Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Η πολυτεκνία είναι υπόθεση καρδιάς.

Έχω μια φίλη που έχει 7 παιδιά και θα ήθελε και άλλο. Έχω φιλενάδες που έχουν τέσσερα και έχω
θαυμάσει κυρίες που έχουν 6 ή 5.
Όχι, δεν είναι πλούσιες και ναι, οι περισσότερες εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα.
Ξέρετε τι άλλο;
Όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό που το βλέπεις και το αναγνωρίζεις από τη πρώτη στιγμή που θα τις γνωρίσεις. Είναι όλες χαρούμενες και δείχνουν πλήρεις και ευτυχισμένες. Έχουν όλες τους μια εξωτερική ομορφιά και μια γαλήνη στο πρόσωπο που είναι ζηλευτή. Μια ομορφιά διαφορετική από τις άλλες, όχι φτιαχτή και επιτηδευμένη. Είναι ομορφιά μοναδική και εσωτερική.  Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται στο σπίτι τους κάθε μέρα και πώς τα βγάζουν πέρα. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι δεν παραπονιούνται ποτέ και πάντα είναι ήρεμες, κουρασμένες μεν, αλλά ήρεμες και χαμογελαστές.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι και γεμάτη αφέλεια τις ρωτάω για τα διαδικαστικά.
Τι κάνουν, για παράδειγμα με τα ψώνια του σπιτιού και πόσο κρέας χρειάζονται για το μεσημεριανό τους; Τις ρωτάω τι κάνουν με το πλύσιμο των ρούχων και το σιδέρωμα, το διάβασμα των παιδιών και τόσα άλλα που φαίνονται στο μυαλό μου άλυτα και ακατανόητα. Δεν ξέρω αλήθεια τι περιμένω για απάντηση, αλλά πάντα η δικιά τους περιλαμβάνει τις λέξεις υπομονή, σιγά-σιγά, βοήθεια από όλους, κατανόηση.
Η ζωή τους μου φαίνεται σαν κατόρθωμα. Σκέφτομαι τα απλά καθημερινά και αναρωτιέμαι αλήθεια πώς τα καταφέρνουν. Δηλαδή το πρωί, μέχρι να πλυθούν, να ντυθούν και να φύγουν όλοι από το σπίτι, άλλοι για τη δουλειά και άλλοι για το σχολείο, τι ακριβώς γίνεται στο σπίτι; Γιατί εγώ, έχω να ετοιμάσω μόνο δύο για τον παιδικό σταθμό, και τρέχω σαν τρελή να προλάβω. Άσε το τι γίνεται στο μεσημεριανό φαγητό ή στο βραδινό μπάνιο. Δεν ξέρω. Λίγο αναρωτιέμαι, λίγο απορώ και κατά πολύ θαυμάζω.
Θαυμάζω τις σχέσεις των παιδιών τους μεταξύ τους, θαυμάζω τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τους και θαυμάζω και τις σχέσεις των ζευγαριών που έχουν πολλά παιδιά. Όλοι ξεχειλίζουν από αγάπη και τα παιδιά μεγαλώνουν νομίζω, πιο νορμάλ. Ξέρουν ότι δεν είναι το επίκεντρο του κόσμου, όπως εξάλλου δεν θα είναι και στην κοινωνία όταν μεγαλώσουν, ξέρουν να έχουν υπομονή, να μοιράζονται, να περιμένουν τη σειρά τους. Ξέρουν να ζουν με λίγα και ξέρουν τι θα πει το όχι. Ξέρουν να βοηθούν τα αδέλφια τους, τους γονείς τους και κατ' επέκταση όποιον το χρειάζεται.

Στις μέρες που ζούμε, η πολυτεκνία δυστυχώς τείνει να εκλείψει.
 Πνιγμένοι στα τρεχάματα και στην οικονομική δυσπραγία, αρνούμαστε να πολλαπλασιάσουμε τη χαρά μας και να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Ενώ πολλές από εμάς παραδεχόμαστε ότι το να αποκτάς παιδιά είναι η μεγαλύτερη ευτυχία στον κόσμο, συνειδητά ορίζουμε την ευτυχία μας σε χαμηλα επίπεδα.
Ξέρω τι θα μου πείτε.
Πώς θα γίνει να τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Τι θα τα ταΐζουμε και πώς θα τα στείλουμε σχολείο και πώς θα μάθουν αγγλικά και άλλα τέτοια γραφικά. Και εγώ τα σκέφτομαι και δεν έχω ουσιαστικές απαντήσεις. Απλά αναρωτιέμαι αν έχουμε δικαίωμα με τη λογική και μόνο να εξισώσουμε την ευτυχία, με λίγες δυσκολίες που θα εμφανιστούν. Η΄και πολλές.

Οι πολύτεκνες οικογένειες που συνειδητά μεγαλώνουν την οικογένειά τους, δεν είναι μόνες τους. Έχουν σε αυτή τη ζωή συνοδοιπόρο, οδηγό και καθοδηγητή την Παναγιά. Δεν υπάρχει περίπτωση, να αφήσει τα παιδιά της να παλεύουν μόνα τους.
Η πολυτεκνία, από επιλογή πάντα, που έχει βάση την πίστη και την προσευχή, είναι τελικά υπόθεση καρδιάς.
Δύσκολα ή εύκολα, η πολυτεκνία είναι πάντα υπόθεση καρδιάς.

πηγή φωτό http://politeknoi.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου