Μου αρέσει πολύ η ιδέα της φωτογραφίας, σχεδόν με μαγεύει.
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ σοβαρά βέβαια, ούτε διάβασα, ούτε παρακολούθησα μαθήματα. Παλεύω με μια συμβατική μηχανή να προλάβω τις στιγμές(αν τύχει να την έχω μαζί) και με το μοντέρνο κατά τα άλλα κινητό μου, που από το τελευταίο πέσιμο έγινε η οθόνη χίλια κομμάτια κι άντε εσύ να τραβήξεις φωτογραφίες.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, πήγε ο αντρούλης μου τα Χριστούγεννα του 2009, έγκυος εγώ τότε στο πρώτο μας παιδί και μου πήρε δώρο μια πανάκριβη SLR φωτογραφική μηχανή "Για να τραβάς φωτογραφίες του μωρού μας", μου είπε τότε. Φακό δεν είχε πάρει, θα βγαίναμε την επομένη για να διαλέξω εγώ.
Τα παιδιά τώρα είναι τρία και το πρώτο μας παιδί είναι 3,5 χρονών. Η μηχανή είναι ακόμα εκεί στο κουτί της, χωρίς φακό, χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ. Μια έτσι, μια αλλιώς, δεν ξέρω και εγώ πώς, δεν πήραμε ποτέ εκείνο το φακό. Από τότε αλλάξαμε 2-3 φορές σπίτι, μετακομίσαμε, αλλάξαμε χώρα και ξαναγυρίσαμε(αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω μια άλλη φορά). Το κουτί με την ολοκαίνουρια μηχανή μου πάντα μαζί.
Αυτή την εβδομάδα, βαριά την επόμενη θα αγοράσω φακό έστω και χρησιμοποιημένο. Θα βγάλω την μηχανή από το κουτί της και θα την ζωντανέψω. Όπως ζωντάνεψα το blog μου αυτή τη βδομάδα, θα ζωντανέψω και την μηχανή μου.
Μην αφήνετε τα θέλω σας κλεισμένα σε κουτιά. Βγάλτε τα να ζωντανέψουν και θα σας γεμίσουν χαρά. Και αν είναι δύσκολο, προσπαθήστε πολύ. Ανοίξτε τα κουτιά σας, γίνετε ενεργοί, χαρείτε, κάντε αυτό που επιθυμείτε, προσευχηθείτε για αυτά που θέλετε. Όλα είναι δυνατά, απλά σπρώξτε τα λίγο...
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ σοβαρά βέβαια, ούτε διάβασα, ούτε παρακολούθησα μαθήματα. Παλεύω με μια συμβατική μηχανή να προλάβω τις στιγμές(αν τύχει να την έχω μαζί) και με το μοντέρνο κατά τα άλλα κινητό μου, που από το τελευταίο πέσιμο έγινε η οθόνη χίλια κομμάτια κι άντε εσύ να τραβήξεις φωτογραφίες.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, πήγε ο αντρούλης μου τα Χριστούγεννα του 2009, έγκυος εγώ τότε στο πρώτο μας παιδί και μου πήρε δώρο μια πανάκριβη SLR φωτογραφική μηχανή "Για να τραβάς φωτογραφίες του μωρού μας", μου είπε τότε. Φακό δεν είχε πάρει, θα βγαίναμε την επομένη για να διαλέξω εγώ.
Τα παιδιά τώρα είναι τρία και το πρώτο μας παιδί είναι 3,5 χρονών. Η μηχανή είναι ακόμα εκεί στο κουτί της, χωρίς φακό, χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ. Μια έτσι, μια αλλιώς, δεν ξέρω και εγώ πώς, δεν πήραμε ποτέ εκείνο το φακό. Από τότε αλλάξαμε 2-3 φορές σπίτι, μετακομίσαμε, αλλάξαμε χώρα και ξαναγυρίσαμε(αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω μια άλλη φορά). Το κουτί με την ολοκαίνουρια μηχανή μου πάντα μαζί.
Αυτή την εβδομάδα, βαριά την επόμενη θα αγοράσω φακό έστω και χρησιμοποιημένο. Θα βγάλω την μηχανή από το κουτί της και θα την ζωντανέψω. Όπως ζωντάνεψα το blog μου αυτή τη βδομάδα, θα ζωντανέψω και την μηχανή μου.
Μην αφήνετε τα θέλω σας κλεισμένα σε κουτιά. Βγάλτε τα να ζωντανέψουν και θα σας γεμίσουν χαρά. Και αν είναι δύσκολο, προσπαθήστε πολύ. Ανοίξτε τα κουτιά σας, γίνετε ενεργοί, χαρείτε, κάντε αυτό που επιθυμείτε, προσευχηθείτε για αυτά που θέλετε. Όλα είναι δυνατά, απλά σπρώξτε τα λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου