, ο καθένας κάνει τη δουλειά του.

Όχι δεν πήγα κομμωτήριο φέτος και όσοι μας επισκέφτηκαν, μας βρήκαν χαλαρούς και ωραίους σε ένα σπίτι που εμφανώς έδειχνε τα σημάδια της χαλαρότητάς μας.

Είναι ωραία να σχεδιάζεις τη μέρα σου μέσα στα όρια του σπιτιού σου και να συνειδητοποιείς πόσο πολύ το είχατε όλοι αυτό ανάγκη. Χωρίς πολλά πολλά, αλλά γεμάτοι με τα πάντα.

Τα φετινά  χριστουγεννιάτικά μας σπιτάκια

Τι άλλο να ευχηθεί κανείς;

Άντε, ίσως ένα καινούριο ζευγάρι γόβες. Ας είμαστε ειλικρινείς.