Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Μικρές δόσεις αλήθειας!

Η εικόνα είναι σίγουρα γνωστή.
Μια γυναίκα ρακένδυτη και ταλαιπωρημένη, έχοντας στην αγκαλιά
της ένα μωρό, να κάθεται και να ζητιανεύει. Είναι η γυναίκα των σουπερμάρκετ, της εκκλησίας, του σταθμού, του εμπορικού.

Μια τέτοια γυναίκα συνάντησε ο γιος μου. Και κοντοστάθηκε να τη χαζέψει. Απόρησε αμέσως και ρώτησε τι είναι αυτή η κυρία και γιατί ζητάει από εμάς να της πάρουμε κάτι για να φάει το παιδί της.
Απόρησα και εγώ και κοντοστάθηκα λίγο να σκεφτώ αυτή τη σπουδαία στιγμή για το παιδί μου. Κάτι που μοιάζει σε μένα καθημερινό και ασήμαντο, σημάδεψε τη μέρα του παιδιού μου. Δεν ξέρω, ίσως και τη ζωή του.

Αναρωτήθηκε γιατί η κυρία δεν φοράει παπούτσια και γιατί κάθεται στο πάτωμα. Ρώτησε πού είναι το σπίτι τους και γιατί δεν είναι εδώ ο μπαμπάς να τους προσέχει.
Απλές ερωτήσεις. Δύσκολες απαντήσεις.

 Ένα παιδί που αυτές τις μέρες ζει τον παροξυσμό των ονειρεμένων του Χριστουγέννων. Ένα παιδί που περιμένει πώς και πώς τον Άγιο Βασίλη. Ένα παιδί που διαλέγει παιχνίδια, τα οποία θα παίξει το πολύ μια μέρα και μετά θα βρεθούν σκορπισμένα και πιθανώς σπασμένα στο δωμάτιό του, χάζευε απροκάλυπτα μια κυρία, που εμείς οι μεγάλοι προσπερνάμε αδιάφορα, και ήθελε απεγνωσμένα απαντήσεις.
 Τι ευθύνη τεράστια αλήθεια; Τι λες σε αυτό το παιδί που όταν βλέπει στο dvd player ένα παιδικό με τον γνωστό λύκο, κλείνει γρήγορα την οθόνη για να μην προλάβει ο κακός να φάει τα κατσικάκια;
Τον αφήνεις να ζήσει την ευτυχία και την εύκολη χαλαρότητα της παιδικής γιορτούλας και του ποιήματος που θα πει ή του το χαλάς με μια μικρή δόση πραγματικότητας; Εξακολουθείτε να κάνετε σχέδια για τις γιορτές που δεν θα έχει σχολείο ή λίγο τον βάζεις να προβληματιστεί και να δει τη σκληρότητα των πραγμάτων;

Εμείς πήραμε και ψωμί εκείνη τη μέρα και γάλα και δυο τρία πράγματα που θεωρήσαμε αναγκαία και τα δώσαμε στη κυρία που καθόταν στο πάτωμα. Η αλήθεια μας είναι πως το κάναμε μόνο για το παιδί. Όχι το παιδί της κυρίας, το δικό μας παιδί. Για να μάθει να νοιάζεται πιο πολύ. Να συμπονεί και να βοηθάει άλλους συχνότερα και με μεγαλύτερη ευκολία από εμάς. Να μην έχει ερωτήσεις και απορίες του στυλ "Αυτή γιατί δεν πάει να δουλέψει;" Απλά να βοηθάει, όσο και όποτε μπορεί.
Θέλω το παιδί μου να νοιάζεται και να γυρνάει το βλέμμα κάθε φορά και να πονάει τον άλλο. Αν δεν έχει να δώσει σαν ενήλικας πια, ας μη δώσει. Αλλά ας γυρίσει το βλέμμα. Ας πονέσει λίγο το διπλανό του.
Ας τους δώσουμε λίγες πινελιές αλήθειας αυτά τα Χριστούγεννα και τα παιδιά θα μας εκπλήξουν.
Θα νιώσουν και θα προσπαθήσουν πολύ περισσότερο από εμάς. Ίσως θελήσουν να πάρουν κάτι και σε εκείνο το μικρό κοριτσάκι που ήταν στην αγκαλιά της μαμάς του στο πάτωμα. Ίσως γίνουν σημαντικοί και καλύτεροι από εμάς. Ίσως μάθουν ότι αυτοί που είναι στους δρόμους, είναι ίσοι με μας και απλά έχουν ανάγκη.
 Ίσως μάθουν να γυρνάνε κάθε φορά το βλέμμα.


Φωτό http://www.henrymakow.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου