Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Θα κοιμηθούμε καθόλου;


Το σκηνικό έχει κάπως έτσι.

Μια καημένη, αναμαλλιασμένη συνήθως, με μάτια πρησμένα, σηκώνεται για ακόμη μια φορά μέσα στη νύχτα, σέρνεται στους διαδρόμους του σπιτιού, σκοντάφτει σε κάτι παιχνίδια, πατάει για ακόμη μια φορά το αφημένο τουβλάκι και φτάνει στο δωμάτιο των παιδιών για να συμπαρασταθεί στο καμάρι της που ξύπνησε.

Η αιτία είναι ίδια ή και διαφορετική κάθε βράδυ, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πάλι δεν θα κοιμηθούμε.
 Ίσως έχει κολικούς,
 Ίσως πεινάει και θέλει γάλα, ίσως θέλει λίγο να θηλάσει, ίσως είδε ένα κακό όνειρο.
 Ίσως το μωρό βγάζει δόντια, ίσως διψάει, ίσως χρειάζεται να πάει στη τουαλέτα και δεν μπορεί να κατεβάσει την πυτζάμα του, ίσως είναι λίγο μπουκωμένο και δεν μπορεί να ανασάνει, ίσως έχει πυρετό, ίσως απλά ξύπνησε και ουρλιάζει και θέλει μόνο μια αγκαλιά.
Αν έχετε πάνω από ένα παιδί, είναι μαθηματικά σίγουρο, ότι κάτι από τα παραπάνω θα συμβαίνει τουλάχιστο σε ένα. Άσε που αν αποφασίσεις να αφήσεις λίγο το ένα να κλάψει, θα ξυπνήσουν και τα υπόλοιπα και θα κάνετε πρόβες για χορωδία βραδιάτικα.
Δεν θα κοιμηθείτε όπως και να έχει.

Το πρώτο μας παιδί δε, από το πρώτο βράδυ στο μαιευτήριο, έδειξε τα σημεία. Δεν κλείσαμε μάτι, ούτε εμείς, ούτε οι άλλες κυρίες από δίπλα. Στο σπίτι μετά, μια από τα ίδια. Όλη μέρα το μάτι γαρίδα. Καλά αυτό το παιδί δεν νυστάζει; Αγοράσαμε βιβλία για να ενημερωθούμε, διαβάσαμε και ψάξαμε στο ίντερνετ, ρωτήσαμε την παιδίατρο, βάλαμε μουσική με ήχους της θάλασσας και της φύσης. Όλα τα κάναμε και όλα φαίνονταν ανούσια. Αποτυγχάναμε κάθε βράδυ, ακούγοντας πάραυτα τους ήχους των πουλιών από το cd player.

Για να μην γίνομαι υπερβολική, υπάρχουν κάποια διαστήματα, ημερών, μην φανταστείτε, που κάτι πάει να γίνει και κοιμόμαστε όλο το βράδυ. Για λίγο όμως. Ποτέ δεν κρατάει πολύ.

Και οι συζητήσεις με τους συμπάσχοντες, άυπνους φίλους μας με παιδιά, συνεχίζονται. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι που σε νιώθουν.  Οι απορίες και τα σχέδια δράσης όλο δίνουν και παίρνουν. Μήπως να μην τους κοιμίζουμε το μεσημέρι ή μήπως να τους δώσουμε την ελευθερία να κοιμούνται όποια ώρα θέλουν; Μήπως να του κόψω το γάλα το βράδυ ή μήπως να δίνω τσάι ή νερό;
Να κάνουμε πάλι ένα αγιασμό στο σπίτι μήπως το μωρό βλέπει όνειρα, μήπως κρυώνει, μήπως ζεσταίνεται, μήπως έχει πολύ υγρασία στο σπίτι;

Εκεί που πας να τρελαθείς, γιατί δεν βρίσκεις τι πάει τόσο λάθος και το δικό σου παιδί δεν κοιμάται, ξαφνικά κοιμάται όλο το βράδυ. Κοιμάσαι το πρώτο βράδυ και δεν το πιστεύεις, το δεύτερο βράδυ είσαι ευτυχής και μονολογείς πως το μωρό σου πάει μεγάλωσε και τώρα πια θα κοιμάστε. Πριν προλάβεις να χαρείς, πάλι τα ίδια.
Το πρωί, στην καλύτερη, σας βρίσκει όλους μαζί στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Άλλες θα σας βρει στον καναπέ, άλλες εσένα στο δωμάτιο των παιδιών και τον άντρα σου στο σαλόνι. Οι δυνατότητες των συνδυασμών είναι πολλές.

Μην ψάχνετε άλλο. Όπως λέει και ο άντρας μου, μην πολεμάτε τα δεδομένα. Απλά δεχτείτε το. Δεν υπάρχει ύπνος για σας.
Με το που τελειώσετε το μπάνιο σας, βάλετε τις πυτζάμες σας και πάτε να ξαπλώσετε, τότε είναι που θα ξυπνήσουν. Ή μόλις καταφέρετε να τους κοιμίσετε, μετά από κόπο και πολύ προσπάθεια, τότε είναι που θα κτυπήσει το τηλέφωνο.
Συνεχίστε να περπατάτε στις μύτες για να βγείτε από το δωμάτιό τους, αλλά πάλι θα πατήσετε το παιχνίδι που παίζει μουσική με το άγγιγμα και το παρκέ πάλι θα κάνει το γνωστό θόρυβο.

Νυστάζουμε πολύ αλλά δεν έχει σημασία.
Τα πρωινά, μετά τις πολύωρες βραδυνές μας βόλτες από δωμάτιο σε δωμάτιο, θα είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τους λόγους που το μωρό μας πάλι δεν κοιμήθηκε και θα κλείνουμε τα μάτια κλεφτά, στον καναπέ, όποτε μας δίνεται η ευκαιρία.

Καλά ξενύχτια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου