Σας είπα ότι είμαι φοιτήτρια;
Ναι, φοιτήτρια παιδαγωγικού δημοτικής εκπαίδευσης.
Κάποιες στιγμές που το σκέφτομαι, ακόμα και τώρα που γράφω γι' αυτό, μου φαίνεται αστείο. Αυτό όμως είναι μια συζήτηση που θα κάνουμε άλλη φορά.
Σήμερα θα πούμε για κάτι άλλο. Πώς ξαφνικά μετά από χρόνια σε σχολεία και πανεπιστήμια, βρέθηκα για λίγο στην απέναντι πλευρά. Την πλευρά του εκπαιδευτή και όχι του εκπαιδευομένου.
Στα πλαίσια λοιπόν κάποιων μαθημάτων, είχαμε την υποχρέωση να διδάξουμε σε τάξεις του δημοτικού για κάποιες ώρες.
Και βρέθηκα ξαφνικά με άγχος πρωτάρη, να κάνω κάτι καινούριο και να έχω μπροστά μου παιδιά άλλων μαμάδων, που περίμεναν από μένα κάτι να πω και κάτι να τα μάθω.
Στα μάτια των παιδιών αυτών έβλεπα τα παιδιά μου και ένιωθα μια μεγάλη ευθύνη για κάθε λέξη μου και κάθε συμπεριφορά μου.
Ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα. Δυο φύσεις να έρχονται αντιμέτωπες. Από τη μία η μαμά που ένιωθε την αγωνία των παιδιών και την αγωνία των γονιών για το πώς θα περάσουν και σήμερα τα παιδιά στο σχολείο. Από την άλλη η φύση της εν δυνάμει δασκάλας, που έπρεπε να κάνει το μάθημα, να "βγει" η ύλη, να βρει τρόπους να κάτσουν τα παιδιά ήσυχα.
Άθελα μου και μη γνωρίζοντας τα ονόματά τους, τα φώναζα "ψυχή μου" και "αγάπη μου", πράγμα αντιπαιδαγωγικό και λάθος από πολλές απόψεις. Όταν έκαναν φασαρία, έκανα προσπάθεια να μην θυμώσω, όπως θυμώνω στα παιδιά μου και να βρω όλες τις σωστές ψυχολογικές και παιδαγωγικές τεχνικές για να κάτσουν ήσυχα.
Ήθελα να μάθουν και να πάνε στο σπίτι χαρούμενα και γεμάτα όρεξη.Όπως ακριβώς θέλω και τα παιδιά μου κάποια στιγμή να γυρνάνε από το σχολείο πλήρη και χαρούμενα για τις νέες γνώσεις. Ήθελα να μεταφέρω τον ενθουσιασμό της μάθησης και να πουν στα αδέλφια τους με χαρά στο σπίτι όλα τα ενδιαφέροντα που έμαθαν σήμερα στο σχολείο.
Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι δάσκαλοι αλήθεια;
Αυτοί διαμορφώνουν χαρακτήρες και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές των παιδιών μας. Η συμπεριφορά τους, ο λόγος τους, ο τρόπος που ντύνονται, ακόμα και οι συνήθειές τους, είναι μέρος της ζωής των παιδιών.
Είναι πολύ νωρίς για μένα να σκέφτομαι πιο πολύ από την πλευρά της εκπαιδευτικού.
Αυτό που σκέφτομαι τώρα και ελπίζω, είναι τα παιδιά μου να συναντήσουν στο δρόμο τους ανθρώπους φωτισμένους, γεμάτους όρεξη και πάθος για τη δουλειά τους. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν δασκάλους που η καρδιά τους να πλημμυρίζει αρχικά με αγάπη για τα παιδιά.
Δυστυχώς, μέσα από τη μικρή μέχρι τώρα εμπειρία που είχα στα σχολεία, οι δάσκαλοι αυτοί είναι ελάχιστοι και είδος προς εξαφάνιση.
Έχω έρθει σε επαφή με δασκάλες που κατά τη διάρκεια της μέρας, δεν έσκασαν στα παιδιά ούτε ένα χαμόγελο. Δασκάλους με καμία διάθεση, σαν να βρίσκονται σε αγγαρεία. Δασκάλους να προσπερνάνε τα κοροϊδευτικά σχόλια των παιδιών εις βάρος των συμμαθητών τους. Δασκάλους που κάνουν ολόκληρο το μάθημα με τους ένα-δυο γνωστούς "καλούς μαθητές", αφήνοντας όλους τους άλλους στη μοίρα τους.
Πολύ στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά μου και τα χρόνια που θα περάσουν στα σχολεία. Έχω δασκάλες από το δημοτικό που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου θετικά και ακόμα τις θυμάμαι. Ξέρω και πολλούς φίλους που έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Γιατί να μην είναι έτσι και σήμερα τα πράγματα, που ήρθε η σειρά των παιδιών μας;
Δεν τα ισοπεδώνω όλα, προς Θεού. Γνώρισα και εκπαιδευτικούς που σε εμπνέουν μόνο με την καλημέρα τους. Απλά με στενοχωρούν όλοι οι υπόλοιποι.
Τα παιδιά μου είναι ακόμα σε φάση παιδικού σταθμού. Είμαι τόσο χαρούμενη για την "κυρία Ντίνα" που τους μαθαίνει τόσα πράγματα κάθε μέρα, που είναι "ζωντανή" και χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη που κάνει τον γιο μου να γυρνάει με χαμόγελο στο σπίτι και την χειροτεχνία της μέρας ανά χείρας. Είμαι χαρούμενη που δεν τα ξεφορτώνεται κάθε μέρα βάζοντάς τα να δουν παιδικό ή να παίξουν ό,τι θέλουν(γιατί τα έχω ακούσει και αυτά).
Δεν ξέρω τελικά πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια. ίσως σε λίγα χρόνια σαν μαμά παιδιών δημοτικού και ίσως κάποια στιγμή σαν δασκάλα, να ξέρω περισσότερα.
Τα παιδιά, για όσους ασχολούνται με αυτά, είναι τόσο μεγάλη ευθύνη. Συναρπαστικό και δύσκολο το ταξίδι τόσο για τους γονείς, όσο και για τους εκπαιδευτικούς.
Τα παιδιά, μάς χρειάζονται.
Ναι, φοιτήτρια παιδαγωγικού δημοτικής εκπαίδευσης.
 |
| φωτό www.yeskid.gr |
Σήμερα θα πούμε για κάτι άλλο. Πώς ξαφνικά μετά από χρόνια σε σχολεία και πανεπιστήμια, βρέθηκα για λίγο στην απέναντι πλευρά. Την πλευρά του εκπαιδευτή και όχι του εκπαιδευομένου.
Στα πλαίσια λοιπόν κάποιων μαθημάτων, είχαμε την υποχρέωση να διδάξουμε σε τάξεις του δημοτικού για κάποιες ώρες.
Και βρέθηκα ξαφνικά με άγχος πρωτάρη, να κάνω κάτι καινούριο και να έχω μπροστά μου παιδιά άλλων μαμάδων, που περίμεναν από μένα κάτι να πω και κάτι να τα μάθω.
Στα μάτια των παιδιών αυτών έβλεπα τα παιδιά μου και ένιωθα μια μεγάλη ευθύνη για κάθε λέξη μου και κάθε συμπεριφορά μου.
Ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα. Δυο φύσεις να έρχονται αντιμέτωπες. Από τη μία η μαμά που ένιωθε την αγωνία των παιδιών και την αγωνία των γονιών για το πώς θα περάσουν και σήμερα τα παιδιά στο σχολείο. Από την άλλη η φύση της εν δυνάμει δασκάλας, που έπρεπε να κάνει το μάθημα, να "βγει" η ύλη, να βρει τρόπους να κάτσουν τα παιδιά ήσυχα.
Άθελα μου και μη γνωρίζοντας τα ονόματά τους, τα φώναζα "ψυχή μου" και "αγάπη μου", πράγμα αντιπαιδαγωγικό και λάθος από πολλές απόψεις. Όταν έκαναν φασαρία, έκανα προσπάθεια να μην θυμώσω, όπως θυμώνω στα παιδιά μου και να βρω όλες τις σωστές ψυχολογικές και παιδαγωγικές τεχνικές για να κάτσουν ήσυχα.
Ήθελα να μάθουν και να πάνε στο σπίτι χαρούμενα και γεμάτα όρεξη.Όπως ακριβώς θέλω και τα παιδιά μου κάποια στιγμή να γυρνάνε από το σχολείο πλήρη και χαρούμενα για τις νέες γνώσεις. Ήθελα να μεταφέρω τον ενθουσιασμό της μάθησης και να πουν στα αδέλφια τους με χαρά στο σπίτι όλα τα ενδιαφέροντα που έμαθαν σήμερα στο σχολείο.
Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι δάσκαλοι αλήθεια;
Αυτοί διαμορφώνουν χαρακτήρες και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές των παιδιών μας. Η συμπεριφορά τους, ο λόγος τους, ο τρόπος που ντύνονται, ακόμα και οι συνήθειές τους, είναι μέρος της ζωής των παιδιών.
Είναι πολύ νωρίς για μένα να σκέφτομαι πιο πολύ από την πλευρά της εκπαιδευτικού.
Αυτό που σκέφτομαι τώρα και ελπίζω, είναι τα παιδιά μου να συναντήσουν στο δρόμο τους ανθρώπους φωτισμένους, γεμάτους όρεξη και πάθος για τη δουλειά τους. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν δασκάλους που η καρδιά τους να πλημμυρίζει αρχικά με αγάπη για τα παιδιά.
Δυστυχώς, μέσα από τη μικρή μέχρι τώρα εμπειρία που είχα στα σχολεία, οι δάσκαλοι αυτοί είναι ελάχιστοι και είδος προς εξαφάνιση.
Έχω έρθει σε επαφή με δασκάλες που κατά τη διάρκεια της μέρας, δεν έσκασαν στα παιδιά ούτε ένα χαμόγελο. Δασκάλους με καμία διάθεση, σαν να βρίσκονται σε αγγαρεία. Δασκάλους να προσπερνάνε τα κοροϊδευτικά σχόλια των παιδιών εις βάρος των συμμαθητών τους. Δασκάλους που κάνουν ολόκληρο το μάθημα με τους ένα-δυο γνωστούς "καλούς μαθητές", αφήνοντας όλους τους άλλους στη μοίρα τους.
Πολύ στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά μου και τα χρόνια που θα περάσουν στα σχολεία. Έχω δασκάλες από το δημοτικό που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου θετικά και ακόμα τις θυμάμαι. Ξέρω και πολλούς φίλους που έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Γιατί να μην είναι έτσι και σήμερα τα πράγματα, που ήρθε η σειρά των παιδιών μας;
Δεν τα ισοπεδώνω όλα, προς Θεού. Γνώρισα και εκπαιδευτικούς που σε εμπνέουν μόνο με την καλημέρα τους. Απλά με στενοχωρούν όλοι οι υπόλοιποι.
Τα παιδιά μου είναι ακόμα σε φάση παιδικού σταθμού. Είμαι τόσο χαρούμενη για την "κυρία Ντίνα" που τους μαθαίνει τόσα πράγματα κάθε μέρα, που είναι "ζωντανή" και χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη που κάνει τον γιο μου να γυρνάει με χαμόγελο στο σπίτι και την χειροτεχνία της μέρας ανά χείρας. Είμαι χαρούμενη που δεν τα ξεφορτώνεται κάθε μέρα βάζοντάς τα να δουν παιδικό ή να παίξουν ό,τι θέλουν(γιατί τα έχω ακούσει και αυτά).
Δεν ξέρω τελικά πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια. ίσως σε λίγα χρόνια σαν μαμά παιδιών δημοτικού και ίσως κάποια στιγμή σαν δασκάλα, να ξέρω περισσότερα.
Τα παιδιά, για όσους ασχολούνται με αυτά, είναι τόσο μεγάλη ευθύνη. Συναρπαστικό και δύσκολο το ταξίδι τόσο για τους γονείς, όσο και για τους εκπαιδευτικούς.
Τα παιδιά, μάς χρειάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου