Αμάν αυτές οι γιαγιάδες.

Ότι η μαμά μου και η πεθερά μου είναι γυναίκες χαρισματικές το ήξερα εδώ και καιρό. Το ζω εξάλλου στην καθημερινότητά μου. Θέλω όμως να πιστεύω ότι κάπως έτσι είναι η μέση Ελληνίδα της γενιάς τους. Τόσο που καμιά φορά σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να κάνω λάθος!

Τι να πρωτοαναφέρω? Το ότι μαγειρεύουν τέλεια,  ότι σκίζουν στην παρασκευή γλυκών, ότι ξέρουν από μαρμελάδες, λικέρ, κομπόστα, γλυκά του κουταλιού; Μην πιάσω το κομμάτι ραπτικής κοπτικής. Ξέρουν να ράβουν, να πλέκουν, να κάνουν βελονάκι, να διορθώνουν ρούχα, να χρησιμοποιούν ραπτομηχανή…

Το σπίτι με ένα περίεργο τρόπο είναι πάντα στην εντέλεια και όταν πεινάς, ότι ώρα και να πας, πάντα έχουν κάτι να σε φιλέψουν. Ξέρουν τα κόλπα για να βγουν οι λεκέδες από τα ρούχα, ξέρουν τι κομμάτι κρέας πρέπει να αγοράσουν για κάθε φαγητό. Φτιάχνουν τα μαλλιά τους μόνες τους, οπότε το κομμωτήριο είναι αχρείαστο. Άσε που ξέρουν να κουρεύουν στην εντέλεια τα αρσενικά της οικογένειας, ενώ όταν εγώ πιάσω ψαλίδι, μην σας πω καλύτερα τι γίνεται.

Από κηπουρική, το μοντέλο τους συνήθως σκίζει και αν μιλήσουμε  για αντρικές δουλειές και εκεί θα μπορούσαν μόνες τους να επιβιώσουν. Έχω δει την μαμά μου αλλά και την πεθερά μου, μέσα στα χρόνια, να βάφουν τους τοίχους στο σπίτι, να πιάνουν μυστρί και  να φτιάχνουν τσιμέντο για κάτι μερεμέτια.

Άσε που δεν μένουν μόνο σε αυτά. Το ότι η μαμά μου έχει σελίδα στο Facebook και έχει δικτυωθεί κοινωνικά μέσω ιντερνέτ για να βρίσκει τις φιλενάδες τις, με κάνει να πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να τους ξεφύγει. 

Τι άλλο να θυμηθώ; Ό,τι και να σκεφτώ, μέσα είναι σε όλα. Και δεν μιλάω όπως προείπα, μόνο για τη δικιά μου περίπτωση. Όλες οι μαμάδες των φίλων μας, των συμμαθητών μας από το σχολείο, των κουμπάρων μας, κάπως έτσι είναι.  Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο.

Πώς γίνεται αυτές οι γυναίκες να τα κάνουν όλα, να προλαβαίνουν τα πάντα, να τα θυμούνται όλα και να μην τους ξεφεύγει σχεδόν τίποτα; Είναι θέμα εκπαίδευσης ή υπάρχει κάποιο μυστικό που δεν το λένε για να μην διαρρεύσει; Είμαστε εμείς λιγότερο ικανές, δεν πιάνουν τόσο τα χέρια μας ή μήπως έχουμε βολευτεί που τις έχουμε στην ζωή μας και έχουμε αφεθεί;

Όπως και να έχει, εγώ για ακόμα ένα χειμώνα θα προσπαθήσω να μάθω να πλέκω. Και ας μην τα καταφέρω. Πού θα μου πάει, θα φτιάξω κάποια στιγμή και εγώ ένα πλεκτό για τα παιδιά μου, να το φοράνε και να το χαίρομαι και όταν το βρω μπροστά μου μετά από πολλά χρόνια, να το δώσω στα εγγόνια μου και να τους λέω, πως τότε εμείς τα φτιάχναμε όλα μόνες μας…

Γέλασε μαμά...

"Γέλασε μαμά". Μου το είπε παρακλητικά, χαμογελώντας, με μια δόση προσταγής και παιδικής αφοπλιστικής ειλικρίνειας.

Ήταν μια από αυτές τις μέρες, που απλά δεν ήμουν και στα καλύτερά μου, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία. Λίγο η κούραση, λίγο το ότι το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου(η μικρή βγάζει δόντια), λίγο το σπίτι που ήταν στο μαύρο του χάλι, λίγο τα ρούχα που είναι για σιδέρωμα. Τίποτα καινούριο δηλαδή. Μια τυπική συνηθισμένη μέρα που άφησα να με πάρει από κάτω. Και ξέρετε, όταν η μαμά στο σπίτι είναι κάπως, όλοι οι υπόλοιποι γίνονται κάπως. Γκρίνια, νεύρα, τσακωμοί για το ποιος θα πάρει το τρακτέρ ( και αφού το λύσουμε αυτό, τσακωμοί για το ποιος θα πάρει το λεωφορειάκι). Όλα γενικώς γίνονται πιο δύσκολα.

Το πρώτο χαμόγελο του το έσκασα, λόγω της μικρής γραμματικής του αδεξιότητας. Βέβαια το "Γέλασε μαμά" είναι σαφώς καλύτερο από το " Μαμά, δεν μου το δώνει το αυτοκίνητο". Μετά, μέσα σε δευτερόλεπτα αποφάσισα να τους αλλάξω την μέρα, γιατί τα μωρά δεν φταίνε σε κάτι όταν η μαμά είναι στα κάτω της. Ήταν ακόμη μεσημέρι και έβαλα στόχο να τους κάνω να περάσουν μια ωραία μέρα που θα την θυμούνται.

Όταν δεν είστε καλά, προσπαθήστε να γίνετε καλύτερα, για χάρη τους. Δεν τους αρέσει να βλέπουν την μαμά στεναχωρημένη, άκεφη και απόμακρη. Προσπαθήστε πολύ και προσπαθήστε για χάρη τους. Εσάς έχουν και από σας παίρνουν ζωή, χαρά, γέλιο, ευτυχία. Έχουμε υποχρέωση να τους τα δώσουμε κάθε μέρα.

Σας γράφω μερικά από τα δικά μου κόλπα ενίσχυσης της διάθεσης, όταν τα πράγματα είναι κάπως πεσμένα στο σπίτι.

Βάλτε στο σπίτι μουσική

Όταν λέω μουσική δεν εννοώ απλά ανοίξτε το ραδιόφωνο ή βάλτε κάτι στο youtube. Βάλτε στο σπίτι δυνατά τη μουσική, πολύ δυνατά. Διαλέξτε το cd που τους βάζετε συνήθως, ή ένα με ωραία παιδικά τραγούδια ή ακόμα και δική σας αγαπημένη μουσική που μπορεί και να μην ξέρουν τα λόγια. Δεν τους ενοχλεί ξέρετε. Φτάνει να είναι μουσική χαρούμενη και ζωντανή, ανεβαστική και ας είναι και Χατζηγιάννης. 

Χορέψετε μαζί τους

Χορέψετε μέχρι να μην μπορείτε άλλο. Πάρτε τους αγκαλιά, κάντε σβούρες, πηδήξτε ψηλά, δημιουργήστε τις δικές σας μοναδικές και αστείες φιγούρες, τρέξτε χορεύοντας μέχρι την κουζίνα και πάρτε το καρότο μικρόφωνό σας. Αφήστε τους να σας δείξουν πώς τους αρέσει να εκφράζονται και επαινέστε τους στη συνέχεια. Χορέψετε το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά αν το διασκεδάζουν(δεν ενοχλεί κανέναν).

Παίξτε μαζί τους

Πραγματικά παίξτε μαζί τους. Καθίστε μαζί στο δωμάτιό τους και φτιάξτε τις φάρμες, τα αγροκτήματα, μαγειρέψτε στην κουζινούλα της, κάντε πόλεμο στο κάστρο τους, δημιουργήστε πόλεις με τουβλάκια, βάλτε ανθρωπάκια, αυτοκινητάκια ή βάλτε την barbie να πάει μια εκδρομή με τις φίλες της. Βάλτε όρεξη και φαντασία και τα παιδιά θα το χαρούν αληθινά.

Φορέστε τις αποκριάτικες στολές τέλος Σεπτεμβρίου

Δεν μας πειράζει που έπιασε φθινόπωρο. Βγάλτε τα αποκριάτικα και φορέστε τα όλοι σας. Δημιουργείστε ιστορίες και υποδυθείτε. Βγάλτε φωτογραφίες και βάλτε τις στο ψυγείο. Θα χαίρονται για μέρες.

Ετοιμάστε ένα δικό σας θεατρικό για τον μπαμπά

Βάλτε την φαντασία σας και με την βοήθεια των παιδιών φτιάξτε ένα μικρό θεατρικό με λίγες σκηνές και χαζά σκηνικά από το σπίτι. Ας αυτοσχεδιάσουν και ας προσπαθήσουν από το τίποτα να δημιουργήσουν. Βάλτε τον μπαμπά θεατή μετά να σας απολαύσει και να σας χειροκροτήσει.

Λερωθείτε μαζί τους

Αφήστε τους να φυτέψουν το φυτό στην καινούρια σας γλάστρα, να ανακατευτούν με το αλεύρι και να φτιάξουν κουλουράκια, να βάψουν τα νύχια τους τα κοριτσάκια ή να σας βάψουν στο πρόσωπο. Όσο πιο πολύ χάλια γίνετε, τόσο πιο πολύ πλάκα θα έχει.

Κάντε ένα πικ-νικ στο δωμάτιό τους

Αποφασίστε να στήσετε ένα σκηνικό για πικ νικ. Βάλτε σε ένα καλάθι ή σε μια τσάντα τα απαραίτητα για το πρωινό ή το μεσημεριανό τους και απλά πάτε στο δίπλα δωμάτιο. Στρώστε μια κουβέρτα και καθίστε να το απολαύσετε. Αφήστε τους να σας μιλήσουν και απλά εσείς καθίστε...

Φορέστε τα σεντόνια σας!

Βγάλτε σεντόνια στο κατάλληλο μέγεθος και ντυθείτε ότι θέλετε. Μπάτμαν, σούπερμαν, νεράιδα, βασίλισσα, πεταλούδα. Ντυθείτε και εσείς, μόνο έτσι θα έχει αξία. Τρέξτε, κάντε ιστορίες, κυνηγηθείτε. 

Οι επιλογές είναι άπειρες. Απλά βρείτε τρόπους να τους κάνετε να γελάνε και να διασκεδάζουν κάθε μέρα. Μην αφήνετε μέρες να φεύγουν χωρίς πινελιές χαράς. Και ας μείνουν λίγο οι δουλειές στην άκρη. Εξάλλου δεν χρειάζεται να γίνουν όλα σε μια μέρα.

Ζωντανέψτε τα θέλω σας.

Μου αρέσει πολύ η ιδέα της φωτογραφίας, σχεδόν με μαγεύει.
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ σοβαρά βέβαια, ούτε διάβασα, ούτε παρακολούθησα μαθήματα. Παλεύω με μια συμβατική μηχανή να προλάβω τις στιγμές(αν τύχει να την έχω μαζί) και με το μοντέρνο κατά τα άλλα κινητό μου, που από το τελευταίο πέσιμο έγινε η οθόνη χίλια κομμάτια κι άντε εσύ να τραβήξεις φωτογραφίες.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, πήγε ο αντρούλης μου τα Χριστούγεννα του 2009, έγκυος εγώ τότε στο πρώτο μας παιδί και μου πήρε δώρο μια πανάκριβη SLR φωτογραφική μηχανή "Για να τραβάς φωτογραφίες του μωρού μας", μου είπε τότε. Φακό δεν είχε πάρει, θα βγαίναμε την επομένη για να διαλέξω εγώ.
Τα παιδιά τώρα είναι τρία και το πρώτο μας παιδί είναι 3,5 χρονών. Η μηχανή είναι ακόμα εκεί στο κουτί της, χωρίς φακό, χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ. Μια έτσι, μια αλλιώς, δεν ξέρω και εγώ πώς, δεν πήραμε ποτέ εκείνο το φακό. Από τότε αλλάξαμε 2-3 φορές σπίτι, μετακομίσαμε, αλλάξαμε χώρα και ξαναγυρίσαμε(αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω μια άλλη φορά). Το κουτί με την ολοκαίνουρια μηχανή μου πάντα μαζί.

Αυτή την εβδομάδα, βαριά την επόμενη θα αγοράσω φακό έστω και χρησιμοποιημένο. Θα βγάλω την μηχανή από το κουτί της και θα την ζωντανέψω. Όπως ζωντάνεψα το blog μου αυτή τη βδομάδα, θα ζωντανέψω και την μηχανή μου.

Μην αφήνετε τα θέλω σας κλεισμένα σε κουτιά. Βγάλτε τα να ζωντανέψουν και θα σας γεμίσουν χαρά. Και αν είναι δύσκολο, προσπαθήστε πολύ. Ανοίξτε τα κουτιά σας, γίνετε ενεργοί, χαρείτε, κάντε αυτό που επιθυμείτε, προσευχηθείτε για αυτά που θέλετε. Όλα είναι δυνατά, απλά σπρώξτε τα λίγο...

Η αρχή του blog

Τον είχα αφήσει για λίγο και χάζευα μια βιτρίνα, αλλά αυτός άπλωσε το χεράκι του, "έλα δίπλα μου μαμά". Χαμογέλασα, κράτησα σφικτά το χεράκι του και προχωρήσαμε.

Αυτή είμαι, μια μαμά τριών παιδιών, ερωτευμένη σύζυγος, εργαζόμενη(προς το παρόν), που απλά παλεύω καθημερινά να είμαι κάπου εκεί δίπλα τους. Θέλω να είμαι εκεί σε όλα, να μην χάνω τίποτα από τις χαρές, τα παιχνίδια, τα τσακώματα, τα γέλια και τα κλάματα, τις αγκαλιές, τα χάδια, τα βλέμματα, τις ερωτήσεις, τις απορίες...Δεν τα καταφέρνω πάντα, μην νομίζετε, αλλά το παλεύω αλήθεια.

Πάντα έψαχνα μια αφορμή να γράφω. Να γράφω οτιδήποτε, ημερολόγιο, σκέψεις, αισθήματα ανησυχίες, επιθυμίες. Αυτό θα κάνω και τώρα. Να γράφω και να μοιράζομαι...