Βεράντα, γύρω στις 11!

11 η ώρα το βράδυ. Τα παιδιά μόλις κοιμήθηκαν.

Ανάβω τα κεριά στο τραπεζάκι της βεράντας, ανοίγουμε το μικρό, ξεχασμένο από τον χρόνο ραδιοφωνάκι μας και αράζουμε στις πολυθρόνες. Είναι η ώρα η δικιά μας. Η ώρα της μέρας που αδειάζει το μυαλό και ησυχάζει το σώμα.Δυο βαθιές ανάσες αρκούν για να αποσυμφοριστείς από την ένταση και να κάνεις τις δικές σου μικρές διακοπές σε ένα μπαλκόνι της πόλης.

Είναι μια ώρα μαγική, χωρίς πολλά πολλά. 

Χωρίς πολλές κουβέντες και σχεδόν καθόλου κινήσεις. Η πολυτέλεια του να υπάρχεις μόνο για τον εαυτό σου έστω για 10 λεπτά μέσα στη μέρα, είναι για μένα θέμα ζωτικής σημασίας. Αυτά τα 10 λεπτά θα σου δώσουν κουράγιο και δύναμη για την επόμενη μέρα, θα διώξουν εντάσεις και νεύρα και θα συγχωρέσουν τα αθώα λάθη των παιδιών που σε έφτασαν για ακόμα μια φορά στα άκρα. 

Είναι η ώρα που αναλογίζεσαι τα λάθη τα δικά σου και συνειδητοποιείς πως σήμερα δεν τους είπες ένα μικρό, αλλά τόσο σημαντικό γι' αυτά "σ' αγαπώ". Πώς ξεχάστηκες έτσι; Πέρασε η μέρα χωρίς μια αγκαλιά ή ένα χάδι; Πόσο χρόνο παίρνει πια μια αγκαλιά;

Τρέχεις στα κρεβατάκια τους και επανορθώνεις τα λάθη σου. Το " σ΄ αγαπώ" ενώ κοιμούνται, με κάνει να βουρκώνω. Αύριο θα το πω πολλές φορές, όσο και αν με τρελάνουν.

Γυρίζω στο μπαλκόνι και θέλω τόσο πολύ να συνεχίσουμε αυτό το όμορφο άδειασμα από όλα. Το μυαλό της μαμάς όμως αρχίζει μετά από λίγο να τρέχει. Πρέπει να ποτίσω λίγο τα λουλούδια μου και μάλλον το πλυντήριο έχει τελειώσει. 

Ο μπαμπάς αρχίζει να νιώθει την κούραση της μέρας και μάλλον ήρθε η ώρα να ξαπλώσει.

Αυτό ήτανε. Ραντεβού πάλι αύριο.
Βεράντα, κατά τις 11!

Πηγή φωτό http://www.mom4real.com

Πάρτε τα όλα πια, δεν μας έμεινε και τίποτα. Μόνο δώστε μας ελπίδα.

Είναι πολύ δύσκολο αυτές τις μέρες να δημοσιεύσεις οτιδήποτε.
 Πώς μπορείς να συμβαδίζεις άραγε με την ιστορία και να είσαι επαρκής και καίριος; Οι καλοκαιρινές διακοπές και τα μπάνια στη θάλασσα δυστυχώς μου φαίνονται ανεπαρκή και λίγα, σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω μας.

Η ζωή συνεχίζεται το καταλαβαίνω, αλλά το να ζούμε αδιάφορα σαν να μην αλλάζουν τα πάντα, κλείνοντας τα μάτια στις εξελίξεις, είναι τουλάχιστο γαϊδουριά.
Απ' την άλλη σκέφτομαι.
Και τι μπορώ να κάνω άραγε. Να κάθομαι όλη μέρα να αναλώνομαι σε ανούσιες συζητήσεις που όπως και να το κάνουμε δεν οδηγούν πουθενά; Εξάλλου άλλοι είναι αυτοί που με ορίζουν αυτές τις μέρες. Άλλοι είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και το κακό είναι πως οι αποφάσεις τους επηρεάζουν σίγουρα το μέλλον των παιδιών μου.

Είμαι πολύ θυμωμένη και νιώθω προδομένη. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει αυτή η περιπέτεια. Πάντως φοβάμαι. Φοβάμαι για τη δουλειά μου, φοβάμαι για την ποιότητα της ζωής μου, φοβάμαι για τα παιδιά μου.
 Θυμώνω για τις γενιές που προηγήθηκαν. Θυμώνω γιατί άφησαν τα πράγματα να φτάσουν εδώ που έφτασαν και για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, δεν μας έδωσαν και πολύ καλή ευκαιρία να ζήσουμε αξιοπρεπώς, αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Θυμώνω και με μας που μάλλον θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα και να βοηθήσουμε τη πατρίδα μας παρά να την βαραίνουμε περισσότερο.
Θυμώνω που μάθαμε να ζούμε σε μια κοινωνία βολέματος, αναξιοκρατίας και γνωριμιών.
Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με αυτό τον τρόπο.
 Θέλω να πάρουν την παιδεία που τους αξίζει και να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν σε κάθε ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί. Θέλω να νιώσουν την ασφάλεια που εμείς δεν νιώσαμε ποτέ ή μάλλον τότε που τη νιώθαμε ήμασταν πολύ μικροί για να την εκμεταλλευτούμε. Θέλω να έχουν τις επιλογές που εμείς δεν έχουμε και θέλω να μπορούν να δημιουργήσουν και να ευτυχίσουν σε μια κοινωνία που εμάς δυστυχώς συνέχεια μας πληγώνει.

Ζούμε ιστορία αυτή τη στιγμή και φτιάχνουμε ιστορία για τα παιδιά μας. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαστε η γενιά που απέτυχε, αλλά όχι δεν το δέχομαι αυτό. Δεν μας δόθηκε καν μια καλή ευκαιρία για να προσπαθήσουμε.
Πιστεύω πως έχουμε την διάθεση και την όρεξη να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο. Είμαστε η γενιά της γνώσης, πολυπράγμωνες  και υπερδραστήριοι. Παρόλα αυτά μας έχουν δέσει τα χέρια. Έχουμε φίλους που δεν έχουν τα βασικά, όταν το βιογραφικό τους είναι δέκα σελίδες. Έχουμε φίλους που κάθονται σπίτι τελώντας σε υποχρεωτική αργία, μην ξέροντας τι τους περιμένει. Ξέρουμε ανθρώπους που μέσα σε δύο μέρες πήραν απόφαση και μετανάστευσαν.

Θέλω αυτή την ευκαιρία, για μένα και τα παιδιά μου. Θέλω να μην φοβάμαι και θέλω να με υπολογίζουν σε αυτά που τους λέω και σε αυτά που ψηφίζω.

Πολιτικός δεν είμαι για να έχω απαντήσεις. Είμαι όμως μαμά και θέλω ευκαιρίες. Θέλω χαμόγελα, αγκαλιές και ελπίδα. Θέλω να μας δώσουν ελπίδα.
Αν είναι δυνατόν!
 Πάρτε τα όλα πια, δεν μας έμεινε και τίποτα. Μόνο δώστε μας ελπίδα.