Τα παιδιά της γειτονιάς...

...παίζουν μήλα.
Το διασκεδαστικό παιχνίδι από τα νιάτα μας, παίζεται ακόμα.
Καθόμαστε με καφέ στο μπαλκόνι και χαζεύουμε, έχοντας ένα ωραίο αίσθημα γλυκιάς ανάμνησης των παιδικών μας χρόνων.
Πόσο διασκεδάζουν αλήθεια τα παιδιά με τέτοια παιχνίδια; Γίνονται μια ομάδα και γελάνε. Ακούς τρανταχτά γέλια και χαίρεσαι. Χαίρεσαι που βλέπεις την αθωότητα να υπάρχει ακόμα στα βλέμματά τους.

 Νιώθεις σχεδόν στο πετσί σου, τη χαρά τους που ήρθε το καλοκαίρι και κλείνουν τα σχολεία.
Κλείνω τα μάτια στιγμιαία και νιώθω τη χαρά αυτή. Τώρα ήρθε η σειρά των παιδιών μας να παίζουν μήλα και αναρωτιέμαι πότε πέρασαν τα χρόνια.
Χαίρομαι αλήθεια και δεν ξέρω γιατί.
Χαίρομαι που τα χαζεύουμε με τον άντρα μου και χαμογελάμε.
Κάνοντας τους κριτές, σχολιάζουμε τις  "αδικίες" και κάνουμε κερκίδα από το μπαλκόνι.
Θα ήθελα να κατέβω να παίξω για λίγο, αν και οι κανόνες έχουν διαφοροποιηθεί λίγο.

Μαζί με τις γενιές, εξελίχτηκαν μάλλον και οι κανόνες του παιχνιδιού. Έγιναν πιο σύνθετοι και πολύπλοκοι, όπως σύνθετα είναι πια και τα παιδιά μας. Το μυαλό τους τρέχει και δεν τους φτάνει πια το τόσο λίγο το δικό μας.
Υπήρχαν στιγμές στο παιχνίδι που τους ρωτούσαμε τι κάνουν. Κάτι για μαρούλια λέγανε, κάτι για καρότα, κάτι για σπιτάκια και διάφορα άλλα.
Χαμογελάω και το μυαλό μου τρέχει. Έτσι είναι το αναμενόμενο.
Τα μήλα εξελίχτηκαν και τα παιδιά το ίδιο.
Μόνο τα μήλα πια δεν φτάνουν.

 Οι νέες γενιές μας ξεπερνούν και αυτό είναι ωραίο.
 Χτίζοντας στα παλιά, φτιάχνουν κάτι καλύτερο και ομορφότερο.
Ωραίο δεν είναι αυτό;


Πηγή φωτογραφίας http://12dim-volou.mag.sch.gr