Σε ένιωσα μόνο για λίγο και μετά απλά χάθηκες.

 Γράφει μια ψυχή που πονάει.

Στο ίδιο κρεβάτι νοσοκομείου που γέννησα πέρσι τον γιο μου, έχασα τώρα ένα άλλο αγγελούδι.
Στο ίδιο δωμάτιο ωδινών που έζησα πέρσι την χαρά, φέτος ένιωθα τις ωδίνες της ψυχής μου, εντονότερες. Σπαραχτικές ωδίνες που δεν πονάνε το σώμα, αλλά την ψυχή και την καρδιά μου.

Δεν σε γνώρισα ποτέ  ψυχούλα μου, αλλά να ξέρεις ότι σε ένιωσα μέσα μου και ονειρεύτηκα την κοινή ζωή μας. Σε είδα, από τα μάτια της καρδιάς μου να μεγαλώνεις, να χαμογελάς, να ονειρεύεσαι. Έκλεισα τα μάτια και είδα τη στιγμή που θα γνωριζόμασταν, ένιωσα τον πόνο της γέννας και σχεδόν ανακουφίστηκα από το χάδι σου.
Δεν σε γνώρισα ποτέ αλλά όσο και αν σου φαίνεται παράξενο και ψέμα, εγώ να ξέρεις ότι σε μύρισα και την μυρωδιά σου την ονειρεύομαι ακόμα τα βράδια.

Άκουσα την καρδιά σου μόνο για λίγο. Λίγες μέρες μέσα μου και με έκανες να πετάω στα σύννεφα. Ήσουν εδώ για λίγο μόνο.  Ήρθες, χαιρέτισες και μετά απλά χάθηκες. Μ' ακούμπησες, μου χαμογέλασες και μετά έφυγες. Αυτό ήταν το ταξίδι σου, τόσο δα μικρό...

Όλοι μου λένε πως αυτά γίνονται και πως είναι πολύ συνηθισμένο. Πως όλες το έχουνε περάσει και στην τελική, τι να πουν και άλλα ζευγάρια που δεν έχουν καθόλου παιδιά, τουλάχιστον εγώ έχω και άλλα.
Αλήθεια τι πάει να πει αυτό;
Πώς λογίζεται η απώλεια; 
Πώς μετριέται ο πόνος και πώς ορίζει ο νους την καρδιά;
Σε ποιον απογορεύεται το δάκρυ και τελικά έχουν μέτρο η χαρά και ο πόνος;

 Ήσουν πολύ ξεχωριστό για μένα και ήθελα αλήθεια να αντικρίσω τα ματάκια σου. 'Ησουν εδώ, το ξέρω και ας μην σε υπολογίζει κανένας άλλος. Ήθελα να γνωριστούμε, αλλά εσύ έφυγες.

Μου λένε πως τώρα έχουμε ένα αγγελούδι στον ουρανό να μεσιτεύει για μας.
Αυτή η σκέψη με ηρεμεί και με αυτή τη σκέψη θα κοιμηθώ και σήμερα το βράδυ.
Σ' αγαπάω πολύ ψυχή μου.

Η Ελένη πάντα είχε λίγη ντομάτα για το φαγητό...

Γνωριστήκαμε πριν τρία χρόνια. Συναντηθήκαμε στα σκαλιά της πολυκατοικίας όταν τα πράγματά τους ήταν ακόμα σε κούτες από την μετακόμιση. Τότε απλά χαιρετηθήκαμε. Μια όμορφη οικογένεια με ένα γλυκύτατο παιδάκι.

Σήμερα το βράδυ τους αποχαιρετήσαμε με δάκρυα στα μάτια. Σήμερα, με φόντο τα αμπαλαρισμένα τους πράγματα και το φορτηγάκι της μετακόμισης στην αυλή μας για ακόμη μια φορά, ο αποχωρισμός ήταν δυσβάσταχτος. Δυσβάσταχτος για τους μεγάλους που αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους μας, δυσβάσταχτος και για τα παιδιά που τρία χρόνια τώρα μεγαλώνουν σαν αδέλφια.

Οι στρατιωτικοί βλέπετε ζουν λίγο σαν νομάδες. Κάθε 3-4 χρόνια λόγω μετάθεσης, αλλάζουν πόλη, σπίτι και γειτονιά. 

Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια γίναμε κουμπάροι, γιορτάσαμε, γελάσαμε, πολλές φορές πονέσαμε. Ζήσαμε χαρές, αρρώστιες, δυσκολίες, γέννες, βαπτίσεις. Ζήσαμε και άλλα πολλά που αυτά είναι που με πονάνε τώρα περισσότερο.

Με ποιον θα πηγαίνουμε πια μαζί στο σχολείο και με ποιον θα πίνουμε καφέ κάθε απόγευμα; Με ποιους θα βρισκόμαστε για μεταμεσονύχτιες μπύρες, αφού θα έχουν κοιμηθεί τα παιδιά; Ποιος θα μου αφήνει σοκολάτες στο χερούλι της εξώπορτας και εντέλει όταν θα ανοίγω το μπαλκόνι το πρωί με ποιον θα μιλάω;

Άκουγα το κλάμα των παιδιών τους (τα οποία έγιναν πια 2), άκουγα τα γέλια τους, είχα μια αδελφή στην δίπλα πόρτα.

Το σπίτι τους είναι τώρα άδειο και με πονάει το αυριανό ξημέρωμα. 

Τα κλειδιά στην πόρτα για να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά δεν έχουν πια αξία και αναρωτιέμαι τελικά από πού θα δανειστώ λίγη ντομάτα για το φαγητό. Η Ελένη πάντα είχε.

Τελικά η απώλεια της οικειότητας είναι αυτό που πονάει. Όταν δεθείς πολύ, ο αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.

Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι θα βρισκόμαστε συχνά και εκβιαστικά θα οργανώνουμε συναντήσεις, αλλά το σίγουρο είναι πως αύριο κάτι θα μου λείπει.

"Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ", τους φώναξε ο γιος μου καθώς έφευγαν και θαύμασα το πόσο αντρίκεια και ουσιαστική ήταν η αντίδρασή του.

Οι αποχωρισμοί δυστυχώς πονάνε. Μαζί τους όμως γεννιέται και η χαρά της επίγνωσης του πόσο σημαντική είναι η αγάπη στην ζωή μας και πως οι άνθρωποι, αν αφεθούμε, μπορούμε να αγαπήσουμε πολύ...